Κώστας Τσαρτσαρής: Όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου

ΕΝΑ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

 Να γυρίσουμε πίσω στο περσινό καλοκαίρι. Ήταν ο ορισμός της μεταβατικής περιόδου από την στιγμή που τέλειωσε το κεφάλαιο Ομπράντοβιτς. Φοβήθηκες ενδεχόμενη διάλυση;
Δεν ήταν μόνο ο Ομπράντοβιτς. Έφυγαν τόσοι παίκτες, άλλαξε το πρόσωπο της διοίκησης, έσπασε ο κορμός. Με τον Μήτσο (σ.σ. Διαμαντίδη) που είμαστε και δωμάτιο μαζί, ανησυχήσαμε. Λέγαμε, τι γίνεται εδώ; Παίρναμε τηλέφωνα τα παιδιά και ρωτάγαμε αν θα μείνουν γιατί δεν ξέραμε την αλήθεια. Ποια ήταν αυτή; Ότι σε Ρωσία και Τουρκία έδιναν διπλά λεφτά και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για την επιλογή τους.

Αν αποτυγχάναμε πέρυσι, όλες οι επιτυχίες των προηγούμενων χρόνων θα πιστώνονταν στον Ομπράντοβιτς. Έτσι γίνεται όμως, το ξέρουμε το παιχνίδι. Χάσαμε 3-4 ματς κάποια στιγμή, με αποκορύφωμα την εντός έδρας ήττα από τη Χίμκι κι ακούσαμε γιούχα.

Εκ των υστέρων χρεώθηκε, ακόμα κι από τον ίδιο τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, στο περιβάλλον του Ομπράντοβιτς και πιο συγκεκριμένα στον Δημήτρη Ιτούδη προσπάθεια επηρεασμού όσων τελικά έφυγαν;
Δεν το ξέρω και δε θέλω να πιστέψω κάτι τέτοιο. Με τον Ζοτς και τον Ιτούδη έχω έτσι κι αλλιώς άψογες σχέσεις.

Τουλάχιστον μέχρι το νικηφόρο τελικό του κυπέλλου, δεν πλανιόταν το φάντασμα του Ομπράντοβιτς μέσα στα αποδυτήρια;
Ναι, σίγουρα. Πολύς κόσμος ταύτισε την ομάδα και ταυτίστηκε με τον Ζοτς και ήταν σκεπτικός για την επόμενη μέρα. Εμείς δεν επηρεαστήκαμε γιατί ξέραμε ότι ο κόουτς Πεδουλάκης είχε κοινή φιλοσοφία σε πολλά σημεία. Και βλέπαμε ότι είχε κι αυτός φιλοδοξίες. Αν αποτυγχάναμε πέρυσι, όλες οι επιτυχίες των προηγούμενων χρόνων θα πιστώνονταν στον Ομπράντοβιτς. Έτσι γίνεται όμως, το ξέρουμε το παιχνίδι. Χάσαμε 3-4 ματς κάποια στιγμή, με αποκορύφωμα την εντός έδρας ήττα από τη Χίμκι κι ακούσαμε γιούχα. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο, ο κόσμος μας είχε στηρίξει απίστευτα στο παρελθόν. Εκεί είτε αγανάκτησαν, είτε ήταν υποκινούμενοι, δεν έχει σημασία. Νομίζεις, φέτος αν έρθουν ένα δυο ανάποδα αποτελέσματα δε θα ξαναρχίσει η ίδια κουβέντα;

Η ΚΟΝΤΡΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΙΩΝ

Πώς σου φαίνεται τώρα που τα μπάτζετ των «αιωνίων» έχουν εκλογικευθεί σε σχέση με τις εποχές που στον Παναθηναϊκό ήταν 13^ος παίκτης ο Μίλος Βούγιανιτς;
Είναι θέμα προσφοράς και ζήτησης. Θα ήταν παράταιρο να κυκλοφορούν τέτοια ποσά στις μέρες μας, όχι παντως ότι είναι πολύ πεσμένα. Κι εξακολουθούμε να φτιάχνουμε καλές ομάδες.

