Περίεργη δεκαετία τα ‘00s, μουσικά μιλώντας. Σίγουρα ενδιαφέροντα, όχι πολύ καινοτόμα, αθεράπευτα αναβιωτικά, επάρατα νοσταλγικά, παραδομένα στην αρχή της ανακύκλωσης. Σε αυτό το σχήμα, και μάλιστα με mp3 και το κάθε είδους παράνομο downloading να αλλάζει οριστικά τον τρόπο που ακούμε μουσική, η DFA ήταν η ετικέτα της δεκαετίας. Γιατί «το έκανε όπως παλιά», ακόμα κι αν ηχητικά βασίστηκε επίσης στην ανακυκλωση (DFA = Liquid Liquid + Gang Of Four x Larry Levan/2). Έφτιαξε ταυτότητα, αληθινό κι όχι εκβιασμένο hype, έδωσε 2-3 καθοριστικά ονόματα και πέρασε αναπόφευκτα και στο mainstream. Κάπως σαν την Factory, ένα τέταρτο του αιώνα μετά, με περισσότερο τεχνοκρατισμό (sic) κι αμερικάνικη αντί για μανκουνιανή προφορά.
James Murphy, Tim Goldsworthy, Jonathan Galkin – οι τρεις ιδρυτές της DFA records
Εν’ όψει του The Kids Are All Right vol. 2 που γίνεται το Σάββατο στο Ρομάντσο και είναι αφιερωμένο στον ήχο της φιλοξενώντας 3 ονόματα του ρόστερ της (Shit Robot, Marcus Marr, Surahn), ζητήσαμε από τον Jonathan Galkin να θυμηθεί 5 σπουδαίες στιγμές/γεγονότα/πρόσωπα αυτών των 13 χρόνων. Γιατί ξέρετε η DFA δεν είναι μόνο ο «πολύς» James Murphy, μαζι του στο ξεκίνημα ήταν ένας μάνατζερ (ο Jonathan) κι ο Tim Goldsworthy με τον οποίο τώρα είναι στα δικαστήρια.
1. The Rapture, House of Jealous Lovers 12” single
Αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος που κυκλοφορήσαμε και λάνσαρε το label με τον καλύτερο δυνατό, με τον μεγαλύτερο δυνατό τρόπο. Πολύ μεγαλύτερο από ότι θα μπορούσαμε να πιστέψουμε ποτέ. Σχεδόν άμεσως έγινε η indie dance επιτυχία που ήθελαν να ακούν σε όλον τον πλανήτη και μας βοήθησαν πολύ να διατηρήσουμε το 12’’ format που ακολουθούμε μέχρι σήμερα.
2. Black Dice
Όταν τους υπογράψαμε και κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο LP “Beaches & Canyons” ήταν το ίδιο σημαντικό όσο το παραπάνω single των Rapture. Ήταν μια δήλωση εξ΄αρχής ότι η DFA δεν είχε καμία πρόθεση να είναι απλά ένα μονοδιάστατο “punk funk” label. Υπήρχαν πολλά περισσότερα που θέλαμε να πετύχουμε και η αρχή ήταν αυτό το άλμπουμ περίπου ταυτόχρονα με την εμπορική επιτυχία των Rapture.
3. LCD Soundsystem
Η κυκλοφορία του ντεμπούτο single του James Murphy aka LCD Soundsystem (σ.σ. επιτέλους κάποιος το λέει ξεκάθαρα one man show ήταν πάντα) ήταν μια μεγάλη στιγμή. Το Losing My Edge/Beat Connection ως δύο πλευρές του ίδιου single ήταν μια ακόμα δήλωση αποστολής, ο ήχος ενός τύπου που προσπαθούσε να τα κάνει όλα με τη μία και να καλύψει όσο μουσικό έδαφος μπορούσε με μόνο έναν δίσκο. Φυσικά, έγινε μεγάλη επιτυχία παντού και αποτέλεσε την αφετηρία ενός πολύ σημαντικού σχήματος.
4. RBMA / DFA Anniversary party
Το 2013 η Red Bull μας βοήθησε να διοργανώσουμε ένα γιγαντιαίο πάρτυ για τα «12 χρόνια DFA». Σε τρεις ορόφους σχεδόν όλα μας τα acts έπαιξαν live – Shit Robot, Prinzhorn Dance School, Juan Maclean, Nancy Whang, Marcus Marr, Black Dice, Dan Bodan, Larry Gus, Still Going, Planningtorock και YACHT. Ήταν στ’ αλήθεια επικό event κι ένα από τα καλύτερα πέρτι που έχω πάει ποτέ. Μια μαγική βραδιά.
5. Kris Petersen
Η πρόσληψή του μας βοήθησε να αλλάξουμε τελείως το παιχνίδι και να γίνουμε ένα τελείως διαφορετικό label μετά τη διάλυση των LCD Soundsystem. Επανεφηύρε την ταυτότητα του online καταστήματος, του merchandise και γενικότερα του καταλόγου μας, ακριβώς γιατί είχε τον ακούραστο ενθουσιασμό κάποιου που είναι νέος και την πρακτική δεξιότητα ενός τύπου που στην ουσία μεγάλωσε στο ίντερνετ. Ακόμα και η παρέα που έκανε όταν μετακόμισε στη Νέα Υόρκη ήταν πολύτιμη για μας τους παλιούς. Η αγαπημένη του φράση είναι «άστοχη αφοσίωση», κάτι που μερικές φορές μόνο οι νέοι και ρομαντικοί μπορεί να έχουν. Κι αυτός διαθέτει πολύ απ’ αυτή (σ.σ. ναι, οπως κι εσείς ειχα ακριβώς την ίδια απορία «ποιος διάολε είναι αυτός ο Kris Petersen που τον υμνεί τόσο πολύ;» – ένα γρήγορο search δείχνει ότι πρόκειται για τον label manager της DFA από το 2010 κι έπειτα).
The Kids Are All Right vol.2, Σάββατο 11/10, 22.00, Ρομάντσο (Αναξαγόρα 3-5), €10 (DFA stage: Shit Robot, Marcus Marr, Surahn (live), Blue Lagoon, Bad Spencer/ Needless stage: Christian Pannenborg, Chevy, Δημήτρης Παπαϊωάννου)
