Ήμουν μαθητής στο σχολείο το 1968, όταν περιμέναμε με αγωνία την νίκη του Μπομπ Κένεντι, που- έτσι πιστεύαμε- θα έριχνε την χούντα. Δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα γινόταν, αν ο Κένεντι ζούσε. Ξέρουμε τι έγινε λίγο αργότερα, το 1976, όταν οι καμπάνες στην Κύπρο ανήγγειλαν με χαρμόσυνες κωδονοκρουσίες την εκλογή του Τζίμι Κάρτερ και μια ελληνική εφημερίδα φιλοξενούσε στην πρώτη της σελίδα ένα σκίτσο του, με φέσι, φουστανέλα και τσαρούχια. Έπειτα ανακαλύψαμε ότι οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές λίγο μας αφορούν, αφού η Ελλάδα είναι, έτσι κι αλλιώς, μια πολύ μικρή και αχνή κουκκίδα στα αμερικανικά ραντάρ. Για να βρεθούμε τώρα να αγωνιούμε για το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών. Μπορεί το αποτέλεσμά τους να αλλάξει την μοίρα μας; Ναι: Είναι βέβαιο ότι μετά τις 22 Σεπτεμβρίου, η Ευρώπη που κρατά την ανάσα της και πατάει στα ακροδάχτυλα, μήνες τώρα, μην και ενοχλήσει την επανεκλογή της καγκελαρίου, θα βγει από την ακινησία της, θα αρχίσει να κινείται. Οι μεγάλες συζητήσεις που λόγω γερμανικών εκλογών πάγωσαν, μοιραία θα ξεπαγώσουν. Ίσως: Αν η επόμενη γερμανική κυβέρνηση έχει τα ίδια χρώματα, μαύρο και κίτρινο, η Γερμανία θα προσέλθει στις συζητήσεις αυτές, λίγο-πολύ, με το ίδιο κοστούμι, τις ίδιες ιδεοληψίες, την ίδια απροθυμία για αλλαγές. Αν η επόμενη κυβέρνηση στο Βερολίνο έχει πράσινο ή κόκκινο (ή και τα δύο) στα χρώματά της, μια κάποια αλλαγή στάσης είναι πιθανή. Όχι: Αν κάτι δεν αλλάξει στ’ αλήθεια εδώ, ακόμη κι αν τα πιο αισιόδοξα σενάρια επιβεβαιωθούν για την ευρωζώνη, η δική μας μοίρα δεν αλλάζει.
Ο Παύλος Τσίμας είναι δημοσιογράφος.