Φταίει αυτός ο υπέρμετρος ανταγωνισμός των δύο «αιωνίων» για την κατάντια του ελληνικού πρωταθλήματος;
Είναι σαν να μου λες ότι φταίει ο Μπολτ που είναι πιο γρήγορος από τους άλλους. Επιχειρηματίες υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα, γιατί δεν μπαίνουν στις άλλες ομάδες; Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τις δύο οικογένειες επειδή έχουν τρέλα και επενδύουν, ενώ ξέρουν ότι δε θα πάρουν πίσω τα λεφτά.

Μπορούμε να τους κατηγορήσουμε όμως για τις κοκορομαχίες που φέτος ξεκίνησαν πριν καν αρχίσει το πρωτάθλημα…
Κοίτα αυτά είναι εκτός τεσσάρων γραμμών, μας επηρέαζαν μέχρι ενός βαθμού κι ενισχύουν το κλιμα φανατισμού. Δεν ξέρω πως μπορεί να αλλάξει το κλίμα ζούγκλας που επικρατεί στα ελληνικά γήπεδα. Πολλές φορές με έχουν χτυπήσει αντικείμενα π.χ. στο ΣΕΦ το 2011 ήταν δύσκολα, πετάγαν πέτρες ακόμα και στον Αγγελόπουλο. Μεταξύ μας οι παίκτες ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα. Ας πούμε, με τον Τεόντοσιτς είχαμε βριστεί πολλές φορές, αλλά μου έχουν πει ότι είναι εξαιρετικό παιδί.

Εσεις οι παλιοί στον Παναθηναϊκό πώς βιώσατε τις μεταγραφές του Σπανούλη και του Περπέρογλου;
Άκρως επαγγελματικά. Ξέραμε βέβαια ότι στην επιστροφή τους στο ΟΑΚΑ θα γινόταν χαμός και είχαμε το νου μας να μην πυρακτώσουμε την ατμόσφαιρα, να τους προστατέψουμε χωρίς φυσικά να ξεχάσουμε τη νίκη. Μας πείραξε που έφυγαν δυο καλοί παίκτες. Ίσως αν έμενε ο Μπίλι να κατακτούσαμε κάποιο απο τα ευρωπαϊκά του Ολυμπιακού ή με τον Στράτο να παίρναμε κάποιον τίτλο που μας ξέφυγε.

Το πιο βρώμικο πράγμα στον χώρο ποιο είναι;
Οι μάνατζερ. Το λέω, παρότι έχω φίλους που κάνουν τη δουλειά. Ενδιαφερονται να βγαίνουν μόνο οι ίδιοι κερδισμένοι και συχνά κάνουν κακό.

Στο μπάσκετ δεν υπάρχει η αντίστοιχη παραφιλολογία περί «στημένων» όπως στο ποδοσφαίρου. Δεν στήνονται παιχνίδια;
Δύσκολο δεν είναι; Τι θα κάνεις, θα πιάσεις 12 παίκτες;

ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ, ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ ΚΙ ΕΘΝΙΚΗ

Πως βρέθηκες στην Ισλανδία σε ηλικία 18 ετών;
Ήμουν ερασιτέχνης αθλητής στον Φίλιππο Βέροιας. Με είδε ένας προπονητής σε καμπ στις ΗΠΑ και μου έκανε επί τόπου πρόταση. Κάνοντας χρήση του νόμου Μποσμάν, την αποδέχθηκα και βρέθηκα εκεί όντας ανήλικος ακόμα.  Ο πρώτος μήνας ήταν πραγματικός γολγοθάς. Έμεινα για πρώτη φορά μόνος μου σε μια χώρα που είχε μόνιμο φεγγάρι σε σχέση με τον ήλιο της Ελλάδας. Έμαθα πολλά, έφτιαξα κάπως και το όνομά μου, πρέπει να πω πως οι άνθρωποι εκεί είναι καταπληκτικοί και το έχω απωθημένο που δεν ξαναπήγα ποτέ.

