Ç ÁíáðëçñùôÞò Õðïõñãüò Ðïëéôéóìïý ÖÜíç ÐÜëëç-ÐåôñáëéÜ ðáñÝäùóå óêÜöç êáé áèëçôéêü õëéêü áðü ôïí êéíçôü åîïðëéóìü ôùí Ïëõìðéáêþí Áãþíùí óôçí Åëëçíéêü ïìïóìðïíäßá Éóôéïðëïúáò óôéò áèëçôéêÝò åãêáôáóôÜóåéò ôïõ Áãßïõ ÊïóìÜ , ÁèÞíá , ÊõñéáêÞ 20 Öåâñïõáñßïõ 2005.Óôç öùôïãñáößá äéáêñßíåôáé ç ÷ñõóÞ ïëõìðéïíßêçò óôçí Éóôéïðëïúá Óïößá Ìðåêáôþñïõ .
Διαβάζοντας την εξομολόγηση της Σοφίας Μπεκατώρου για τον βιασμό της δάκρυσα. Συγκινήθηκα από τη γενναιότητα αυτής της γυναίκας που κατόρθωσε, παλεύοντας επί χρόνια με το θηρίο, τελικά να σταθεί όρθια απέναντι του και απέναντι μας και να πει «Στο διάστημα αυτό έχω πετύχει τις περισσότερες διακρίσεις για την χώρα μας στην ιστιοπλοΐα, έχοντας όμως χάσει το σημαντικότερο αγαθό ως προσωπικότητα: την αγάπη προς τον εαυτό μου!».
Ο βιασμός δεν στοχεύει στο σεξ. Ο βιαστής δεν θέλει να κάνει σεξ, θέλει μέσω της μη συναινετικής σεξουαλικής πράξης να ταπεινώσει το θύμα του, να προσβάλει το ύψιστο αγαθό της αυτοδιάθεσης της ύπαρξης· αυτό είναι που τον ικανοποιεί. Και το καταφέρνει. Αν διαβάσει κανείς μαρτυρίες θυμάτων θα δει πόσα αισθήματα ενοχής και ντροπής τα πλημμυρίζουν, πόσες αμφιβολίες για το αν είχαν πράξει οι ίδιες αλλιώς θα το είχαν αποφύγει ή για το αν αντιστάθηκαν επαρκώς.
Τα θύματα του βιασμού το μόνο που χρειάζονται είναι στήριξη. Έχουν να παλέψουν με όλους τους δαίμονες για να κερδίσουν πίσω την αυτοεκτίμησή τους που τραυματίστηκε με τον πιο βίαιο τρόπο.
Ως κοινωνία οφείλουμε να φτιάξουμε εκείνο το υποστηρικτικό περιβάλλον που θα προσφέρει στο θύμα το απαραίτητο αίσθημα ασφάλειας που απαιτείται ώστε να μπορέσει να καταγγείλει το βιασμό. Αυτή είναι η μόνη απάντηση σε όσους ρωτούν «μα γιατί δεν το κατήγγειλε νωρίτερα;».
Υπάρχει τώρα αυτό το περιβάλλον; Σαφώς και όχι. Mετά τη δημοσίευση της καταγγελίας της Σοφίας Μπεκατώρου η Ελληνική Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία εξέδωσε της εξής ανακοίνωση: «Με αφορμή την δημόσια τοποθέτηση της Ολυμπιονίκου κ. Σοφίας Μπεκατώρου, η Ελληνική Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία δηλώνει ότι μέχρι πρόσφατα δεν είχε λάβει καμία επιστολή ή έστω άτυπη καταγγελία σχετικά.
Ωστόσο, ακόμη κι αν είχε λάβει ανεπίσημη καταγγελία, η Ομοσπονδία θα ήταν άτεγκτη στην αντιμετώπιση τέτοιου φαινομένου.
Επειδή, όμως, δεν πρέπει να πλανάται οποιαδήποτε σκιά για οποιονδήποτε, παροτρύνουμε την καταγγέλλουσα, εφόσον πήρε την πρωτοβουλία έστω και μετά τόσα χρόνια να μιλήσει σχετικά με αυτό το δυσάρεστο περιστατικό, να γίνει συγκεκριμένη, και η Ομοσπονδία, εφόσον εμπίπτει στην αρμοδιότητά της, να μην έχει κανείς αμφιβολία ότι θα πράξει τα δέοντα».
Θέλετε τώρα απάντηση γιατί η Σοφία Μπεκατώρου δεν μίλησε νωρίτερα; Δεν δικαιούμαστε καμία τέτοια ερώτηση περί «αργοπορίας» ενώ μια γυναίκα αγωνίζεται ενάντια στις τεράστιες ψυχολογικές, συναισθηματικές και ενδεχομένως και σωματικές επιπτώσεις που φέρνει ένας βιασμός.
Η μόνη ερώτηση που έχουμε να κάνουμε είναι προς εμάς ως μέλη μιας ευνομούμενης κοινωνίας, ώστε ο καθένας από το πόστο του, από τον εισαγγελέα μέχρι τον εκπαιδευτικό, και από τον προπονητή μέχρι τον συμμαθητή, να μπορέσει να απαντήσει θετικά: «Κάνουμε ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να παρέχουμε στα θύματα βιασμού τη βοήθεια που χρειάζονται ώστε να νιώσουν ξανά δυνατές;» Μόνο έτσι θα μπορέσουν να μιλήσουν και να καταγγείλουν τον δράστη.
Όπως πολύ εύστοχα έγραψε η δικηγόρος Ροζίτα Σπινάσα σε ανάρτησή της: «Το να μιλάνε τα θύματα κακοποίησης είναι μονόδρομος: μιλάμε πρωτίστως όχι (μόνο) για να σώσουμε τις άλλες γυναίκες, μα για να σώσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό».
Το μόνο που θα προσθέσω εγώ είναι ότι ο χρόνος που θα γίνει αυτό δεν είναι ευθύνη του θύματος αλλά του κοινωνικού συνόλου.
Άλλωστε η Σοφία Μπεκατώρου δεν «το θυμήθηκε τώρα» αλλά δεν το ξέχασε ποτέ. Και γι΄αυτό η μόνη ερώτηση από εδώ και μπρος είναι «Τι οφείλουμε να κάνουμε ως κοινωνία για να υπάρξει δικαιοσύνη και ψυχική γαλήνη για τα θύματα βιασμού;».
Και η αρχή της απάντησης είναι: «Καμία μόνη……»