Η Δέσποινα Δαμάσκου θα έχτιζε τον πλανήτη Άρη παρέα με τον Le Corbusier

Δέσποινα, γεια. Φοβερό όνομα και επίθετο. Δέσποινα Δαμάσκου! Έχεις σκεφτεί ότι θα μπορούσες να γράφεις νουβέλες με υπέρμετρο ερωτισμό; Τι τίτλο θα έβαζες σε μια από δαύτες; Γεια. Χαίρομαι που σου αρέσει. Και νουβέλες λοιπόν! Χωρίς πλάκα μου αρέσει να γράφω, όχι νουβέλες… αλλά τον έχω έτοιμο τον τίτλο. «Μα εγώ είμαι φούξια. Είμαι ροζ και για τους δυο.» Όταν ήσουν μικρή ποιο ήταν το πιο τζανκ φαγητό που έτρωγες; Παγωτό μηχανής, ανάμεικτο πάντα, στο «πλαστικό» παλιομοδίτικο χωνάκι πάντα, εντυπωσιακές ποσότητες πάντα, σε ελάχιστα δευτερόλεπτα πάντα! Θυμάσαι μήπως, από την παιδική σου ηλικία πάντα, ποιο ήταν το ψέμα που έλεγες πάντα; Ε, ναι. Το κλασσικό πλέον, «έλα μπαμπά να σου πω τι έκανε η Κατερίνα, ο Δημήτρης και η μαμά  για να μου δώσεις λεφτά.» Έλεγα κάτι που μου ερχόταν στο μυαλό, το μισοέλεγα για να μην φανώ πουλημένη, ψέμα εννοείται! Και όλοι χαρούμενοι. Μικρή πλεκτάνη, επιχείρηση Κατά τ’ άλλα τα βαριόμουν πάντα τα ψέματα. Όσον αφορά τα δικά μου, έλεγα ψέματα για το πόσο τελικά πονάω, πάντα ήμουν καλά με ανοιγμένο το κεφάλι και το αντίθετο. Μιας και ασχολείσαι με την αρχιτεκτονική, την διακόσμηση, την τέχνη, το στυλ γενικότερα, θα θέλαμε να σε ρωτήσουμε, τη λέξη «μπιμπελό» να τη χρησιμοποιούμε πάνω στο φλερτ ή θα πάμε άκλαυτοι; Μπιμπελό σημαίνει σουβενίρ, και μάλλον σημαίνει ότι είσαι ήδη παρελθόν. Οπότε άσε τις λέξεις και πέρνα στις πράξεις! Αν μου χάριζες αυτήν την χαβανέζα που χορεύει στο παρμπρίζ ή τις μικρές γυάλες που κουνάς και ζωντανεύει το χιόνι, εγώ θα γλυκαινόμουν πάντως. Χωρίς να θέλουμε να γίνουμε αδιάκριτοι και να επεμβαίνουμε στην προσωπική σου ζωή αλλά ποιο είναι το μεγαλύτερο διάστημα που έχεις μείνει μέσα στο σπίτι, μακριά από πάρτι, χωρίς διασκέδαση; Αλίμονο! Αύγουστος 2007,  28 μέρες δεν κατέβηκα ούτε στο πεζοδρόμιο. Μόνη απόλαυση φαγητά, ταινίες, πολύ διάβασμα γράψιμο σχεδίαση, λίγος ύπνος, αλλά αυτά εμένα με κάνουν εξαιρετικά χαρούμενη. Με ποιον αρχιτέκτονα θα ήθελες να πας να οικοδομήσετε τον πλανήτη Άρη; Μα φυσικά με τον αρχιτέκτονα που έχω περπατήσει πιο πολύ στις κατόψεις του, έχω κατοικήσει στα όνειρά του και αφουγκράζομαι πιο πολύ από όλους τους ποιητές, χωρίς αμφιβολία με τον Le Corbusier. Μπορείς να μας σχεδιάσεις γρήγορα και απλά το ιδανικό ποτήρι που να μην είναι πολύ μεγάλο για ποτό αλλά ούτε και πολύ μικρό για νερό; Οκ, για να μην μπερδευτούμε, δεν είναι ευχάριστο να πίνεις νερό σε ποτήρι που δεν είναι αμιγώς για νερό, σαν να μην ξεδιψάς. Οπότε αντιμετωπίζω την ερώτηση ποσοτικά. Θες ένα ποτήρι ως 200 ml και δικού μου ύφους. Η ερώτηση είναι και λίγο παγίδα γιατί είναι και η φάση με το άγιο δισκοπότηρο, το ξύλινο ή το λαμέ.  Θα σου κάνω ένα ποτήρι. 

Γιατί τα σεμεδάκια έφυγαν από τη μόδα; Θα επιστρέψουν ξανά; Τα σεμεδάκια είναι μάστιγα, μεταμορφώνονται σε κάτι φριχτά φορέματα και κυκλοφορούν ανάμεσά μας είτε παραφράζονται σε φτηνιάρικα Ιkat του εμπορίου ή τύπου όλοι Αφρική, όλοι Ινδία, όλοι νησιώτικο. Τα σεμεδάκια είναι η πρώτη εκδοχή του δεν ξέρω τι, πού, πώς και γιατί το θέλω. Σε αντίθεση με οτιδήποτε αυθεντικό χειροποίητο πολυτελές με σοβαρές τοπικές αναφορές, ξεχασμένες τέχνες, χειροτεχνίες από αργαλειό ως κεντήματα, χρώματα, patterns που κουβαλάει ιστορία και κόπο, έμπνευση και χρησιμότητα και μας δείχνει πόσο χρειάζεται να συνεχίσουν οι άνθρωποι να φτιάχνουν πράγματα με τα χέρια τους. Μπορείς να μας προτείνεις τρία ταβερνάκια να πάμε, όπως τον παλιό καλό καιρό, να γίνουμε τύφλα από το κρασί και να χορτάσουμε στο μεζέ; Εύκολο. Θα πω ένα υπόγειο, ένα ισόγειο και ένα υπαίθριο. Μεγάλο φαβορί ο κύριος Δημήτρης στο Δίπορτο. Για να κρατάμε τα προσχήματα στου Φιλίππου και τέλος πίνετε και τρώτε ανενόχλητα από το πρωί στην αυλή της Αυλής. Με την ίδια σειρά. Μπορείς να μας φανερώσεις μια διαδρομή στην Αθήνα που θα ήταν εύκολο να τη διανύσουμε ξυπόλητοι; Ωραία. Καταρχάς, αν ήταν να σκεφτώ, μια διαδρομή τύπου ξύπνησα και θέλω να περπατήσω σήμερα ξυπόλητη, μόνο μια μου έρχεται στο μυαλό. Προτείνω τον αρχιτεκτονικό περίπατο του Πικιώνη στην Ακρόπολη, με πόδια που πατάνε στην γη και μάτια που κοιτούν τον ουρανό, ενεργοποιείς όλες τις αισθήσεις ως την ευαισθησία του πνεύματος και αφήνεσαι στα σημεία στίξης που είδε ο Πικιώνης,  που όλα παίζουν μέσα,  από τα δέντρα ως την προοπτική και τις φυγές από κάθε σημείο. Πατάς και ενεργοποιείται κάτι. Παίρνει το υπέδαφος και του δίνει μορφή.  Έχεις δει τα dance floors στα 80s;