Τι άλλα απωθημένα έχεις μετά από 15 χρόνια καριέρας;
Να πάω ένα Σαββατοκύριακο με την οικογένειά μου. Να μείνω λίγο παραπάνω έξω χωρις να φοβάμαι ποιος θα με δει. Να βγω ένα βράδυ και να πιω ουίσκι, όχι πάλι μπίρα. Να καλέσω επιτέλους κόσμο στο σπίτι στα γενέθλιά μου.

Μόλις τα χορτάσεις αυτά, τι θα κάνεις μετά;
Το μπάσκετ το σκέφτομαι συνέχεια. Προπονητής δε θα ήθελα να γίνω σε ομάδα επιπέδου, με μικρά παιδάκια θα ήθελα όμως πολύ να ασχοληθώ.

Το NBA το σκέφτηκες ποτέ σοβαρά;
Όχι, είχα γίνει ντραφτ χαμηλά στον δεύτερο γύρο, όμως ξόδεψα τα καλοκαίρια μου στην εθνική ομάδα. Είχα πεισμώσει επειδή είχα κοπεί επανειλλημένα κι αφιερώθηκα στο να πετύχω τον στόχο μου και να παίξω σε μεγάλες εθνικές διοργανώσεις.

Ο Διαμαντίδης γιατί δεν δοκίμασε ποτέ;
Είναι θέμα χαρακτήρα. Ο Μήτσος είναι πολύ δεμένος με την οικογένειά του, ήθελε πάντα να είναι κοντά και να πηγαίνει να βλέπει τους φίλους του, ενώ θεωρούσε λανθασμένα ότι οι δυνατότητές του έφταναν μέχρι την Ευρώπη. Ο Σπανούλης, ας πούμε, ήθελε πιο πολύ να δοκιμάσει.

Πιστεύεις κι εσύ αυτό που λέγεται ότι ο Σπανούλης πήγε στον Ολυμπιακό γιατί ήθελε να έχει αποκλειστικά τα κλειδιά μιας μεγάλης ομάδας;
Δεν είμαι στο μυαλό του. Έχει πει κάποιους λόγους σε συνεντεύξεις που έδωσε και προσωπικά μένω σε αυτούς.

Ήταν αντιληπτό μέσα στην ομάδα ότι τους τελευταίους μήνες τα είχε σπάσει με τον Ζοτς;
Όχι, καθόλου. Και πολλά συστήματα είχε πάνω του και ο ίδιος ήταν απόλυτα επαγγελματίας. Ηταν μια επαγγελματική επιλογή, δε χρειάζεται τρία χρόνια μετά να τη συζητάμε ακόμα.

Ποια ήταν η καλύτερη σου στιγμή;
Το πρώτο κύπελλο που σήκωσα στη Λάρισα το 2003 απέναντι στον Άρη είναι αξέχαστο αφού ήταν ο πρώτος μου τίτλος. Το χρυσό με την εθνική όμως τα επισκιάζει όλα. Ένας λόγος είναι και το ότι προερχόμασταν από μερικές μαζεμένες αποτυχίες και το χρειαζόμασταν πολύ.

Περνάμε μια αντίστοιχη φάση  με τις αρχές των 00s τώρα με την εθνική;
Νομίζω πως ναι. Χρειάζεται πάλι μια μεγάλη επιτυχία για να ξεκολλήσουμε.

Πολλοί ερμήνευσαν τη φετινή αποτυχία στην Σλοβενία, σε συνδυασμό με το τι έχει γίνει τις τελευταίες σεζόν στην Ευρωλίγκα, ως αδυναμία της ομάδας να προσαρμοστεί στις αθλητικές απαιτήσεις του σύγχρονου μπάσκετ. Συμφωνείς;
Σίγουρα το μπάσκετ έχει αλλάξει πολύ. Πλησιάζουμε πολύ στο ΝΒΑ, πάνε πολλά παιδιά να παίξουν εκεί κι αλλάζει το στυλ τους. Δε νομίζω ότι η ομάδα υστερούσε, είχε και γρήγορα και αθλητικά παιδιά. Όμως αν κάτι στραβώσει σε ένα τουρνουά, δύσκολα φτιάχνει. Κι εμείς το 2005 άθλια παίζαμε στην αρχή.