O Κωστής Γαλλής aka Shrinking Violet είναι μόλις 17 ετών, είναι μαθητής λυκείου, εικαστικός καλλιτέχνης και μουσικός. Πρόσφατα, έργα του παρουσιάστηκαν στην Crux Galerie. Ο Shrinking Violet μοιράζεται με την Popaganda το ημερολόγιο δημιουργίας του άλμπουμ του, μια σύγχρονη καταγραφή της Αθήνας.
Γιατί ποιος έχει πιο φρέσκια ματιά από έναν ανήσυχο έφηβο;
Μέρα 1 (10 Αυγούστου 2018)
Σήμερα είδα την πόλη μου από τους λόφους της γειτονιάς μου. Οι δυτικές συνοικίες σκαρφάλωναν στα απέναντι βουνά, κι ανατολικά η πόλη χανόταν στον ορίζοντα. Είδα την εθνική οδό να χωρίζει την πόλη στα δύο, τα είδα όλα. Από τον Διόνυσο στον Σαρωνικό εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν, αγαπούν, υποφέρουν και δημιουργούν, σε μια πόλη που γνώριζα ελάχιστα κάτι γι αυτήν. Ζώντας στα βόρεια προάστια δεν πήγαινα συχνά στο κέντρο. Το σχολειό μου, οι φίλοι μου, το σπίτι κι η οικογένειά μου, οι χώροι μου όλα αυτά βρίσκονται γύρω εδώ στην γειτονιά μου.
Συνειδητοποιώντας ότι σε δύο χρόνια θα φύγω για σπουδές, σκέφτηκα αν θα είχα το χρόνο να εξερευνήσω την πόλη μου. Θα μου ‘φτανε ο καιρός να γεμίσω τα κενά ανάμεσα στην Κηφισιά και την θάλασσα; Θα μού ‘φταναν δύο χρόνια για να μπορέσω να πω στους φίλους μου ότι είμαι πια Αθηναίος;
Ίσως όχι, αλλά άξιζε να προσπαθήσω.
Μέρα 2 (30 Σεπτεμβρίου 2018)
Η πελρια επέκταση των κτισμάτων ξεχειλίζει στα δυτικά βουνά τις Αθήνας. Περιπλανήθηκα όλη την ημέρα καταφέρνοντας να δω μόνο ένα μικρό κομμάτι της περιοχής. Περνώντας την αντίπερα όχθη της «Εθνικής οδού» ένιωσα να βρίσκομαι σε μια άλλη πόλη, απομακρυσμένη από το κέντρο, αλλά με μεγαλύτερη συνοχή.
Επιστρέφοντας στο σπίτι σιγοσφύριζα μια μελωδία που τριγύριζε στο μυαλό μου ψάχνοντας να βρω τις λέξεις που ταιριάζουν. Πρέπει να ξαναγυρίσω στο Ίλιον, στο Περιστέρι, στους Αγίους Ανάργυρους και στον Κορυδαλλό, κι ίσως ένα τραγούδι καταφέρει να μου βγει.
Μέρα 3 (4 Νοεμβρίου 2018)
Σήμερα γνώρισα την Ίφη. Ήταν υπέροχη, τίμια, διορατική κι μού ‘φερε έμπνευση. Αράξαμε στο Chartes στα Εξάρχεια όπου μένει και μιλήσαμε για ώρες. Είχα ακούσει γι αυτή την γειτονιά αλλά την είχα επισκεφτεί μόνο μια φορά. Η Ίφη μου είπε για τις αναμνήσεις της από τα Εξάρχεια όταν ήτανε μικρό κορίτσι, τα προβλήματα που υπάρχουν και για το τι την κρατάει εδώ. Παρ όλο που είχα ετοιμάσει να τις απευθύνω ορισμένες ερωτήσεις, καταλήξαμε να μιλάμε ελεύθερα και ανοιχτά. Με στέρεα επιχειρήματα και με πάθος ξεδίπλωνε τις ιδέες της κι αντί για να μου κάνει ένα μάθημα για τα Εξάρχεια με άφησε με λέξεις και φράσεις που ήθελα να τις φτιάξω σε τραγούδι. Μέσα στον Ηλεκτρικό της επιστροφής σημείωνα τα λόγια, βέβαιος ότι αυτό θα γινόταν ένα δυνατό τραγούδι.
