Upper East Kolonaki

Το Shoegazing City είναι μία στήλη-αστικό ημερολόγιο δύο ανθρώπων που προσπαθούν να συναντηθούν. Μία αρχιτέκτονας κι ένας ποιητής, η Sublolita και ο Latenighter, δίνουν ένα ραντεβού σ’ ένα σημείο της πόλης, καταγράφουν τη διαδρομή τους από διαφορετικές αφετηρίες, κι όταν φτάνουν στο σημείο, παρατηρούν, ρωτούν, κουτσομπολεύουν και αναρωτιούνται για το καθετί. This is a story of Latenighter meets Sublolita. Αυτή είναι η διαδρομή, παράλληλη και εφαπτόμενη, δύο ανθρώπων που έμαθαν να κοιτάζουν κάτω ― ή, μάλλον, προς τα κάτω, εκεί, στη λεπτομέρεια.

Shoegazing_City #11 ― Upper East Kolonaki by Shoegazing_City on Mixcloud

Ω! οι ωραίες μέρες. Οι ωραία φωτισμένες πολυκατοικίες. Τα γρασίδια που φωνάζουν «ελάτε για πικνίκ (ή: για να μας κατουρήσει ο σκύλος σας)». Οι βόλτες στα πεζοδρόμια της πόλης που ζητούν πιο ελαφρά παπούτσια. Πονάνε, άραγε, τα πεζοδρόμια;

― Ραντεβού στο Κολωνάκι.

― Θα είμαι εκεί.

― Εδώ;

― Εδώ είμαι.

Ο χειμώνας δεν φάνηκε να είναι πολύ κουραστικός. Τα τσιμέντα της Αθήνας δεν είναι τόσο εξαντλημένα. Οι κάτοικοί της;

― Έχεις κουραστεί;

― Έχω κουραστεί.

― Έχει ουρά;

― Έχεις κουραστεί;

Παίζουμε πολλά παιχνίδια στην Αθήνα. Κρυβόμαστε πίσω από τις κλειδαρότρυπές μας, αλλά δεν τις μπουκώνουμε με χαρτιά για να μη μας βλέπουν. Αφήνουμε να μπει το φως και η περιέργεια των γύρω. Θέλουμε, τουλάχιστον σ’ αυτή την πόλη, να μιλήσουμε. Και μιλάμε.

― Νιώθεις ηρωίδα;

― Τι είναι ηρωίδα;

― Βλέπεις Mega κάθε Τρίτη;

― Βλέπω.

― Αυτό είναι.

Πήραμε αγκαζέ την Αλεξάνδρα Κ* και βγήκαμε βόλτα στο Upper East Kolonaki. Η Αλεξάνδρα είναι το γοητευτικό κορίτσι της πόλης. Είναι η τύπισσα που γράφει τις «Ηρωίδες» του Mega, που πρωταγωνιστεί, που δίνει σάρκα και, κυρίως, οστά στους ούρμπαν τριαντάρηδες του 2015.

Η Αλεξάνδρα Κ* μιλάει στα κορίτσια του Cosmopolitan, φήμες λένε ότι συμμετείχε σε συμμορία Ρουμάνων ηθοποιών, ενώ αφήνει κατάρες στο τραπεζάκι με τα κλειδιά. Η Αλεξάνδρα Κ* έχει μία κόρη, είναι άλλη μία. Φοβόταν τις αντιδράσεις της μαμάς της για τη σειρά, και τώρα παρακαλάει γι’ αυτές. Η Αλεξάνδρα Κ* είναι η Αθήνα.

― Οι «Ηρωίδες» είναι μια σειρά για την Αθήνα; Είναι η Αθήνα μια ηρωίδα;

― Είναι μια σειρά για όσους παραδέρνουν εντός δακτυλίου νομίζοντας τη μια μέρα ότι έχουν κατακτήσει τον κόσμο ολόκληρο και την επομένη ότι τον κουβαλάνε ολόκληρο στην πλάτη τους ― όλη τους η ζωή, τρία χιλιόμετρα δρόμος.

― Ποιο ήταν το πρώτο πλάνο που γυρίστηκε ποτέ;

― Η σκηνή με τα καμμένα σουτιέν στην πλατεία Δεξαμενής. Και στο καπάκι η σκηνή χωρισμού Κωνσταντίνου-Έλλης. Ίσως η δυσκολότερη για τον δικό μου ρόλο.

― Για την ηρωίδα που υποδύεσαι, η λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας είναι ένα όριο. Στην πόλη, στη ζωή της, στα πιστεύω και στα πρέπει της. Ποια είναι τα δικά σου όρια στην πόλη; Υπάρχουν;

― Ναι. Για μένα, η Αθήνα αρχίζει στην Πανόρμου και τελειώνει στην Κάνιγγος. Οτιδήποτε συμβαίνει έξω από αυτά τα όρια είναι λάθος και δεν έπρεπε να συμβεί ― άσε που για να συμβεί, πρέπει να πάρεις ταξί.

