«Αφού την ξέρεις, αν δεν πάρει λίγη τζούρα Γιώργου δε μπορεί»

«Αυτό είναι το αρχικό ΠΑΣΟΚ. Αυτό είναι το καθαρό ΠΑΣΟΚ». Την ώρα που η Χαριλάου Τρικούπη βρίσκει ανήθικο, παράλογο και κακό κληρονόμο τον πρώην πρόεδρο της Ιπποκράτους , η κυρία που αναφώνησε το παραπάνω αυθόρμητο τσιτάτο φοράει ένα πράσινο παλτό και χαιρετάει γνωστούς της προσφωνώντας τους συντρόφους. Λίγο πιο πέρα, στην είσοδο του μουσείου Μπενάκη γίνεται το «πατείς με, πατώ σε» για την ομιλία του πιο πολυσυζητημένου Πρωθυπουργού της τελευταίας πενταετίας. Στις 3 Σεμπτέμβρη 1974, ο Ανδρέας Παπανδρέου ιδρύει το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, δύο περίπου μήνες μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών. Στις 3 Ιανουαρίου 2015, ο Γιώργος Παπανδρέου εγκαταλείπει οριστικά το κομματικό του κληροδότημα, διακηρύσσοντας τη δημιουργία της προσωπικής του παράταξης υπό τον τίτλο «Κίνημα Δημοκρατών – Σοσιαλιστών» πέντε μέρες μετά την αποτυχία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο πράσινος ήλιος αντικαταστάθηκε με ένα κόκκινο ρόδο και το «παιδί της αλλαγής» διεκδικεί εκ νέου τη θέση του στην ηγεσία της χώρας που του χρέωσε πολλά από τα μνημονιακά δεινά της.

Έξω από το αμφιθέατρο χωρητικότητας τριακοσίων ατόμων, σεκιουριτάδες προειδοποιούν όσους φτάνουν στο πλατύσκαλο του δευτέρου ορόφου μετά τις πέντε το απόγευμα πως ο χώρος είναι ήδη κατάμεστος και υπάρχει μόνο η επιλογή της αίθουσας με τη γιγαντοοθόνη και τα ηχεία. «Δε μας νοιάζει να τον βλέπουμε, εμάς μας νοιάζει να τον ακούμε» λέει ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, που χωρίς να διαμαρτυρηθεί κινείται προς την εναλλακτική λύση, σε αντίθεση με πολλούς που προφασίζονται δικαιολογίες για να τρυπώσουν απέναντι. Έχοντας τις ίδιες προθέσεις, ψάχνω κάποιον που να γνωρίζει αν υπάρχει κάποια πρόβλεψη για το που θα σταθούν όσοι καλύπτουν δημοσιογραφικά το γεγονός. Όσοι κινούνταν στον χώρο με ύφος υπεύθυνου με στέλνουν από τον Άννα στον Καϊάφα, μέχρι να φτάσω σε εκείνη που μου απαντά «Αν ερχόσουν μια ωρίτσα πιο νωρίς, όχι μόνο θα έμπαινες, αλλά θα καθόσουν κιόλας».Όπως συμβαίνει στις μεγάλες συναυλίες, όταν επαναπαύεσαι στο ότι κανείς δεν θα πάει ακριβώς την ώρα που ανοίγουν οι πόρτες και δυο ώρες μετά η πρόσβαση σου στο mosh pit μοιάζει ακατόρθωτη.

Aκολουθώ το ηλικιωμένο ζεύγος προς το δωμάτιο δύο. Εκεί βρίσκεται το τραπέζι που μπορείς να υπογράψεις τη φόρμα για το «Αν θα ακολουθήσεις τον πρόεδρο ή όχι», όπως σιγοψιθυρίζουν μπροστά μου δυο νεαρές κοπέλες. Σκέφτομαι πως ο ΓΑΠ αρέσκεται σε τέτοιου είδους ψηφοφορίες, όταν μια αναλόγου είδους φόρμα είχαν συμπληρώσει το 2004 πάνω από 1.000.000 μέλη και φίλοι του ΠΑΣΟΚ αναδεικνύοντάς τον ηγέτη του κόμματος, μολονότι ήταν ο μοναδικός υποψήφιος. Λίγο πιο πέρα, ένα μικρό κορίτσι καθισμένο οκλαδόν ρωτάει επίμονα τον μπαμπά της που βρίσκεται η αδερφή της. Εκείνος απαντά πως βρίσκεται στις μπροστινές σειρές που βλέπουν στην οθόνη, αφού όπως είπε χαρακτηριστικά «αφού την ξέρεις, αν δεν πάρει λίγη τζούρα Γιώργου δε μπορεί».

 Αποφασίζω να βολευτώ σε όμοια στάση με την λιλιπούτεια ύπαρξη, κάνοντας το λάθος, σε αντίθεση με εκείνη, να κάτσω ακριβώς κάτω από το ηχείο. Στη γιγαντοοθόνη παρακολουθούμε τις δοκιμές στον ήχο και τους φωτογράφους που προσπαθούν να αποθανατίσουν το κλίμα. Είκοσι λεπτά πριν την άφιξη του πρώην πρωθυπουργού, οι υποστηριχτές του προθερμαίνονται με U2 και Νίκο Πορτοκάλογλου ενώ το Δυνατά σε εκτέλεση Αρβανιτάκη και το «Πέρασε η μπόρα» από Ζιώγαλα/Μουτσάτσου πρωταγωνιστούν στο προεόρτιο σάουντρακ, αφού έπαιξαν στη διαπασών τουλάχιστον τέσσερις φορές έκαστο.

