Στη Σελάνα Βροντή κάποτε άρεσε το κρίκετ

ΜΟΥΣΙΚΗ: Το αβαντάζ να μεγαλώνεις με τρία μεγαλύτερα, μουσικόφιλα αδέρφια είναι ότι μαθαίνεις μουσική χωρίς να κάνεις καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια. Οπότε τα πρώτα μου ακούσματα είναι ότι άκουγαν εκείνοι, που υποθέτω ότι είναι λίγο απ’ όλα: Rock, reggae, pop, heavy metal και blues. Hound Dog Taylor, Bo Diddley, Jimi Hendrix, Billy Joel, Canned Heat, Sly and the Family, War, Eric Burdon, Stevie Wonder, Stevie Ray Vaughan, The Kingsmen, Kiss, Big Mama Thorton, Alice Cooper, David Bowie, Τhe Fuzztones, The Clash, ABBA (αυτούς τους άκουγε η μητέρα μου), Laurie Anderson κτλ. Και καθότι μεγαλώσαμε στην Αυστραλία, στο πικάπ έπαιζαν και κάποια αυστραλέζικα και νεοζηλανδέζικα σχήματα, όπως AC/DC, Split Enz και Australian Crawl. Νομίζω ένας από τους πρώτους μου αγαπημένους τραγουδοποιούς πρέπει να ήταν ο Prince. Στη δεκαετία του ’90 άκουγα κυρίως alternative, ηλεκτρονική χορευτική μουσική και hip hop. Από συναυλίες, μου έχει μείνει στη μνήμη ο Screamin Jay Hawkins στο Ρόδον – ο τύπος όταν έπαιζε ήταν σα να σου έκανε πράγματι μάγια (I put a spell on you…).

ΒΙΒΛΙΑ: Στο κομοδίνο μου έχουν ξεμείνει ορισμένα βιβλία που τα ξεκίνησα καιρό πριν. Όταν είσαι νέα μητέρα δεν έχεις πολύ χρόνο για διάβασμα ούτε αντοχές. Και εγώ, αντί να διαβάζω διηγηματογράφους, ας πούμε σαν τη Lydia Davies, που συχνά οι ιστορίες της δεν ξεπερνούν τη μία παράγραφο, πάω και επιλέγω την αυτοβιογραφία του Christopher Hitchens, «Hitch 22». Το βιβλίο αυτό του εκλιπόντος δημοσιογράφου και συγγραφέα αποκαλύπτει το βάθος της σοφίας και της γνώσης του. Μόλις τέλειωσα την αυτοβιογραφία του Luis Bunuel, «Η τελευταία Πνοή». Είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες και με κάνει να γελάω με τον τρόπο που εξιστορεί τα όσα του συνέβησαν στη ζωή. Και τα δύο βιβλία είναι must για τη βιβλιοθήκη, για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Επίσης ξεκίνησα το βιβλίο της Κατερίνας Σχινά για τον πολιτισμό του πλεκτού («Καλή και ανάποδη»). Η δημοσιογράφος και βραβευμένη μεταφράστρια είναι από τους ανθρώπους που με βοήθησαν στην καριέρα μου. Τα βιβλία που μου έχουν κάνει μεγάλη εντύπωση είναι «Αν αυτό είναι ο άνθρωπος» του Primo Levi και «Ο δρόμος» του Cormac McCarthy. Γενικότερα, έχω σε μεγάλη εκτίμηση τους κλασικούς Ρώσους λογοτέχνες. Τέλος, είμαι λάτρης της ποίησης.

