Μία από τις ανθρώπινες δραστηριότητες –με την πιο γενική έννοια της λέξεις που μπορεί να φανταστεί κανείς- που έχει μεταβληθεί περισσότερο από πολλές άλλες τα τελευταία 15-20 χρόνια, είναι η φωτογραφία. Φέρνοντας στον νου του αναμνήσεις από τη δεκαετία του ’90, θα θυμηθεί κανείς κάτι ογκώδη, μαυριδερά μαραφέτια. Έτσι έμοιαζαν οι «συμβατικές» φωτογραφικές μηχανές, εκείνες που έπαιρναν μέσα φιλμ. Τοποθετούσε τον κύλινδρο στην ειδική θήκη και ήξερε ότι είχε στη διάθεσή του 24 ή 36 φωτογραφίες και τέλος. Αυτό ήταν όλο.
Fast forward στο σήμερα όπου ένας πεσιμιστής θα μπορούσε να πει πως η έννοια της φωτογραφίας έχει ευτελιστεί πλήρως. Οι μηχανές πέρασαν στην ψηφιακή εποχή κι από ‘κει, ενσωματώθηκαν στα κινητά τηλέφωνα τα οποία πλέον είναι εφοδιασμένα με φακούς και οπτικά μέρη που αρκούν για να έχει κανείς εξαιρετικά αποτελέσματα, σε βαθμό που μεγάλα sites Τεχνολογίας έχουν φτάσει να καλύπτουν εκθέσεις και events χρησιμοποιώντας φωτογραφίες και βίντεο από τα κινητά τηλέφωνα των απεσταλμένων τους εκεί. Δεν βγήκε καλά μια φωτογραφία; Πάμε και μια δεύτερη, μια τρίτη, δεν μπορεί, θα την πετύχουμε κάποια στιγμή –κι αυτό αν δεν υπάρχει λειτουργία λήψης σε ριπή με 5-10-30 φωτογραφίες το δευτερόλεπτο.
Ο άνθρωπος έχει μάθει να καταναλώνει πληροφορίες λαίμαργα σε ποσότητες μεγαλύτερες από ποτέ. Έτσι και τις φωτογραφίες έχει την ανάγκη να τις μοιράζεται και μάλιστα άμεσα, ατάκα και επί τόπου. Και να ‘σου τα Instagram, και δωσ’ του τα Flickr, και πάρε τα Facebook και δεν συμμαζεύεται. Όλοι έχουν δικαίωμα στην έκφραση, την απαθανάτιση των σημαντικότερων στιγμών τους, ακόμα κι αν μια τέτοια προκύπτει κάθε 5-10 λεπτά. Όλοι μπορούν πλέον να βγάλουν άφοβα τον φωτογράφο που κρύβουν μέσα τους κι αν εκείνος δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο, να μασκαρέψουν την ατσουμποσύνη του με μερικά φίλτρα. Και όλα αυτά χωρίς να πατήσουν ούτε ένα κουμπί –στην κυριολεξία.
Οι φωτογραφίες μας πλέον πάνε παντού εκτός από τα άλμπουμ, εκείνα τα μεγάλα λευκώματα που βρίσκονται καταχωνιασμένα στο κάτω-κάτω ράφι κάποιου σύνθετου στα σαλόνια των σπιτιών. Στέκονται εκεί περιμένοντας κάποιος να τους δώσει σημασία εις μάτην. Κάτι είναι και αυτό όμως: τουλάχιστον υπάρχουν. Σε 15-20 χρόνια από σήμερα, τα αντίστοιχα άλμπουμ θα βρίσκονται σε σκληρούς δίσκους από tablets και laptops ή πολύ πιθανότερο στους servers κάποιας cloud υπηρεσίας. Δεν θα μαζευόμαστε όλοι πάνω από ένα σκονισμένο άλμπουμ για να θυμηθούμε «τον παλιό καλό καιρό» αλλά αυτός θα ζωντανεύει μπροστά μας μέσα από μία οθονάρα να μετά συγχωρήσεως ή ακόμα και τη σαλονάτη τηλεόραση. Υπηρεσίες εκτύπωσης ψηφιακών φωτογραφιών και δημιουργίας άλμπουμ, φιλμ και φωτογραφεία υπάρχουν ακόμα αλλά πόσοι είναι εκείνοι που τα χρησιμοποιούν;
Όσο κι αν συγκινείται κανείς με τέτοιες αναμνήσεις, η Τεχνολογία δεν καταλαβαίνει τίποτα και συνεχίζει αγέρωχη να προχωρά προς τα μπροστά. Και ο άνθρωπος ξεφεύγοντας απ’ τις σκέψεις του, πασχίζει να την προφτάσει τρέχοντας ξωπίσω της.
