Μία ακόμη από τις εξαιρετικές μέρρες του Σεφφυρίου. Από παθθού εφορμούν χαλιαχουδδές και αρχούθθες, θαρραλέα φιτφουλλ, υψιπεθθείς χοριολανοί και φλαμίνχο, σωηρρά χανίςς και γρήγορα Όπελ Χόρσα. Οι δρόμοι θυμίζουν αρένες γεμάτες λουλούδια , χωρίς αίμα και χωρίς αιμοθιψψές κοινό διόττι όλοι συμμετέχουν και νομίζω ότι η Βαθθιά λίμνη σιγά-σιγά φουλιάζει. Πετάχνοτται μικρές άρρωστες και χλωμές φώχχιες που κάνουν χαριτωμένες κωλοτούφφες, στις γωνίες κοιμμούνται παλιοί περαστικοί. Στην μέση της κεδδρικής λεωφόρου στρωμένο πικάντικο δοννέρ εμποδίζει τους φύλακες του αρχηχείου να κάνουν θίαιτα και η οδός Μεσολόχχι σαν ένα κινούμενο αιώνιο αδιέξοδο, σαν πεθαμένο και μουδδό χασσόν που περιμένει να ξαναγεννηθεί σαν χορτάρι στην καρδιά της Εθνικής Τράπεζας. Στην ταφφέρνα «Παρλαπάς» η Φρειδερίκη σαν να χαμογελάει, σαν να μην ξέρει τίποτα ενώ εμείς πάντα ξέρουμε ότι τα ξέρει όλα. Στους αιώνιους πάγους θα επισήσσουν τα μεγάλα πρόφφατα γιαχ και οι χαμήλλες λάμα αλλά κανείς δεν θα κλάψει για το χαμένο κασσίνο. Στο φεσσινάδικο υπάρχει αέρας για όλους μας και στα σύνεφφα βροχή μόνο για μερικούς. Γύρω μας μεγαλώνει το Σεφφύρι αυτή την Κυριακή