Μέρα 4 (10 Δεκεμβρίου 2018)
Πέρασα τέλεια σήμερα! Είμαι ψόφιος απ την κούραση αλλά δεν θέλω να κοιμηθώ ακόμα. Θέλω να γράψω τις σκέψεις μου (άσε που έχω να γράψω και μια σχολική εργασία γι αύριο και δεν έχω ακόμα αρχίσει). Σήμερα συναντήθηκα με τον Θανάση, ένα αξιόλογο άνθρωπο. Είναι μανάβης στις Λαϊκές, δουλεύοντας απ τα χαράματα ακούραστα ώρες πολλές. Με πήρε με την μηχανή του και περιπλανηθήκαμε γύρω απ την Ομόνοια, την Πλατεία Βικτωρίας, την Κυψέλη, την πλατεία Αμερικής. Κουβεντιάζοντας ο Θανάσης, μου έδειξε μια εικόνα που δεν είχα ποτέ πριν φανταστεί, επικοινωνώντας παράλληλα τα συναισθήματά του για τις συνεχόμενες δημογραφικές αλλαγές της πόλης. Μια σημαντική συνεισφορά και χάρηκα πολύ που γνώρισα τον Θανάση.
Μέρα 5 (24 Μαρτίου 2019)
Σήμερα ήταν πολύ όμορφα! Συναντήθηκα με την Νεφέλη και πήγαμε στου Φιλοπάππου. Της μίλησα για τα τραγούδια που δούλευα και μου πρότεινε να φτιάξω ένα άλμπουμ. Ζωγραφίσαμε σκίτσα της Αθήνας, περιπλανηθήκαμε σε μέρη που δεν είχαμε ξαναδεί και μιλήσαμε για το πώς θα μπορούσα να εντάξω τα τραγούδια μου σε ένα γενικότερο πλαίσιο (project). Πέρασα μια αξέχαστη μέρα στην αγαπημένη μου πόλη με το αγαπημένο μου πρόσωπο.
Γυρίζοντας στο σπίτι ο ταξιτζής κι εγώ πιάσαμε κουβέντα. Ο Γιώργος μου μίλησε για την ενσωμάτωση των μεταναστών, τους αγώνες που έδωσε μαζί με τους φίλους του για τη δημιουργία συλλογικοτήτων, που υποστηρίζουν τους αδύναμους ξένους και για τις συγκρούσεις που είχε υπερασπίζοντας τις από τους ακροδεξιούς τραμπούκους, που θελαν να τις καταστρέψουν. Ακόμα μια αξιοπρόσεχτη ματιά στην πόλη μου από ένα αναρχικό. Εμπνευσμένος από το πνεύμα και την καλοσύνη του, πέρασα ώρες γράφοντας ένα τραγούδι γι αυτόν. Μόλις τέλειωσα για σήμερα. Νομίζω θα το ονομάσω «Μια Αναρχική Μπαλάντα» (Anarchist Ballad).
Μέρα 6 (15 Μαΐου 2019)
Ήμουν τόσο απασχολημένος με τα μαθήματά μου, ενώ πολλά πράγματα γινόντουσαν στο μεταξύ. Δεν είχα χρόνο να συνεχίσω την εξερεύνηση της Αθήνας, όπως έκανα πριν από μερικές βδομάδες, και κάτι πρέπει να κάνω γι αυτό. Παρ όλα αυτά μιας και ήμουν συνέχεια σπίτι, είχα περισσότερο χρόνο να ασχοληθώ με τα καλλιτεχνικά. Έχω φτιάξει ως τώρα 20 έργα που πιστεύω ότι θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν σαν εικόνες στα τραγούδια μου. Ίσως βρω κάποιο τρόπο να τα συγκεράσω.
Τώρα σχετικά με την Αθήνα, πρόσφατα ήρθα σ επαφή με ανθρώπους που τρέχουν ένα πρόγραμμα που βοηθάει μεταναστόπουλα να ετοιμαστούν για την ενσωμάτωσή τους στα δημόσια σχολεία. Πιστεύω πως συμμετέχοντας θα είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να γνωρίσω μια ακόμα άγνωστη πλευρά της πόλης, να μιλήσω σε ανθρώπους με διαφορετικές απόψεις, συνεισφέροντας σ’ ένα καλό σκοπό, έστω και το λίγο που μπορώ. Ανυπομονώ ν’ αρχίσω δουλειά σ’ αυτό το πρόγραμμα!
Μέρα 7 (17 Ιουλίου 2019)
Κάθε μέρα που περνά μ αρέσει περισσότερο που διδάσκω στο σχολείο αυτό. Τα παιδιά με τον ενθουσιασμό τους αποτελούν για μένα πραγματική έμπνευση. Τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ μ αρέσει να διδάσκω, αλλά και πόσο σημαντικό είναι να το κάνει αυτό κανείς. Οι μαθητές και φίλοι μου προέρχονται από διαφορετικά περιβάλλοντα και χώρες όλοι μ’ ένα κοινό σκοπό. Να φτιάξουν μια καλύτερη ζωή. Τα παιδιά από το Κουρδιστάν και τη Συρία, στα διαλειμματα, μου διηγούνται για τα προβλήματα που αντιμετωπίσανε στις χώρες τους. Καθόμαστε μαζί και φανταζόμαστε πως φτιάχνουμε μια καινούργια δικιά μας χώρα, με τους κανόνες που θα θέλαμε και πώς θα ζούσανε εκεί οι άνθρωποι, ώστε να είναι πραγματικά ευτυχισμένοι.
