Μπορεί να συμβεί στον καθένα μας. Δεν χρειάζεται το άγχος, δεν χρειάζεται να τα καταλαβαίνουμε όλα, πρέπει να κάνουμε υπομονή μέχρι το κάθε τι που θα μπει στη ζωή μας να βρει το κατάλληλο παραθυράκι για να το κάνει. Αρκεί να είναι ανοιχτό αυτό το παραθυράκι. Μερικές φορές εύχομαι να το είχα κάνει αυτό πιο μικρός. Αυτή η δυστροπία μόνο κακό κάνει. «Δεν θέλω το ένα, δεν θέλω το άλλο, μου μυρίζει αυτό, με χαλάει το παράλλο». Σιγά ρε μάγκα, ούτε στον πόλεμο να είχες πάει. Άκουγα «ολικής άλεσης» και παρίστανα λες και είμαι το στάχυ που θα το αλέσει η μηχανή. Ντροπή μου, ούτε λίγο τσίπα δεν είχα ώσπου…

Ώσπου, φίλες και φίλοι, έχει περάσει ένα από τα πολλά Πάσχα της ζωής μου και διαπιστώνω ότι κάτι λάθος πάει με τη διατροφή μου. Μια μικρή θλίψη διαπέρασε το πρόσωπο μου. «Τι τον ήθελα τόσο οβελία; Κι αν τρώω έτσι το Πάσχα, τι θ’ απογίνω τα Χριστούγεννα;» Αλλά από την άλλη που να μπλέκεις με τις διατροφές, μικροί είμαστε ακόμα. Με τα πολλά ήρθε ο διατροφολόγος. Ξεκινάει και λέει κοτόπουλο, κοτόπουλο, κοτόπουλο, κοτόπουλο και κοτόπουλο με κοτόπουλο. Με σαλάτα. Ντομάτα ή αγγούρι. Όχι και τα δύο μαζί. Κάποια στιγμή, όμως, σαν μια σπάνια στιγμή επιφοίτησης, με το στυλό να κυλά νωχελικά στο κάτω χείλος με ρωτάει «μακαρόνια τρως;» «Τι είμαι;», απαντάω. «Κάνας ανώμαλος;». «Ωραία την Τετάρτη, κοτόπουλο πάλι». Μια ωραία ιστορία δεν πρέπει να τη χαλάς, ακόμα και αν δεν είναι αληθινή, αλλά στην πραγματικότητα μου είπε: «μακαρόνια, μεσημέρι, βράδυ, ολικής άλεσης με τυρί και λίγο πιπέρι αν θες.» «Μα είναι δυνατόν», εξανίσταμαι, «oλικής άλεσης;» Το στυλό μπήκε στην τσάντα, η πόρτα έκλεισε και έμεινα να κοιτάω το κενό ώσπου…

Ώσπου έφτασε Τετάρτη. Μπήκε το νερό στην κατσαρόλα, λίγο αλατάκι, πατήθηκε το κουμπί του ματιού και ξεκίνησε η αναμονή. Ούτε σάλτσες, ούτε τίποτα, μόνο σκρολάρισμα στο κινητό. Μια αμήχανη στιγμή. 200 γραμμάρια, δύο μερίδες από το πακέτο της Misko. Στην αρχή μου έκανε εντύπωση το χρώμα, λίγο πιο φωτεινό από ότι το περίμενα. Στη συσκευασία πάνω αναγράφει ότι μια μερίδα 100 γρ. καλύπτει πάνω από το 25% των ημερησίων αναγκών σε φυτικές ίνες. Τουλάχιστον, για κάτι θα είμαστε ήσυχοι ώσπου…

https://www.youtube.com/watch?v=_Zz3Zdq_hP4

Ώσπου τα μακαρόνια μπήκαν και βγήκαν από την κατσαρόλα, κάηκαν σε ελάχιστο λάδι και περιλούστηκαν από δύο κουταλιές τυρί και σερβιρίστηκαν στο τραπέζι. Περιττό να σας πω ότι ή έκπληξις ήτο τεραστία. Ενώ πριν είχα όλες τις φάτσες των πρωταγωνιστών του παραπάνω βίντεο πριν σερβιριστεί το φαγητό, μετά ήταν σαν κάτι να φώτισε μέσα μου. Το τυρί περίσσευε και σκέτα τα έτρωγα.  Γιατί τόσο καιρό δεν διάλεγα τα ολικής άλεσης, γιατί το έκανα αυτό στον εαυτό μου, γιατί άφησα να με παρασύρουν όλα αυτά τα στερεότυπα;  Και γιατί εσείς δεν δοκιμάζετε αυτή τη συνταγή; 

Ποια συνταγή; Ήρθε μια μέρα που λέτε που ξέφυγα από τον διατροφολόγο και από τα κοτόπουλα αλλά μου έμειναν τα μακαρόνια. Με τη θέλησή μου, φυσικά. Και αποφάσισα να δημιουργήσω. Ψιλοκομμένη φρέσκια ντομάτα τοποθετείται μέσα σε ψιλοτριμμένη φρέσκια ντομάτα. Λίγος βασιλικός, μια σταλιά ρίγανη, πιπέρι, αλάτι και δυο κουταλιές της σούπας λεμόνι. Βράζετε τα Misko ολικής άλεσης όσο επιθυμείτε, εγώ τα προτιμώ αλ ντέντε, και μετά προσθέτετε την σπαρταριστή σάλτσα στο πιάτο. Συνδυάζεται άψογα με άσπρο τυρί, φέτα, μοτσαρέλα ή ανθότυρο. Δοκιμάστε το, και να δείτε πως θα κάτσετε λίγα λεπτά σιωπηλοί ώσπου… 

Ώσπου να με θυμηθείτε.