«Όταν γυρίσετε στο σπίτι, χαλαρώστε λίγο με τα ρούχα σας, τοποθετήστε μια πολυθρόνα στο κέντρο του δωματίου, βάλτε λίγο από το αγαπημένο σας ποτό χωρίς πάγο, χαμηλώστε τα φώτα, αναζητήστε το τραγούδι του James Brown, It’s a Man’s, Man’s, Man’s World και προσπαθήστε ν’ απαντήσετε στο ερώτημα: τι κάνει έναν άντρα σήμερα;» Μετά ελάτε να κάνουμε μια νοητή συζήτηση πάνω σ’ ένα φλέγον θέμα της εποχής. Όλα αυτά σε μια αρκετά δύσκολη περίοδο για το είδος αφού συχνά-πυκνά έρευνες και άρθρα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας που παρουσιάζουν τον άνδρα ως to αδύναμο φύλο. Αυτό το γνωρίζαμε ως ένα διαδεδομένο αστείο του στυλ, «η γυναίκα είναι ο αρχηγός του σπιτιού» αλλά το να το βλέπεις πια παντού είναι ένα χτύπημα παραπάνω. Ή μήπως όχι;
#Whatmakesaman, λοιπόν; Κάνω μια γρήγορη αναζήτηση και πέφτω πάνω σε αυτό το βίντεο. Η Philips άφησε τους άντρες να μιλήσουν. Όλοι έχουν μπει στη μάχη να βγει η αλήθεια.
https://youtu.be/HXWavcXo9cY
Κι εκεί που πάω να το ξεχάσω.. Το ζάπινγκ το μεσημέρι της Κυριακής με επαναφέρει. Είναι άτιμο το τηλεκοντρόλ σε φέρνει πολλές φορές αντιμέτωπο με ασυνήθιστες καταστάσεις. Ρεπορτάζ μεγάλου καναλιού βρίσκει τυχαία τέσσερις άντρες, παλαιάς κοπής, παραδοσιακούς με κομπολόι που τα λένε σταράτα και τρώνε κεφτεδάκια σε νεο-καφενείο. Και αρχίζουν τα ερωτήματα: Τι σημαίνει παραδοσιακός άντρας; Είναι καλό ν’ αποκαλείται κανείς έτσι όταν η εποχή μας χαρακτηρίζεται έντονα από την τεχνολογική πρόοδο για παράδειγμα; Μια μελαγχολική ματιά στο σμάρτφοουν του φέρνει μια μοναχική επανάσταση. Μήπως αυτά τα μαραφέτια μας ευνουχίζουν; Μπας και αντί να είμαστε αρσενικά που πιάνουμε την πέτρα και τη στύβουμε, έχουμε γίνει φλώροι που αναζητούμε την επιβεβαίωση μέσα από τα like; Σιωπή στην γκλάβα μου. Ο ήχος από τις σταγόνες που κυλούν βασανιστικά από τη βρύση της κουζίνας εντείνουν την αμηχανία και προκαλούν εκνευρισμό. Μα γιατί κανείς δεν φτιάχνει τη βρύση σε αυτό το σπίτι. Αν πιάναμε κάτι άλλο στα χέρια μας εκτός από το κινητό μπορεί να το είχαμε κάνει και μόνοι μας. Τουλάχιστον οι αναχρονιστικοί τύποι του καφενείου θα είχαν βρει μια λύση ώστε να εξαφανιστεί δια παντός από τη γη αυτή η φρικιαστική σταγόνα και δεν θα αναλωνόντουσαν σε τέτοιου είδους συζητήσεις με το τι είναι παλιό και τι νέο. Αυτά τα έχουν λυμένα. Άντρας ίσως είναι αυτός που έχει λυμένα τέτοια ζητήματα και προσπαθεί να δει τι θα κάνει από δω και πέρα.
