Ο Αντώνης Καρπετόπουλος θέλει να γράψει αστυνομικό βιβλίο

ΜOYΣΙΚΗ Έχω μια παρανοϊκή σχέση με τη μουσική. Νομίζω ότι στη ζωή κάθε ανθρώπου υπάρχει ένα soundtrack της μοίρας- δε χρειάζεται να έχεις κανένα ειδικό γούστο, πάντα κάτι θα ακούγεται και θα σε συνοδεύει μέρες και νύχτες. Υπό αυτό το πρίσμα δεν υπήρξα ποτέ φανατικός κανενός μουσικού είδους, αν και μεγαλώνοντας αποφάσισα πως όταν διαλέγω εγώ τραγούδια, κι όχι η μοίρα μου που είναι στα desk, θα ακούω μόνο αυτά των οποίων τους στίχους καταλαβαίνω κι άμα χρειαστεί μπορεί να τραγουδήσω και το ρεφρέν. Αυτό ίσως επειδή μεγάλωσα σε ένα σπίτι που ακούγονταν τραγούδια λαϊκά, από Βιολάρη και Πόλυ Πάνου μέχρι Σερ Μπιθή, Καζαντζίδη, Μητροπάνο κτλ. Περνάω καλά και στο Μέγαρο Μουσικής ή στη Λυρική, αλλά και στα μπουζούκια και μπορεί και να περάσω και πολύ άσχημα: κανόνας δεν υπάρχει για τίποτα. Μου αρέσουν και τραγούδια που χω συνδέσει με ανθρώπους κυρίως γκόμενες. Τα ακούω και ξαναθυμάμαι διάφορες βλακείες που’ χω κάνει – μπορεί να φταίνε και αυτά. Γενικά τα τραγούδια είναι επικίνδυνα για να τα κουβαλάς μαζί σου.

ΤΑΙΝΙΕΣ Έχω δει χιλιάδες ταινίες, δεν υπερβάλω. Πρέπει να έχω μηδενίσει το κοντέρ – το σινεμά είναι πεπερασμένη Τέχνη έχει αρχή και τέλος. Αν βλέπεις σινεμά 15 – 20 χρόνια ελάχιστα πράγματα μπορεί να σε καταπλήξουν μετά. Ήμουν από μικρός απαιτητικός: παρατηρώ και γουστάρω τις λεπτομέρειες. Τα τελευταία χρόνια έχω καταλάβει ότι δεν μπορείς να κουβαλάς στο μυαλό σου τις σοβαρές ταινίες που χεις λατρέψει: πιάνουν πολύ χώρο στο σκληρό σου δίσκο. Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για τον Φελίνι, τον Χίτσκοκ, τον Ταρκόφσκι, τους κλασσικούς του νουάρ ή ακόμα και τον Σαμπρόλ ή τον Φρανκ Κάπρα ή τον Κόπολα, αλλά μακριά από μένα αυτά: όλοι οι κλασσικοί του σινεμά είναι σαν τα συγγράμματα που μας δίνανε στο πανεπιστήμιο – είναι απαραίτητοι για να  περάσεις το μάθημα, αλλά δεν έχεις και κανένα λόγο να τους συζητάς. Εχει πάντα πλάκα να ανακαλύπτεις πόσοι τους αντιγράφουν, αλλά δεν μπορείς να τους χρησιμοποιείς σαν καταφύγιο: άλλοι γέρασαν, άλλοι ανήκουν σε άλλους. Γράφω καμιά φορά για σινεμά, αλλά όχι κριτικές: κριτική κινηματογράφου σημαίνει να μπορείς να πεις ότι αν ο Γούντι Άλεν π.χ χρησιμοποιούσε στο  «Blue Jasmine»  άλλο φωτισμό και άλλο διευθυντή φωτογραφίας, το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν πιο κοντά σε αυτό που ήθελε. Δεν υπάρχει κριτική γιατί δεν υπάρχει τέτοια γνώση – εμένα μ αρέσει να σου πω ένα λόγο, γιατί κάτι αξίζει ή δεν αξίζει να το δεις. Έχω μόνο δυο κινηματογραφικές ασπιρίνες: το «Ας περιμένουν οι γυναίκες» του Τσιώλη, που είναι η μεγαλύτερη ελληνική ταινία όλων των εποχών, και η τριλογία «Amici Miei» που είναι κάτι σαν θρησκευτικό κήρυγμα που μου θυμίζει ποιος πρέπει να είναι ο προορισμός μας.

