Η μόνη της ζωής μου παράσταση

Υπάρχει ένα παράξενο αίσθημα δικαιοσύνης στα παιδιά. Και ένας ακόμα πιο παράξενος τρόπος να την αποδώσουν. Θυμάμαι ένα παιδικό πάρτι, το Μάιο του 1993. Ήταν τα γενέθλια μου και η γιορτή κάποια στιγμή γύρω στις εννιά το βράδυ είχε μετατραπεί σε μπάχαλο. Ο κόσμος δε χόρευε, η Πυθία ή αλλιώς “τι θα κάνει ο κύριος στην κυρία” είχε πάρει μια άσχημη τροπή, κάποιοι είχαν αυτονομηθεί σε ένα δικό τους κύκλο μπουκάλας, δεν είχε έρθει και αυτή που περίμενα, κάποιοι άλλοι σε μια γωνία τσακωνόντουσαν και μετά έκλαιγαν γοερά. Είχε χαθεί ο έλεγχος. Τα νεύρα μου ήταν έτοιμα να σπάσουν προσπαθώντας να δημιουργήσω έναν ενιαίο, “μεσαίο χώρο”, που θα έδινε το ρυθμό. Στον αγώνα μου να αποσπάσω την προσοχή εκσφενδόνισα, με κίνδυνο να αφανίσω τη μισή τάξη,  με δύναμη μια ξύλινη καρέκλα στο  επίσης ξύλινο πάτωμα. Ο εκκωφαντικός θόρυβος δεν “έπεισε” κανέναν. Το πάρτι ήταν μια σκέτη αποτυχία και εγώ δεν είχα ούτε τους γονείς μου να με βοηθήσουν. Είχα αυτήν τη σπάνια ευκαιρία να είναι άδειο το σπίτι για το απόλυτο ξεσάλωμα και δεν κατάφερα να την αξιοποιήσω. Γι’ αυτό και η μετέπειτα ροπή προς τη νυχτερινή διασκέδαση πάσης φύσεως. 

Πού ήταν όλοι όμως στα δέκατά μου γενέθλια; Είχαν πάει σε πρεμιέρα! Η πρώτη παράσταση στο θέατρο Σφενδόνη της Άννας Κοκκίνου ήταν γεγονός. Μορφές από το έργο του Βιζυηνού σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη. Όταν γύρισαν πίσω κανείς δεν είχε όρεξη να ασχοληθεί με το δικό μου φιάσκο. Ήταν εκστασιασμένοι. Ακολούθησε ένα ακόμα δείπνο θριάμβου και όλοι κοιμηθήκαμε ευτυχισμένοι. Η παράσταση έσκισε και αν είχα μεγαλύτερη κατάρτιση στα του θεάτρου θα μπορούσα να το δικαιολογήσω καλύτερα. Έδειξε έναν τρόπο που μπορεί ν’ αναπαρίσταται η πεζογραφία, αποκάλυψε το γεγονός πως η ελληνική γλώσσα ακόμα και σε μεικτή καθαρεύουσα είναι εξίσου αντιληπτή, όταν είναι γεμάτη ουσία, και πως υπάρχουν και άλλες δεξαμενές από όπου μπορεί ν’ αντλήσει κανείς ρεπερτόριο. Και κυρίως πως ένας ηθοποιός μπορεί να μετρήσει για χίλιους πάνω στο σανίδι.

Έχουν περάσει είκοσι χρόνια και στο θέατρο Σφενδόνη παίζεται επετειακά, μεταξύ άλλων έργων,  και ο Βιζυηνός. Την παράσταση την έχω δει τόσες φορές, που θυμάμαι ορισμένα κομμάτια της απέξω. Μάλιστα τρεις φορές έχω βοηθήσει στα φώτα σε μια περιοδεία στην Κρήτη. Με αμοιβή φυσικά.  Η φράση “ο παππούς παλεύει με τον άγγελο” από το “Μόνον της ζωής του ταξείδιον” μου έρχεται πάντα όταν βρίσκομαι μπροστά από μια επερχόμενη καταστροφή. Κυρίως, γιατί ο “παππούς” νίκησε τον “άγγελο”. Είναι τόσο σπάνιες οι φορές που ο άνθρωπος κερδίζει το Θεό. Και ακόμα πιο σπάνιες που η τέχνη επιδρά με τέτοιο τρόπο σε έναν άνθρωπο. Από τότε που έζησα αυτή τη μοναδική θεατρική εμπειρία θεώρησα πως έκλεισα με το ίδιο το θέατρο. Μια σπάνια αίσθηση πληρότητας που σε κάνει πιο δυνατό στον αιώνα της πληροφορίας.

Και σήμερα το βράδυ στις 8 μ.μ. η παράσταση Μορφές από το έργο του Βιζυηνού θα παιχτεί για τα 20 χρόνια του θεάτρου Σφενδόνη. Ο εορτασμός θα συνεχιστεί τις επόμενες μέρες με το έργο Λα Πουπέ του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη  και αργότερα με την παράσταση Εγώ ο Θουκυδίδης του Ολόρου, Αλιμούσιος, στηριγμένη στα κείμενα του πατέρα της ιστορίας. Κάτι μου λέει πως αν δω και τις άλλες δύο παραστάσεις, θα σπάσει η “κατάρα”, θα αλλάξουν τα χούγια και θα το ρίξουμε  από του χρόνου στο θέατρο . Την κυρίαρχη, αυτή τη στιγμή, πολιτιστική παραγωγή αυτής της χώρας.