Λιάνα σε παραλήρημα, αγαπημένη φιγούρα, σπαράζει για τα ναρκωτικά και τις ποινές στο κανάλι της Βουλής, κάπου πετάει κι ένα breaking bad, αριστούργημα σειρά, λέει, πλην όμως προωθεί τη ναρκοκουλτούρα. Ξαπλώνω πάνω στις λέξεις της, ένα κύμα ανόητο, αφράτο και τόσο χαλαρωτικό, μετά από λίγα λεπτά δεν έχει μείνει κανένας ειρμός: βουλευτές, λέξεις, οργή, όλα έχουν δραπετεύσει. Στον μεσο-ύπνο πλακώνομαι με τους “φαντασιακούς εχθρούς” μου, που λέει κι ένας φίλος. Είναι οικογενειακό τραπέζι, κάποιος μπάρμπας θα πει ένα “καλά κάνει η χρυσή αυγή, τέτοιους θέλουμε”. Τα λόγια θα χαθούν πίσω από τo παστίτσιο, εγώ θα σηκωθώ ψύχραιμος, θα αρπάξω το σκονισμένο μουράνο, θα βαδίσω ήρεμα και θα το καρφώσω στο κασιδιάρικο δοξαπατρή του ομιλητή. Μετά θα ρωτήσω τι έχει για γλυκό. Σε άλλη σεκάνς του ονείρου, το σχόλιο συμπάθειας το εκφράζει ο ταρίφας που έχω μισθώσει, εκεί ξεκολλάω – βίαια κάπως – το μπαμπάμηντρέχεις από το ταμπλό και αφαιρώ με σφοδρότητα τον αριστερό βολβό του οδηγού. Στο φανάρι κατεβαίνω ενώ το παιδί του φαναριού έχει ήδη ξεκινήσει το παρμπρίζ. Ο ύπνος είναι πλέον βαθύς, τέρμα οι εκούσιες φαντασιώσεις, τα υπόλοιπα τα στήνει το υποσυνείδητο. Όταν ξυπνάω τα σόσιαλ μύδια αλαλάζουν για το ναζιστικό μέτωπο σωτηρίας, άπαντες ωρύονται. Θέλω να τους καθησυχάσω, έχω γίνει ήδη το θέμα της ημέρας, έρχομαι από το πολύ άμεσο μέλλον. Δεν με ακούνε.
Ιδεολογικές ψησταριές “Λεωνίδας”
Παρακολουθώ τον κύριο Tζήμερο στο facebook να χειροκροτείται για τον νηφάλιο κομπασμό του και να χειροκροτεί τον τηλεπλασιέ υπουργό ιδιωτικής υγείας. Παρακολουθώ το name dropping για τη δημαρχία της Αθήνας και ψάχνω για σκοινί, σαπούνι και σκαμπό. Παρακολουθώ τις διανοουμενίστικες πίπες του συγγραφικού αφανγκατέ συναφιού και ανάβω το καντήλι του Αγίου Βακαλόπουλου. Γιατί τα γράφω αυτά; Κλείνει δυο χρόνια απουσίας ο Κύρκος. Στην κουλτούρα του μάρκετινγκ διδάσκεται η περίπτωση του ως η λάθος τακτική πωλήσεων: να σε συμπαθεί η πλειοψηφία αλλά να σε ψηφίζουν ελάχιστοι. Σε μία αυτοβιογραφία του ( Στιγμές ΙΙ, εκδ. Εστία) αποκαθιστά τον ιδεολογικά σφοδρό αντίπαλο του Παναγιώτη Κανελλόπουλο, αυτή την περιπτωσάρα παλαιοδεξιού που μεταξύ άλλων είχε γράψει στο χαλαρό μια 20τομη ιστορία του ευρωπαϊκού πνεύματος – να χύνεις γνώση. Ο “εχθρός” λοιπόν κουβαλούσε μέχρι τέλους τη μιασματική ατάκα “η Μακρόνησος είναι ο νέος Παρθενώνας”, μια ρετσινιά που ο Κύρκος φρόντισε να του αποκολλήσει ως ένα post mortem fair play. Σοβαρά τώρα, πώς έγινε τόσο γιατομπούτσο η δημόσια σφαίρα; (Μην προσπαθήσει να απαντήσει κανείς. Είναι ρητορικό το ερώτημα.)
Ωραίο το φουστάνι σου, Αλέξη μου
Η πολιτική συζήτηση έχει μετατοπιστεί στις μαλαμικές αποκαθηλώσεις, τα αριστερόμετρα δουλεύουν στο κόκκινο και σπέρνουν ηθική μαλάγρα. As usual. Τα όπλα της επιτιθέμενης (so close στο υποτιθέμενη) αριστεράς είναι παλαιολιθικά, σκουριασμένα από υγρές ονειρώξεις κυβερνήσεων του βουνού και καπετάν γιώτηδων version 2.0. Και πώς άλλωστε να μην; Από τις ναπάλμ του Γράμμου ως τα κονσερβοκούτια του Μελιγαλά η γέφυρα της ιστορίας ήταν χτισμένη με μακρυκωσταίους και κοντογιώργηδες τάλε κουάλε ηθικής. “Μας το χάλασαν το κορίτσι”, “ο γιόκας σου είναι κουνιστός” και σπιτική θαλπωρή δοκιμασμένη εκατέρωθεν: δεξιά χαστούκα, αριστερή ράβδος και συνασπισμένη διαπόμπευση. Η σεξουαλικότητα ποτέ δεν έγινε πολιτικό ζήτημα. Το δικαίωμα στη διαφορετικότητα ακούγεται ακόμα και σήμερα ως αραχνιασμένος τίτλος φιλοσοφικής διατριβής και όχι ως κοχονάτος αντίλογος απέναντι στη φρενοβλαβή αντιανθρώπινη ρητορική. Ε, ναι στέκει ως ευχή πλέον: Πούστηδες και παλικάρια να γίνουνε μαλλιά κουβάρια, ένα κοινό μέτωπο απέναντι στο φασιστικό τέρας. Γιατί έχωμεν και παιδιά να μεγαλώσουμε – για να γίνουν ό,τι θέλουν αυτά, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος.
ΥΓ [Προς υστερικούς αναθεωρητές και γλωσσαμύντορες κανίβαλους]
Oυκ εν τω πολλώ το f, λάικ δε f word, γιου νόου, φακ γιου, των οικειών ημών εμπιπραμένων προς συνουσία υμείς άγετε. Καθόσον τη λώττα μου έδωκαν τηγανητή, εγώ rare ζήτησα αλλά τι να είπω. Τούτων λεχθέντων, έξεστι κλαζομενίοις ασχημονείν, που αν το πεις αυτό σε παρέα θα γελάσουν με το fart joke. Δηλαδή θέλω να πω, η γλώσσα είναι νεκρή, αρχαία και νέα, μέχρι να την επανεφεύρεις στην καθημερινή χρήση της. Γκέγκε;