ΒΙΒΛΙΑ Ανήκω στην κατηγορία των άρρωστων που αγοράζουν περισσότερα βιβλία από όσα διαβάζουν. Μικρός, αφού ολοκλήρωσα τον Ιούλιο Βέρν και όλα τα ηρωϊκά (Σωματοφύλακες, Νησιά των Θησαυρών, Χακ Φιν και Τομηδες Σογερ και άλλα τέτοια) έκανα αφιερώματα. Διάβαζα π.χ δυο χρόνια Καζαντζάκη, τρία χρόνια μόνο βιογραφίες, δυο χρόνια μόνο Στιβεν Κινγκ κτλ. Πάντα πριν αρχίσει κάποια ενότητα διάβαζα αστυνομικά και στο τέλος κατέληξα να διαβάζω μόνο αστυνομικά κι απλά ανάμεσα σε δέκα τέτοια να διαβάζω και κάτι άλλο. Τα Χριστούγεννα διάβασα τη βιογραφία του Ζαμπέτα («Βαθειά στη θάλασσα θα πέσω») ανάμεσα στο Φαντομά και τη Νυχτερίδα του Νέσμπο. Τι με σημάδεψε; Ο ογκώδης «Κόμης Μοντεχρήστος». Η βιογραφία του Μπουνουέλ με τίτλο «Τελευταία Πνοή».   «Η αβάστακτη ελαφρότητα»: δεν ήμουν ούτε είκοσι χρονών όταν τη διάβασα. Η συζήτηση του Τρυφώ με το Χίτσκοκ. «Η μικρή φιλοσοφία του έρωτα» του Αλαίν Ντε Μποτόν. Το «Κιβώτιο» του Αρη Αλεξάνδου. Το «Αμερικάνικο Ταμπλόιντ» του Ελ Ρόι. Και καμιά τριανταριά αστυνομικά που με βάζουν σε πειρασμό να γράψω και το δικό μου.

ΙΝΤΕΡΝΕΤ Έχω ένα mail που χρησιμοποιώ στην SportDay για επικοινωνία με αναγνώστες: ό,τι λέω χρησιμοποιείται εναντίον μου. Ποστάρω κείμενα στο Facebook και στο twitter από σεβασμό σε όσους με ακολουθούν: είναι κάμποσοι. Κοιτώντας τo twitter ρίχνω μια ματιά σε δημοσιεύματα, αστεία (;) βίντεο κτλ. Ασχολούμαι λίγο με το Ιντερνετ και μόνο για επαγγελματικούς λόγους. Αλλά ως μέσο εκτόνωσης το θεωρώ χρήσιμο: αν δεν τσακώνονταν όλοι διαδικτυακά παριστάνοντας τον Κολοκοτρώνη, τον Λένιν και τον Μπακούνιν θα ξεσπούσαν στις βιτρίνες. Και στα γήπεδα. Φυσικά είναι το μέλλον. Αλλά αν κλείσουν όλες οι εφημερίδες, εγώ θα αγοράζω παλιές.

ΣΠΟΡ Μικρός έχω κάνει πολλά: ό,τι έχει να κάνει με μπάλα (από ποδόσφαιρο μέχρι πινγκ πονγκ) το’ χω ξευτελίσει. Έχω ανακαλύψει και σπορ ο ίδιος – είναι ιστορίες που αρνούμαι να πω. Βέβαια επικεντρωνόμουν κυρίως στην κριτική συμπαικτών, προπονητών, διαιτητών κτλ. Νομίζω ήμουν ανυπόφορος.

ΤV Έχω δει σχεδόν όποιο ξένο σήριαλ έχει παιχτεί στην ελληνική τηλεόραση από το 1978 μέχρι τον ερχομό της ιδιωτικής. Λατρεύω τις ιστορίες του δημοσιογράφου Μαρτέλη: είναι έγκλημα που κάποιος δεν τον έχει επαναφέρει. Το Lost και το 24 ξύπνησαν την παλιά αγάπη μου για τις αμερικάνικες σειρές: είχε πεθάνει με το τέλος του Twin Peaks. Βλέπω τα πάντα εκτός από κωμωδίες, αυτές μ αρέσει να τις ζω καθημερινά. Λίγα πάντως από αυτά που βλέπω τα χαίρομαι: γερνάω.

ΤΑΞΙΔΙΑ Και λόγω δουλειάς, αλλά και εξαιτίας της επτάχρονης παραμονής στο εξωτερικό, έχω ταξιδέψει πολύ. Αξέχαστα πολλά. Το πρώτο ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη. Ένα ταξίδι στο Λας Βέγκας. Η περσινή εμπειρία της δεκαήμερης παραμονής στα βάθη της Τουρκίας με την Εθνική Νέων. Ξεχωρίζω δυο κρουαζιέρες με φίλους: θα μπορούσαν να έχουν γυριστεί ταινίες, αλλά ίσως καλύτερα όχι. Ας μην φορτώσουμε στην οικογένεια κι άλλες ντροπές.

ΤΩΡΑ Γράφω στη SportDay και στο Sport24 αθλητικά και στο Οneman διάφορα άλλα. Κάνω εκπομπές στη Νova. Και κυρίως ράδιο στο Sport Fm Δευτέρα – Παρασκευή 12 με 2. Επειδή με την κρίση πήγαν πίσω οι πληρωμές αισθάνομαι ραδιοπειρατής: ελπίζω σύντομα να κάνω και εκπομπές με αφιερώσεις…