Ας το πάρουμε αλλιώς. Τι λατρεύαμε ως μικρά παιδιά; Τα διάφορα πρότυπα. Αθλητικά, καλλιτεχνικά, επιχειρηματικά, τα ονόματα πέφτουν βροχή. Σ’ ένα πρόχειρο δίλημμα μεταξύ Μπραντ Πιτ και Λιονέλ Μέσι παραδείγματος χάριν διαλέγω τον πρώτο. Δεν είναι το ζήτημα της εμφάνισης, ούτε των χρημάτων, ούτε του status. αλλά είναι λίγο αλλοπρόσαλο το θέμα της δόξας. Ο Μπραντ ό,τι και να κάνει, ακόμα και σε μάπα ταινία να παίξει θα είναι πάντα ο Μπραντ Πιτ. Ενώ ο Μέσι, το παλικάρι τρέχει πέρα δώθε κάθε εβδομάδα, έχει βάλει εκατοντάδες γκολ με κάθε τρόπο, έχει κατακτήσει δεκάδες κύπελλα και πάλι θα βρεθούν να τον κράζουν ορισμένοι γιατί δεν έχει σηκώσει ποτέ το Παγκόσμιο Κύπελλο με την Αργεντινή. Παράνοια! Σαν τις μάνες που όσα και να πετύχεις πάντα σου συζητάνε τις επιτυχίες του γείτονα. Και στην τελική άντρας γίνεσαι όταν πετύχεις ν’ απογαλακτιστείς ή όταν αποκαταστήσεις αυτούς που σ’ έφεραν στη ζωή; Όλοι στο ντιβάνι με τον Φρόυντ αδέρφια.
“No Jobs, no family, no prospects”: για αυτούς τους λόγους υποστηρίζουν αρκετές έρευνες ότι ο άνδρας είναι το αδύναμο φύλο σήμερα. Στην πραγματικότητα όλα απορρέουν από το πρώτο αφού πολλές έρευνες δείχνουν ότι το 90%του ανδρικού πρεστίζ εξαρτάται από τη δουλειά του. Τότε καλύτερα να μη μιλάμε καθόλου. Δεν μπορεί να κάνει τον άνδρα η «δουλειά» όταν υπάρχει όλη αυτή η ανασφάλεια και όταν επίσης στις προηγμένες κοινωνίες εργάζονται και τα δύο φύλα με έναν ευγενή ανταγωνισμό. Αν αισθάνεσαι λιγότερο άντρας που σου έφαγε μια γυναίκα τη δουλειά, τότε είσαι μάλλον λιγότερο άνθρωπος. Είναι και αυτή η ταινία που ο Τομ Χάρντι οδηγά ένα αμάξι. 90 λεπτά η κάμερα τον δείχνει να οδηγεί και να μιλάει στο τηλέφωνο προσπαθώντας ν’ αναλάβει εργασιακές και οικογενειακές ευθύνες. Σε όλες τις περιπτώσεις τα έχει κάνει λάθος και προσπαθούσε να κάνει το σωστό ακολουθώντας ένα δικό του κώδικα τιμής που ήταν, στο τέλος της ημέρας, ειλικρινής απέναντι στον εαυτό του. Διαφώνησα με τις επιλογές τους αλλά τις σεβάστηκα. Και τον παραδέχτηκα. Άρα, νομίζω ότι πρέπει να τεθεί κάπως αλλιώς: Δεν είναι τι κάνει έναν άντρα σήμερα αλλά τι κάνει ένας άντρας σήμερα.
Αναγκαστικά πέφτεις σ’ ένα ατελείωτο name dropping. Παραδείγματα προς μίμηση και τ’ αντίστοιχα προς αποφυγή. Δεν ξέρεις πια τι ν’ αντιγράψεις. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια υπήρχαν διάφορες «δεξαμενές» που καθόριζαν τις τάσεις. Περιοδικά, κανάλια, τραγουδιστές, οίκοι μόδας, μάνατζερ ποδοσφαιριστών, μεγάλα χουλιγουντιανά στούντιο, διαφημιστές. Η βιομηχανία της μουσικής επίσης που είναι ο βασικός διαμορφωτής συμπεριφορών. Κάπου ανήκες! Έτσι ήταν πιο εύκολο να πεις ποια είναι αυτά τα στοιχεία που κάνουν τον άντρα. Σήμερα είναι όλα χυλός. Ευτυχώς! Γλυτώσαμε! Νιώθω πια ανακουφισμένος. Πράγματι, σε μια εποχή που τίποτα δεν μένει κρυφό από τoυς άλλους αυτό που χρειάζεται είναι να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και μάλλον αυτό, το απλό και ελεύθερο πράγμα, είναι που θα μας κάνει να αισθανόμαστε αυτό που έφερε η μοίρα να είμαστε: άντρες #Whatmakesaman; Ό,τι νομίζει ο καθένας!
