Σταύρος Διοσκουρίδης
Το
Sex Education στο Netflix. Έξυπνο, νεανικό, σπιρτόζικο, θυμίζει καλές εφηβικές ταινίες. Ωραίο soundtrack επίσης. Φοβερή Γκίλιαν Άντερσον, επίσης.
Το κόλπο που κάνουν οι ταξιτζήδες: αντί να βάζουν ταξίμετρο έχουν μια εφαρμογή σε μια ταμπλέτα. Λάθος, απ’ όπου και να το πιάσεις.
Βασίλης Κ. Κουρουμιχάκης
Η διαπίστωση ότι όλο και λιγότεροι συμπολίτες μας χειροκροτούν τον πιλότο μετά την προσγείωση. Αν κόψουν και το παρκάρισμα στις ράμπες πρόσβασης ΑΜεΑ θα έχουμε κάνει ένα σοβαρό βήμα προσέγγισης στον δυτικό πολιτισμό.
Στην Εσπερία χρησιμοποιείται ο όρος whip για να τιθασεύσεις μια κοινοβουλευτική ομάδα ώστε να ψηφίσει «σωστά», στο μεταμοντέρνο ελληνικό κοινοβούλιο έχουμε τις γκαζόζες.
Θεοδόσης Μίχος
Το ευχάριστο νέο της εβδομάδας: Ένοχος κρίθηκε ο μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αιγίου για τα αδικήματα της δημόσιας υποκίνησης σε βία ή μίσος και για κατάχρηση εκκλησιαστικού αξιώματος. Το δικαστήριο επέβαλε στον μητροπολίτη, για αναρτήσεις του κατά των ομοφυλόφιλων, συνολική ποινή φυλάκισης επτά μηνών με τριετή αναστολή και του αναγνώρισε το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου.
Ω, είναι ωραία στον (αθηναϊκό) παράδεισο…
Πάνος Μπάρας
Η καταδίκη του Αθανασίου Λενή ή φασίστα Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιου, όπως ο ίδιος προτιμά να τον αποκαλούν, σε ποινή φυλάκισης επτά μηνών με αναστολή και χρηματικό πρόστιμο 10.000 ευρώ, για ομοφοβικά του σχόλια στο παρελθόν («φτύστε τους» και άλλα τέτοια χριστιανικά).
Το εν εξελίξει πραξικόπημα που επιχειρείται αυτές τις ημέρες στη Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας, με την προκλητική στάση της Δύσης και ειδικά τις παρεμβάσεις των ΗΠΑ, οι οποίες εγείρουν πληθώρα εύλογων ερωτημάτων και υποθέσεων, πρόκειται για ένα ακόμη καταφανές ιμπεριαλιστικό έγκλημα σε βάρος της Λατινικής Αμερικής και ευρύτερα της Δημοκρατίας, ακόμη και της αστικής. Εκείνες οι φωνές που για να φύγει ο «δικτάτορας Μαδούρο» υποστηρίζουν έναν αυτόκλητο, αυτοανακηρυγμένο πρόεδρο, καταλήγουν απλά να υποστηρίζουν τις οδυνηρές συνέπειες, που πάντοτε επιφυλάσσει για τους λαούς, ο γνωστός «πόλεμος για την ελευθερία» που εξαπολύουν κατά παράδοση οι ΗΠΑ, σε όποια χώρα του κόσμου υπάρχει πετρέλαιο, αλλά δεν εξουσιάζεται από κάποιο προσκείμενο στα αμερικάνικα συμφέροντα καθεστώς.
Λίνα Ρόκου
Έχουν παίξει τα τέσσερα πρώτα επεισόδια του
True Dedective 3 και σκέφτομαι α) ο απαράδεκτος δεύτερος κύκλος ήταν ένα κακό όνειρο (και ευτυχώς ξύπνησα στο τρίτο επεισόδιο για να μην δω άλλο) β) αν συνεχίσει έτσι αυτός ο κύκλος είναι σπουδαίος και καλύτερος ακόμη και του πρώτου γ) Φοβερός ηθοποιός ο
Mahershala Ali παίζοντας τον εαυτό του σε τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους δ) έχει μελαγχολία βαθιά αυτή η σεζόν, δεν μπορώ να μη σκέφτομαι πώς θα καταλήξει γιατί το τέλος θα μας δείξει την πραγματική αξία της.
