Πριν από λίγες μέρες επέστρεψα από το Ρέθυμνο που πήγα για να μαζέψω τα τελευταία μου πράγματα. Για κάποια σαν εμένα που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, σε έναν πολύβουο δρόμο, το να ανοίγω το παράθυρο και να βλέπω τη θάλασσα σε απόσταση αναπνοής ήταν το λιγότερο ανεκτίμητο. Τέλος πάντων, τις προάλλες μαζέψαμε, πακετάραμε όλα έτοιμα. Ο Θεοδόσης κάθεται στο απέναντι γραφείο και μου λέει να γράψω δύο λόγια για να συνοδεύουν αυτό το φωτογραφικό άλμπουμ, κάτι σαν εισαγωγή, και μου δίνει την ιδέα: «Τώρα που έφυγες για τα καλά, γιατί δεν γράφεις έναν αποχαιρετισμό στο Ρέθυμνο;» Αλλά δεν ξέρω και κανέναν που να έζησε σε αυτό τον τόπο και να τον αποχαιρέτησε ποτέ. Για όσους το γνωρίσαμε είναι το «Ρεθυμνάκι» και θα είναι πάντα εκεί να μας περιμένει.