Επιστρέφοντας στο μετρό φτιάχνω ένα μικρό σκίτσο για να θυμάμαι την κάθε συγκεκριμένη μέρα, και σήμερα επί τέλους έγραψα ένα τραγούδι που θα ήθελα να το αφιερώσω στους μαθητές μου. Δεν θα γράψω άλλο πια τώρα, πρέπει να πάω για ύπνο αύριο πρέπει να ξυπνήσω νωρίς να πάω να διδάξω τα παιδιά.
Μέρα 8 (3 Αυγούστου 2019)
Σήμερα βρίσκομαι στο Λονδίνο για την κηδεία του παππού μου. Δεν τα κατάφερα να συνεχίσω με το άλμπουμ μου τις τελευταίες αυτές βδομάδες. Όλη η οικογένεια έχει μαζευτεί εδώ για να μνημονεύσουμε την αγάπη που σκόρπιζε όσο ζούσε. Θα ήθελα τόσο πολύ να μπορούσε να είχε δει κι ακούσει το άλμπουμ μου ολοκληρωμένο, αλλά δεν μπόρεσα να το τελειώσω εγκαίρως… Ξέρω πως θα ‘ταν περήφανος. Του δίνω τον λόγο μου πως θα τον ικανοποιώ, προσπαθώντας πάντα να είμαι δημιουργικός, έτσι όπως ακριβώς με ήθελε κι αυτός.
Μέρα 9 (29 Αυγούστου 2019)
Είμαι πολύ περήφανος! Παρ’ όλο που οι ημερομηνίες παράδοσης των σχολικών εργασιών πλησιάζουν και ενώ δεν βρίσκομαι στο μικρό στούντιο ηχογράφησης του σπιτιού μου, κατάφερα να ολοκληρώσω την ηχογράφηση των τραγουδιών, στους Παξούς!
Κουβάλησα μαζί μου ένα μικρόφωνο, τον φορητό υπολογιστή μου, και κάποια άλλα εξαρτήματα για την ηχογράφηση, βρήκα ένα δωματιάκι στο σπίτι που νοικιάσαμε για τις διακοπές και απομονώθηκα εκεί για πάνω από 24 ώρες. Μόλις βγήκα βλέποντας το φως της ημέρας μετά από καιρό, αντιλήφθηκα με μεγάλη χαρά, πως το άλμπουμ μου είχε τελειώσει. Τώρα πρέπει να επικεντρωθώ στην σχολική μου δουλειά και να προσπαθήσω να κυκλοφορήσω τα 14 τραγούδια μου τον επόμενο μήνα.
Μέρα 10 (27 Σεπτεμβρίου 2019)
Η εκδήλωση ήταν καταπληκτική! Παραπάνω από εκατό άνθρωποι παρακολούθησαν την εκδήλωση στην Γκαλερί «Ισόγειο», όπου παρουσιάστηκε το άλμπουμ μου με το CD. Eκτέθηκαν πάνω από 20 έργα μου και το κοινό είχε την ευκαιρία να ακούσει τα τραγούδια και να αγοράσει το άλμπουμ. Τα έσοδα πήγανε στην φιλανθρωπική οργάνωση «η Κιβωτός του Κόσμου». Η οικογένειά μου, φίλοι, δάσκαλοι, φίλοι των φίλων, όλοι ήταν εκεί να με υποστηρίξουν και να μ’ ενθαρρύνουν να συνεχίσω. Αυτό μ’ έκανε πραγματικά ευτυχισμένο! Νιώθω σαν να χω ολοκληρώσει ένα μικρό αλλά σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μου. Γνώρισα τόσο πολλούς αξιόλογους ανθρώπους σ’ αυτό το ταξίδι, κι ώθησα τον εαυτό μου στα όρια της καλλιτεχνικής, λυρικής και μουσικής μου δημιουργίας.
Το πιο σημαντικό όμως ήταν που ανακάλυψα την πόλη μου. Έχω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα τώρα του τι σημαίνει να ζει κάποιος στην Αθήνα, ξέρω τι προβλήματα αντιμετωπίζουν οι κάτοικοί της και πως διαμορφώνεται η ζωή τους. Περιπλανούμενος χτες ακόμα μια φορά στην Αθήνα, συνειδητοποίησα πόσο θα μου λείψει όταν θα φύγω. Η πόλη αυτή έγινε ένα σημαντικό κομμάτι από τη ταυτότητά μου, από την ζωή μου. Εν τέλει μετά από 13 χρόνια ζωής σ’ αυτήν, νιώθω να μπορώ να ονομάσω τον εαυτό μου Αθηναίο.