Κατηφορίζοντας από τη Ροτόντα, το μάτι σου ταξιδεύει στον πεζόδρομο της Ναβαρίνου και αν ο καιρός είναι καλός βλέπεις το γαλάζιο της θάλασσας. Εκείνο το Δευτεριάτικο απόγευμα ο ήλιος ήταν στο ζενίθ του, όταν πήγαινα να συναντήσω έναν καπετάνιο που στα 30 του έριξε άγκυρα στο νούμερο 45 της Δημητρίου Γούναρη και έκανε το πάθος του επάγγελμα. Μπορεί ένας ναυτικός να μείνει στη στεριά;
¨Ολη η ομάδα του Vida Pirata
Ο πατέρας του είδε για πρώτη φορά τον Σπύρο όταν ήταν ήδη 6 μηνών, σ’ ένα δρομολόγιο Βενεζουέλα – Νέα Ορλεάνη – Αμβέρσα. Ήταν πλοίαρχος στα εμπορικά πλοία και περνούσε μήνες επάνω στο καράβι. Τα πρώτα του βήματα τα έκανε πάνω σ’ ένα παροπλισμένο πλοίο στο Λονδίνο και είπε τις πρώτες του λέξεις στα 5, επειδή, όπως είπαν οι ειδικοί, άκουγε πολλές γλώσσες και ο εγκέφαλος μπερδευόταν. Πράγματι, η καλύτερη παρέα για τον πιτσιρικά που αλώνιζε στα γιγαντιαία καράβια ήταν οι ναύτες που προέρχονταν από τις τέσσερις μεριές του πλανήτη. Μεγάλωσε στο Ντεπό, αγάπησε τον Άρη, έμπλεξε, ξέμπλεξε, έμεινε έξω από το mainstream και είδε τη ζωή απ’ όλες τις πλευρές της.
Η αγάπη του για τη θάλασσα ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο. Όχι όμως μόνο αυτό. Ένα καράβι με μια άγκυρα τυπώνεται μια για πάντα στο αριστερό του μπράτσο, στα 16 του χρόνια, με την υπογραφή του πατέρα του στο χαρτί της συναίνεσης. Άλλωστε το σχέδιο και το σημείο ήταν κοινό και για τους δυο τους. Ένα χρόνο μετά τελειώνει το λύκειο και μπαρκάρει στο πρώτο του πλοίο. Ταξιδεύει με τον Θεόφιλο της ΝΕΛ ως καμαρότος και το σιχαίνεται. Το μικρόβιο όμως μπήκε μέσα του. Μπαίνει στην Κάντια της ΑΝΕΚ για έξι μήνες με καθήκοντα ναύτη, κάνοντας το δρομολόγιο της άγονης γραμμής. Βαριά δουλειά και λίγος ύπνος, αφού πιάνουν 8 λιμάνια καθημερινά. Μαζεύει όμως μόρια και μπαίνει στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων, την οποία ολοκληρώνει με το βαθμό του ανθυποπλοίαρχου. Σειρά έχουν τα γκαζάδικα, τα φορτηγά πλοία και τα υπερατλαντικά ταξίδια. Δεν ησυχάζει όμως και φεύγει. Περνάει στον ιδιωτικό τομέα και γίνεται skipper σε θαλαμηγούς. Ταξιδεύει Ρώσους νεόπλουτους στα ελληνικά νησιά, κάνει κρουαζιέρες για μικρούς και μεγάλους κροίσους, βλέπει από τη γέφυρα του καπετάνιου να σκορπούν λεφτά και αλκοόλ σε ξέφρενα πάρτι και κατεβάζει στο επόμενο λιμάνι όσους καταλαβαίνει ότι πάνε να ξεφύγουν.
Όσο περνούσαν τα χρόνια τα τατουάζ πλήθυναν πάνω στο σώμα του. Ένα σχεδόν κάθε χρόνο. «Το πρώτο λέει πάντα σημαίνει κάτι και γι’ αυτό το ψάχνεις πολύ. Το επόμενο σημαίνει κάτι λιγότερο και από εκεί και πέρα απλά σου αρέσει να το βλέπεις πάνω σου. Το σώμα γίνεται ένας καμβάς και ο tattoo artist δημιουργεί. Στο εξωτερικό το τατουάζ έχει απενοχοποιηθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Υπάρχουν άλλοι τρόποι να κρίνεις την προσωπικότητα ενός ανθρώπου», λέει με νόημα. Το 2012 πρότεινε στη Τζένη Σκάλκου, μια έμπειρη και δημοφιλής tattoo artist με προϋπηρεσία στην Αθήνα και το Λονδίνο, ν’ ανοίξουν ένα studio στην πόλη του, τη Θεσσαλονίκη. Η Τζένη μετοίκησε από την Αθήνα και μαζί με τον ανερχόμενο tattoo artist Disco και τον Τσέμπε, έφτιαξαν πριν από έναν περίπου χρόνο το Vida Pirata, την Πειρατική Ζωή.
«Στο studio δεν έχουμε καταλόγους με σχέδια. Ο πελάτης θα έρθει, θα μας πει τι σκέφτεται, θα του πούμε και εμείς τη γνώμη μας και θα βγάλουμε κάτι που δεν θα το δει αλλού. Όλες οι δουλειές μας είναι custom και γι’ αυτό δεν αφήνουμε τίποτα στην τύχη. Είναι ανοιχτό για όλους», μας λέει. Οι νέες τάσεις στο τατουάζ είναι οι ρεαλιστικές απεικονίσεις (π.χ. αγαπημένα πρόσωπα), οι φράσεις, τα old school που είναι κυρίως ναυτικές παραστάσεις και σύμβολα, αλλά και τα «μανίκια» για τη διάδοση των οποίων βοήθησαν και – γιατί όχι – οι τηλεμάγειρες της μικρής οθόνης. «Το σώμα αλλάζει και μαζί του αλλάζει και το τατουάζ», λέει ο Σπύρος και συμπληρώνει ότι «αν στα 80 μου με απασχολεί όλη μέρα το tattoo μου, τότε θα είμαι μια χαρά με τη ζωή μου».