― Θα νικήσουν οι ηρωίδες στο τέλος;

―Όχι βέβαια· όλοι θα πεθάνουν και κανείς δεν θα βρει τον έρωτα.

― Κάνουν τα cosmogirls τη δική τους επανάσταση;

― «Για ν’ απαντήσουμε σ’ αυτήν την ερώτηση, πρέπει πρώτα να ορίσουμε τι είναι τα cosmogirls και τι η επανάσταση» ― Φώτης Κουβέλης.

― Είναι οι φίλοι η συγγνώμη του θεού για τους συγγενείς;

― Ξεκάθαρα. Δικό σου είναι αυτό; Είναι καλό. Πιστεύω ότι, αν επιζήσεις του «η κόλαση είναι οι άλλοι» και αν αφήσεις να περάσουν και 6-7 χρόνια από τότε, καταλαβαίνεις τη σημασία των φίλων. Πιο πριν, δεν.

― Εσύ, αν και γεννήθηκες και μεγάλωσες μακριά από την Αθήνα, νιώθεις Αθηναία; Πότε είναι κάποιος Αθηναίος τελικά;

― Νιώθω Αθηναία τον τελευταίο χρόνο, που για πρώτη μου φορά δεν έχω καμία τάση φυγής για πουθενά. (Ξανα)μετακόμισα στη Μαβίλη και θα λέω ότι είμαι Μαβιγιέζα. Νομίζω τον τίτλο του σωστού Αθηναίου κερδίζει όποιος έτρεξε γρηγορότερα απ’ το χωριό του για να χαθεί εδώ (και δεν το νοστάλγησε ποτέ).

Η ιστορία της Πλατείας Μαβίλη αρχίζει στα μέσα της δεκαετίας του ’30. Τότε λαμβάνει το προσωνύμιο «Στέγη Πατρίδος» από τα γειτονικά οικήματα που είχε παραχωρήσει το ομώνυμο ίδρυμα σε άστεγους. Το 1938 ο Δήμος Αθηναίων αγοράζει μια από τις τέσσερις προτομές του ποιητή και βουλευτή Λορέντζου Μαβίλη που είχε φιλοτεχνήσει ο γλύπτης Πέτρος Ρούμπος. Με τα αποκαλυπτήρια της προτομής του η πλατεία που την φιλοξενεί ονοματοδοτείται ως Πλατεία Μαβίλη.

― To ομώνυμο τραγούδι του Κώστα Λειβαδά λέει: «Σε είδα ξανά, ήσουν στα μαύρα ντυμένη / Πλατεία Μαβίλη, τέσσερις παρά / Μαζί μ’ ένα ψώνιο κι οι δύο χαμένοι / Τρώγατε σάντουιτς, θολή ματιά / Περίμενα λίγο πίσω από μια στάση / Φοβόμουνα, βλέπεις, μη μ’ αντιληφθείς / Αν κι ήσουν χλωμή, ξενυχτισμένη / Θεέ μου, είχες μια λάμψη μαγική… Σ’ ένιωσα μέσα μου παντού…» Εσύ περνάς συχνά από τη Μαβίλη 4 παρά;

― Όχι, έχω αυτήν την αγωνία με τα κλισέ και πάω γύρω-γύρω, Κόκκαλη – Γέλωνος – Δορυλαίου.

Επί της πλατείας Μαβίλη υπάρχει μια προτομή ― της Αλίκης. Τι, ποιας Αλίκης; Μία είναι η Αλίκη (που θα έλεγε και ο Αντώνης Γκρίτσης από τις «Ηρωίδες»).

Το Δημοτικό Συμβούλιο Αθηναίων το 1997 ομόφωνα αποφάσισε  την τοποθέτηση της προτομής της Αλίκης Βουγιουκλάκη λίγα μόλις μέτρα από αυτό του Λορέντζου Μαβίλη. Η αιτιολογία που δόθηκε ανεπίσημα γι’ αυτήν την προτομή, που είναι  σίγουρα μία από τις πιο πολυσυζητημένες της Αθήνας, δικαιολογούσε την τοποθέτηση λόγω του πατρικού σπιτιού της Αλίκης Βουγιουκλάκη που βρίσκεται απέναντι ακριβώς από την Πλατεία Μαβίλη.

Στα αποκαλυπτήριά της από το δήμαρχο Δημ. Αβραμόπουλο το 2000 ανέμιζαν ελληνικές σημαίες, ενώ τέσσερις μέρες μετά κλάπηκε από αγνώστους –πιθανότητα κατοίκους της περιοχής- και στη θέση της άφησαν μια…σιδερώστρα.