ΤΑΙΝΙΕΣ: Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν έχω καλή μνήμη. Δεν συγκρατώ τίτλους και δημιουργούς. Ό, τι καταναλώνω πολιτιστικά περνάει στο υποσυνείδητο, γι’ αυτό είχα πρόβλημα να απαντήσω σ’ όλες αυτές τις ερωτήσεις. Εδώ θέλω να αναφέρω το Grey Gardens των αδελφών Maysles γιατί ήταν από τους λόγους που ήθελα να κάνω ντοκιμαντέρ. Ή για να το θέσω καλύτερα θα ήθελα να κάνω ταινίες σαν και αυτή. Να σημειώσω ότι μου αρέσουν τα παλιά αμερικάνικα έργα γιατί τότε έγραφαν καταπληκτικά σενάρια και είχαν έξυπνους διαλόγους. Ένα παράδειγμα; To Sunset Boulevard σε σκηνοθεσία Billy Wilder. Επίσης λατρεύω το American Psycho –είναι καταπληκτική η ερμηνεία του Christian Bale. Συμπαθώ ιδιαίτερα τις αμερικάνικες mainstream ταινίες των 80s. Μην ξεχάσω να αναφέρω τις κωμωδίες των Cheech & Chong (πολύ γέλιο).

ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Το ίντερνετ είναι μακράν μία από τις καλύτερες επινοήσεις του ανθρώπου. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτό. Είναι πολύ χρήσιμο εργαλείο. Το πρώτο πράγμα που τσεκάρω είναι τα μέιλ μου – η γοητεία της αλληλογραφίας παραμένει ακόμη και σε αυτή τη λακωνική και λίγο απρόσωπη ψηφιακή μορφή. Αγαπημένος σελιδοδείκτης, το YouTube: Μια ανεξάντλητη βιντεοθήκη, που σου δίνει πρόσβαση σε σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό.

ΣΠΟΡ: Δεν έχω μεγάλη σχέση με τον αθλητισμό. Κάποτε μου άρεσε το κρίκετ και ένα γυναικείο αυστραλιανό σπορ που λέγεται netball (μοιάζει λίγο με την καλαθοσφαίριση). Δεν με ενθουσιάζει το ποδόσφαιρο, αλλά αν πρέπει να διαλέξω ομάδα θα πω Ολυμπιακός, ΑΕΚ και Πανιώνιος. Στα μουντιάλ συνήθως έπαιρνα το μέρος της Γερμανίας.

TV: Η ελληνική τηλεόραση, όπως ξέρετε, δεν βλέπεται, ούτε καν για χάζι. Προτιμώ να βλέπω ξένες σειρές στο ιντερνετικό Stream TV. Τώρα τελευταία παρακολουθώ το Broad City, που αφορά δύο γκόμενες που ζουν στη Νέα Υόρκη και καπνίζουν συνέχεια μαριχουάνα. Δεν είναι κάτι σπουδαίο, αλλά είναι κάπως καλύτερο από το Girls. Χαλαρώνω όταν βλέπω εικόνες από τη Νέα Υόρκη. Οι αγαπημένες μου ξένες σειρές είναι το Twin Peaks και το Wire. Νομίζω ότι κανένα άλλο σίριαλ δεν συγκρίνεται μαζί τους- τελεία. Ειδικά, με το Wire είναι σαν να βλέπεις Σαίξπηρ σε τηλεόραση – έχει ολοκληρωμένους χαρακτήρες και καταπληκτικούς διαλόγους, και δεν ξεχειλώνει η πλοκή του. Θυμάμαι όταν το έβλεπα είχα ερωτευτεί όλους τους ήρωες, ανεξαρτήτως αν ήταν γυναίκες ή άντρες.

ΤΑΞΙΔΙ: Θυμάμαι το πρώτο ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη. Ένιωθα σαν να είχα γεννηθεί σ’ αυτή την πόλη. Επίσης λατρεύω τη Βιέννη- νομίζω ότι είναι ένα μέρος που θα ήθελα να ζήσω. Θα ήθελα να κάνω πολλά ταξίδια, αλλά το πιο εφικτό σ’ αυτή τη φάση είναι να καταφέρω να πεταχτώ μέχρι τη διπλανή Ιταλία (η Βενετία, η Φλωρεντία και το Μιλάνο είναι πόλεις που δεν έχω επισκεφτεί ακόμη).

ΤΩΡΑ: Είμαι δημοσιογράφος στην Καθημερινή. Παράλληλα γυρίζω δικά μου βίντεο και ντοκιμαντέρ και τώρα ετοιμάζω ένα βίντεο κλιπ για ένα ελληνικό συγκρότημα.