Ο χιουμοριστικός πολιτικός σχολιασμός στο
facebook έχει καταντήσει αφόρητα κουραστικός. Επαναλαμβανόμενα αστειάκια, καμία έμπνευση, ύφος λες και ασκούμε σοβαρή κριτική. Σπάνιες οι εξαιρέσεις.
Ζωή Παρασίδη
Δεν ξέρω για εσάς, εγώ περνάω τέλεια.
Υ.Γ. Η Ευνοούμενη είναι εκπληκτική.
Σε άλλα δυστοπικά νέα που δεν έχουν καθόλου πλάκα, γονείς προπηλάκισαν δάσκαλο στη Σάμο όταν προσπάθησε να διαβάσει σε συνέλευση του συλλόγου γονέων ψήφισμα των δασκάλων για το δικαίωμα των προσφυγόπουλων στην παιδεία.
Ελένη Τζαννάτου
Ελαφρώς υπερεκτιμημένη
Η Ευνοούμενη του Γιώργου Λάνθιμου. Παρά τους έξυπνους και ατακαδόρικους διαλόγους και την άρτια φωτογραφία, υπήρχε πολύς χώρος ακόμη για μια πιο αιχμηρή αφήγηση και εμβάθυνση σε ιδέες που είναι γνωστές αιώνες τώρα, όπως αυτή της ανά πάσα στιγμής ανατροπής της δυναμικής στις σχέσεις εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου. Έδινε εν ολίγοις την αίσθηση πως αν και κινούταν κοντά σε αυτά, η ταινία φοβόταν να πατήσει με αποφασιστικό βήμα πέρα από τα όρια, όπως έκανε πριν δεκαετίες σε παρόμοια αισθητική ο Greenaway. Επίσης, από πότε η κατάχρηση της ευρυγώνιας λήψης έγινε στυλ;
Εξαιρετικό βέβαια γκολ-έκπληξη στο 90′ το “Skyline Pigeon” του Elton John που ακούμε στους τίτλους τέλους της ταινίας.
https://www.youtube.com/watch?v=nPzlGklVNb0
Τζούλια Τσιακίρη
Λατρεύω το διαδίκτυο και τα πλούσια δώρα του. Την ταινία που μου χάρισε του Αντρέι Ζβιάγκνιτσεφ “Η αποξένωση”, έργο του 2007, που αν την έβλεπε ο συνονόματός του Αντρέι Αρσένιεβιτς Ταρκόφσκι θα χτυπούσε παλαμάκια, που οι περισσότεροι κριτικοί την έθαψαν στον καιρό της, όπως συνηθίζουν να κάνουν με το δεύτερο έργο ενός δημιουργού ύστερα από ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο, αλλά έντεκα χρόνια αργότερα ένας Ρώσος καθηγητής ονόματι Eugene Vasilief έγραψε για αυτήν την πιο εντυπωσιακή κριτική ανάλυση έργου τέχνης που έχω διαβάσει (ύστερα από το μεγαλειώδες περιδέραιο αναλύσεων του Έριχ Άουερμπαχ
“Μίμησις”) στον τρομερό ρώσικο κινηματογραφικό ιστότοπο
Ruskino. Το άρθρο τελειώνει κάπως έτσι :«Το πρόβλημα του κινηματογράφου του Ζβιάγκνιτσεφ, η μάλλον της αντίληψής του,δεν είναι πρόβλημα μόρφωσης, γούστου η καλλιέργειας. Το πρόβλημα είναι η ταχύτητα της αντίληψης. Ο σύγχρονος άνθρωπος μοιάζει να έχει υποστεί την επίδραση του “Επιταχυντή” του H. G. Wells. Η πλοκή του φαίνεται σαν μια νεκρή φύση, η ομορφιά ένα χαζό θέαμα. Το ζήτημα είναι να μη βιάζεσαι, να μην επιταχύνεις.» Αν δεν έχετε επιτάχυνση δείτε πρώτα την ταινία και το άρθρο θα το βρείτε εδώ: https://366weirdmovies.com/the-banishment-2007/
Όταν κάποιος κυριεύεται από το συναίσθημα ότι δεν είναι συνεργάσιμος με την πραγματικότητα. [φωτογραφία Patty Carroll]