Η επανατοποθέτηση της προτομής έγινε το 2004, μετά από καλλιτεχνικές παρεμβάσεις βελτίωσης του γλυπτού, κι έτσι το πιο λαμπρό αστέρι του ελληνικού σινεμά λοιπόν έμεινε χαμένο και κρυμμένο ανάμεσα στα δέντρα, τσικνίζοντας με τα περιβόητα βρόμικα της πλατείας.

Σε μια άλλη γωνία της πλατείας, κοντά στην περίφημη καντίνα, στήθηκε το άγαλμα της«γυναίκας μετά το μόχθο» (έργο της Μαίρης Παπακωνσταντίνου), που απεικονίζει μια γυναικεία μορφή με εμφανή τα σημάδια της κούρασης να στέκεται πάνω σε ένα μαρμάρινο βάθρο για να ξαποστάσει. Τοποθετήθηκε εκεί το 2000 μετά την τελευταία μεταμόρφωση της πλατείας Μαβίλη, η οποία εκτός από το άγαλμα αυτό της πρόσθεσε ένα μεγάλο σιντριβάνι αλλά και πολλές πυκνόφυλλές μουριές.

Λίγο πριν από την πλατεία Μαβίλη, πιο πάνω από την αμερικανική πρεσβεία, υπάρχει και ο κήπος της Θείας Λένας. Η Αντιγόνη Μεταξά (1905-1971) ήταν συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας, δημιουργός του πρώτου παιδικού θεάτρου στην Ελλάδα, καθώς και παραγωγός ραδιοφωνικών εκπομπών, που έμεινε γνωστή ως η «Θεία Λένα».

(― Συγγνώμη, πού βρέθηκαν όλες αυτές οι γυναίκες εδώ;

― Ο Αβραμόπουλος τις μάζεψε.)

― Το Κολωνάκι μην είναι οι κάμποι, μην είναι τα βουνά;

― Το Κολωνάκι είναι πολύ λυπητερό πράγμα γι’ αυτό όσοι έχουμε αστική συνείδηση και αγαπάμε την τρίτη ηλικία δεν πρέπει να αστειευόμαστε μαζί του.

― Ο Λυκαβηττός μήπως είναι υπερεκτιμημένος;

― Τη μέρα, ναι. Τα βράδια, όχι. Εξαρτάται επίσης απ’ το αν τον ανεβαίνεις ή τον κατεβαίνεις. Αν είσαι επάνω ή τον βλέπεις από κάτω. Γενικά, δεν μπορεί κανείς σοβαρός άνθρωπος να έχει παγιωμένη άποψη για τον Λυκαβηττό.

― Μήπως η γενιά των σημερινών τριαντάρηδων είναι υπερεκτιμημένη;

― Υπερεκτιμημένος είσαι και φαίνεσαι κι απ’ τον κώλο σου κρέμεσαι.

― Αν πήγαινες στρατό, σε ποιο σώμα θα ήθελες να υπηρετήσεις; Ή, αλλιώς: ποιο σώμα θα ήθελες να υπηρετήσεις;

― Δεν ξέρω τι μου λες, είμαι κακή υπηρέτρια αλλά καλό δουλικό.

― Κάθε πότε θα ήθελες να έχεις περίοδο;

― Κάθε που περνάω απ’ τη Χάρητος. Δηλαδή σπάνια. Περίοδος Χάρητος.

― Αν συμμετείχες σε μια σπείρα Ρουμάνων ηθοποιών που έκλεβαν, ποιο σπίτι θα ήθελες να διαρρήξεις;

― Δεν συμμετείχα, τέλος. Ήταν πολλές συμπτώσεις μαζί.

― Αν ήσουν παγωτό, θα ήθελες να λιώνεις με ένα άγγιγμα ή να παραμένεις σκληρή για να σπας δόντια;

― Είστε ψυχανώμαλοι και σας αξίζουν τα χειρότερα.

― Θέλεις να μας απαντήσεις σε μια ερώτηση που θα ήθελες να σου κάνουμε, αλλά δεν μας περνάει από το μυαλό;

― Θα μπορούσατε να με ρωτήσετε πού έχει φτηνές καλαμωτές κακής ποιότητας σ’ αυτήν την πόλη, αλλά κανείς σ’ αυτήν την πόλη δεν θέλει μια κακής ποιότητας καλαμωτή, παρόλο που όλοι καταλήγουμε με μία.

(― Λες να μας διαβάζουν ακόμη;)

(― Δεν ακούω· γελάω.)

(― Θέλεις ένα γλειφιτζούρι;)

(―Πάντα θέλω.)

Τι, θέλετε κι άλλο;