Σκέψεις σαν βούλες κι ένα ασύμμετρο πουά μοτίβο υπεράσπισης.

Η Μαρία Λούκα γράφει για το θλιβερό και μισογύνικο συνέδριο Γονιμότητας, υπενθυμίζοντας ότι η αυτονομία του γυναικείου σώματος είναι αδιαπραγμάτευτη.

Η θλίψη μπορεί να είναι κομμάτι της ζωής. Η βαρβαρόητα όχι.

Αποκλειστικά ατεκμηρίωτοι αφορισμοί και διόλου παγιωμένες αλήθειες.

Η Μαρία Λούκα, γράφει πώς στο σύνολο του το νομοσχέδιο αποτελεί μια κίνηση περιφρόνησης προς τους ανθρώπους της εργασίας.

Και κάποια τα έβαλες και στη βουλή ή τα μονιμοποίησες σε κάποιο ΜΜΕ.

Αυτή η μάστιγα που πλήττει τα σόσιαλ και καίει τον εγκέφαλό μας.

Και κάπως έτσι, το νομοσχέδιο Χατζιδάκη για τα εργασιακά δεν αλλάζει μόνο τα δεδομένα της ζωής, αλλά και τη λέξη των ημερών, το «μέσο συναλλαγών» με το οποίο συνδιαλεγόμαστε.

Πιο κακό από το να μισείς τις γυναίκες, είναι να μην καταλαβαίνεις ότι το κάνεις.

Πως το αντικυβερνητικό ραπ κομμάτι του Μιθριδάτη γίνεται μπούμερανγκ για την αντιπολίτευση.

Μετά την αμηχανία ήρθε η μεγάλη συγκίνηση, οι αποκαλύψεις και στο τέλος ένα αίσθημα κενού.

Φευγαλέοι συσχετισμοί μαρέγκας, καψούρας και Casablancas.

«ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Βρίσκουμε πάντα κάτι που να μας δίνει την αίσθηση ότι ζούμε, ε Ντίντι; ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ: Μα ναι. Είμαστε μάγοι»
(Σάμιουλ Μπέκετ)

Ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να είχε ήδη θέσει εκτός της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ τον βουλευτή μετά την ακραία δήλωση - πρωτοφανές ξέπλυμα της ενδοοικογενειακής βίας. 

Ζούμε στη χώρα που το να εκκενώσεις έναν χώρο πολιτισμού είναι πιο βολικό από το να πιάσεις τον υπαρχηγό ναζιστικής οργάνωσης.

Κι όμως, το μέγα θέμα για τα ελληνικά social δεν είναι πως τα Φιλαράκια επιστρέφουν ξανά, αλλά πως ο Matt Le Blanc θυμίζει σε όλους κάτι. Διαφορετικό!

Συλλογιστικές ακροβασίες στα χνάρια μιας μαϊμούς με αφορμή το reunion των Friends.

Μπλε sms σε ροζ βαζάκι.

To Castlevania επιστρέφει στο Netflix, οι νέες ταινίες της Sailor Moon έρχονται στις 3 Ιουνίου και το Demon Slayer: Mugen Train είναι η πιο εμπορική ταινία στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Είναι τα anime το νέο mainstream;

Από πότε η αμφιθυμία μας μπροστά στην κατακερματισμένη και γεμάτη υπαινιγμούς για τις παρενέργειες των εμβολίων ενημέρωση, μας κάνει αρνητές ή συνωμοσιολόγους του φόβου;

Δύο λέξεις που ταλανίζουν την ανθρωπότητα με τραυματικό τρόπο εδώ και δεκαετίες, ήρθε η ώρα να θαφτούν στο χρονοντούλαπο της λήθης.

Τα προκλητικά γυμνά βορειοευρωπαϊκά παράθυρα και ένα συνειρμικό flash back, χρόνια μετά τις αβάσταχτες πανελλήνιες.

Γιατί οι μητέρες έχουν δικαίωμα να μην είναι διαθέσιμες 24/7, να μην ποδοπατούν τη φιλοδοξία τους, να μην ακυρώνουν τη σεξουαλικότητα τους, να είναι ευάλωτες. Να μην είναι «τέλειες» και να μη ντρέπονται γι’ αυτό.

Με αφορμή το περιστατικό σεξουαλικής παρενόχλησης στην Νέα Σμύρνη, η Ντενίσα-Λυδία Μπαϊρακτάρι προσπαθεί να βάλει σε μια σειρά τις σκέψεις της, ξέροντας ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί στην ίδια, στην αδερφή της, στην μάνα της, στις φίλες της.

Και για να το πούμε και αλλιώς, pump up the volume.

Το τελευταίο εργασιακό trend που έφερε η πανδημία ήρθε στην χώρα μας στην πιο φαύλη και τοξική εκδοχή του για να εξαντλήσει τους ήδη ταλαιπωρημένους εργαζόμενους.

Οι χώροι που οι αγαπημένοι μας άνθρωποι περνούν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους θα έπρεπε να είναι κέντρα αναψυχής και όχι να θυμίζουν σανατόρια από ταινίες τρόμου.

Η pop μουσική έγινε political και αυτοί οι LGBTQIA+ καλλιτέχνες καλό είναι να βρίσκονται στις μουσικές λίστες όλων.