Τολμώ να κάνω την τελευταία μου προσπάθεια προκείμενου να χωρέσω κάπου στην κυρίως αίθουσα. Με το ζόρι καταφέρνω να φτάσω λίγο πιο πέρα από την είσοδο, εκεί που ένας γηραιός άντρας κρατά ένα φωτοτυπημένο πορτραίτο του Ανδρέα Παπανδρέου στο στέρνο του. Χαϊδεύει τη ζελατίνα που το καλύπτει και τον ρωτάω αν νοσταλγεί τις μέρες του πρεσβύτερου. Χαμογελώντας μου εξηγεί πως είναι Κρητικός και δεν πουλά τον κόσμο που αγάπησε. Λίγο πριν προλάβω να μάθω το όνομα του, όλοι γύρω μου στριμώχνονται ο ένας πάνω στον άλλον για να ανοίξει ο διάδρομος στον Παπανδρέου, το νεότερο. Ο άνδρας με το πορτρέτο του φωνάζει «Αντρίκο, αγόρι μου. Εδώ κοίτα, εδώ».

Λίγα λεπτά αργότερα, ο ιδρυτής του νέου κόμματος προσπαθεί να φτάσει στο βήμα. Μια θριαμβική αψίδα σχηματίζεται από τα smartphones που καταγράφουν την είσοδό του, τη στιγμή που ανταποκρίνεται στις χειραψίες που του προτάσσει ο κόσμος και χαμογελά με την ρυθμική και βροντερή επανάληψη του επιθέτου του από τους παρευρισκομένους. Νεανικές φωνές αλαλάζουν πως «το ζήτημα είναι λέμε να αλλάξουμε πορεία, Γιώργο μαζί θα γράψουμε ιστορία». Φτάνοντας στο μικρόφωνο,ο περί ου ο λόγος δεν αφήνει το σύνθημα να πέσει κάτω και απαντά -με την περισσή σιγουριά που χαρακτηρίζει την πολιτική ρητορεία των ημερών- «θα γράψουμε». Αστειεύεται με το γεγονός πως θα έπρεπε να έχει δεσμευτεί μια μεγαλύτερη αίθουσα για το γεγονός και από κάτω πέφτουν οι πρώτες προτάσεις για τη χρήση του ΟΑΚΑ ή του Σπόρτινγκ και το σύνθημα αλλάζει σε «δεν χωράει το λαό, το Μπενάκη είναι μικρό». Η ομιλία που σχολιάστηκε από όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μόλις ξεκίνησε.

«Είναι αναντικατάστατος ο πρωταγωνιστικός ρόλος των δημοκρατών σοσιαλιστών. Για κυβερνητικές συνεργασίες με ξεκάθαρο προοδευτικό πλαίσιο. Δεν θα γίνουμε παρακολούθημα κανενός. Ακόμα περισσότερο, δεν μπορούμε να είμαστε ουραγός της δεξιάς», τονίζει ο πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς. Το πλήθος ξεσπά σε χειροκροτήματα και η γνωστή πλέον εξέδρα φωνάζει «Γιώργο γερά να πέσει η δεξιά». Κατά τη διάρκεια της ομιλίας, πολλοί δεν αντέχουν το ασφυκτικό κλίμα που προκαλεί ο συνωστισμός. Βγάζουν ρούχα, σκουπίζουν τον ιδρώτα τους, κινούνται προς την αίθουσα με την γιγαντοοθόνη, εκείνη που πριν λίγη ώρα έμοιαζε δεύτερης τάξης επιλογή. Έπειτα από δύο λιποθυμίες και διάσπαρτους αναστεναγμούς κατά τον απολογισμό των λαθών και των αποτυχιών στην πολιτική καριέρα του αναστημένου προέδρου, το κάλεσμα σε όσους επιθυμούν να συνδιαμορφώσουν τη νέα παράταξη που υπόσχεται πως θα πρεσβεύει τις αξίες του ανθρωπισμού, του διαφωτισμού, του πολιτικού φιλελευθερισμού, του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της οικολογίας είχε καταστεί σαφές.

Έλσα Παπαδημητρίου

Ο δρόμος προς το προαύλιο του μουσείου είναι πλέον ανοιχτός, εκεί που συμβαίνουν οι πρώτες άτυπες εσωκομματικές δημοσκοπήσεις στα πηγαδάκια που σχηματίζονται, εκεί που μετριούνται οι παρουσίες και οι απουσίες με τη συνοδεία ενός τσιγάρου. «ΣΥΡΙΖΑ και κουραφέξαλα. Πόνταρα στο εφτά, αλλά μετά το σημερινό είμαι σίγουρη πως πάμε για δέκα τοις εκατό». Αυτή ήταν η τελευταία εκτίμηση που αντιλήφθηκα πριν τρέξω να προλάβω το λεωφορείο στην άνοδο της οδού Πειραιώς, περνώντας ανάμεσα από μια παρέα η οποία σχολίαζε με κακεντρέχεια την παρουσία της πρώην βουλευτή της ΝΔ, Έλσας Παπαδημητρίου.