popaganda_bruce_2

Mαρία Μαρκουλή

Δεν έχω ιδέα. Είναι, έχω καταλήξει, κάτι που δεν μπορείς να εξηγήσεις, να δώσεις στον άλλον  να καταλάβει περίπου τι συμβαίνει, για τι ακριβώς πρόκειται, πάνω κάτω γι ΄ αυτά.   Ο τύπος είναι εξωγήινος και την ίδια στιγμή, την ίδια ακριβώς στιγμή, είναι ο πιο δικός σου. Πώς  γίνεται;  Κατεβατά ολόκληρα, κείμενα για τη αφεντιά  του, συζητήσεις ατέλειωτες (yes Boss) και κατά κάποιο τρόπο (how boss?) καταλήγω να γράφω για μένα, κάθαρση, φυγή, απόδραση, δρόμος, ο,τι θες πες, για μένα και για σένα, που μας βρίσκω κάθε τόσο σε μια γωνιά του  Darkness, σε μια άκρη του We are alive, στις διασταυρώσεις του Thunder Road. Ιt’s personal ή κάτι τέτοιο.

Oκέι, ας πάρουμε τα πράγματα λίγο  από μια αρχή. Στη συναυλία της Αμνηστείας στην Αθήνα. Ενώ παρακολουθώ Γκάμπριελ, Στινγκ με παρέα και από μακριά, την ώρα που βγαίνει ο Μπρους  γλιστράω μπροστά, αν και πολύ καλά θυμάμαι ότι δεν είχα   τέτοια πλάνα από την αρχή, μάλλον σαν κάτι να μου έλεγε ότι αυτό πρέπει να κάνω. Το έκανα. Αυτό ήταν. Τίποτε δεν άλλαξε από τότε.  Και όλα άλλαξαν.

 Πατάω πάνω σε ένα κουτάκι coca-cola και βλέπω όλη τη συναυλία έτσι.  Οι δυο πόντοι που μου δίνει  το τσαλακωμένο αλουμίνιο κάτω από  τα πόδια μου, φτάνουν και περισσεύουν.   Δεν πατάω στη γη. Ποτέ, σε καμία συναυλία του Μπρους.  Πιο σωστά, σε καμία Μπρους – στιγμή, την ώρα που παίζει το Nebraska  ή όταν ξεφυλλίζεις το βιβλιαράκι με τους στίχους του Wrecking Ball.

Ο άνθρωπος είναι ένας δαίμονας, αν οι δαίμονες ήταν τα πιο εντάξει και τίμια πλάσματα στον κόσμο  που μπορούν  να μπαίνουν  στη θέση σου, να σε νοιώθουν και να σε κάνουν να είσαι καλά. Αν μου έλεγαν πως μέσα του ζει ένα κομμάτι του Έλβις, ένα  του Ντίλαν, ένα του  Τζέρι Λι Λιούις, του Τζέιμς Μπράουν, του Τζον Στάινμπεκ, του Τζακ Κέρουακ θα μπορούσα να το πιστέψω. Δεν είναι και απίθανο, ε;

Εθισμένος στο ροκενρόλ, σε διαρκή εγρήγορση, με ιδιαίτερα γερό οργανισμό απέναντι σε ηλικιακούς περιορισμούς. Σίγουρα γυμνάζεται, αλλά και;   Οι συναυλίες του δεν τελειώνουν ποτέ στις τρεις ώρες. Κάποια στιγμή, ρωτάει αν κουραστήκαμε και μήπως είναι  ώρα να πάμε σπίτι.  Το  συνθηματικό για το:  πάμε παρακάτω, συνεχίζουμε. Είναι- έχει πει-  σαν να κάνεις σπριντ και να φωνάζεις ταυτόχρονα και αυτό να το κάνεις ξανά και ξανά και ξανά. Πρέπει-να-έρθει-να-παίξει-εδώ.

Ο Μπρους χάλασε την πιάτσα μια για πάντα,  είχε πει ο Μικ Τζάγκερ με σαρδόνιο χαμόγελο στη συνέντευξη που είχα κάνει, και δεν το λέω για να εμπλέξω  τους  Stones στο θέμα αλλά γιατί αυτή η φράση –για τον Σπρίνγκστιν- μου έχει κολλήσει στο μυαλό.  Ο Μπρους χαλάει την πιάτσα. Με την έννοια, πως κι εμείς θα μπορούσαμε να τους χαλάσουμε την πιάτσα, το μεγάλο φαγοπότι της εξουσίας, το πάρτι που κάνουν σε βάρος μας, όλα αυτά, μια καθημερινή επανάσταση για δικαιοσύνη σε ολοκάθαρους Μπρουσικούς τόνους. Με την ορμή που ξεκινάει ένα τραγούδι του και τις αλήθειες που κρύβουν οι ιστορίες του.   Αλλά στ αλήθεια, δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι προσωπικά πράγματα του καθένα, και ο Μπρους για όλους μας.

H Mαρία Μαρκουλή αρθρογραφεί στην Popaganda και δεν ξεπέρασε ποτέ της συναυλίας της Διεθνούς Αμνηστίας στην Αθήνα.

line-630

Νίκος Παπαδογιάννης

Aκούω Σπρίνγκστιν επειδή μου μιλάει για τη ζωή μου. Για να είμαι ακριβής, δεν «ακούω», απλώς, Σπρίνγκστιν. Διαβάζω, μελετάω, αισθάνομαι, σκέφτομαι και αναπνέω Σπρίνγκστιν. Όταν τον χρειάζομαι, είναι εκεί.

Με το τελευταίο του άλμπουμ για παράδειγμα, το Wrecking Ball. Το έβαλα να παίξει για πρώτη φορά και προσευχόμουν για ένα βάλσαμο, κάτι που να μου προσφέρει αισιοδοξία, ελπίδα, παρηγοριά, πίστη, μέσα σ’αυτούς τους δύσκολους καιρούς της ύφεσης, της παρακμής και της βαριάς μελαγχολίας.

«Άφησέ το πάνω μου», ήρθε το μήνυμα από τη γνώριμη, βραχνή, κάποτε φωναχτή και άλλοτε ψιθυριστή, πάντοτε καθησυχαστική, φωνή. Ι’m the Jack of all trades, we’ll be alright.

Είδα με τα μάτια μου το μίσος και τη αστυνομική βία, άνοιξα το στόμα για να διαμαρτυρηθώ, οργισμένος. Δεν χρειάστηκε. Τα είπε όλα ο Μπρους για μένα, με το 41 Shots, ίσως το πιο καίριο, αιχμηρό, αφοπλιστικό με όλες τις σημασίες της λέξης, «κατηγορώ» της καριέρας του.

Τρόμαξα, τότε που τα αεροπλάνα έπεσαν στους πύργους. Θύμωσα, έκλαψα, απείλησα, φοβήθηκα, συγκινήθηκα. Ωσπου, ήρθε εκείνος. Το Rising θα πρέπει να περάσει στη διδακτέα ύλη των πανεπιστημίων, πώς να θρηνήσεις χωρίς κλάψα, πώς να πενθήσεις δίχως σπαραγμό, πώς να αγριέψεις δίχως κραυγές, πώς να κρατήσεις την ψυχραιμία σου μέσα στις εκκωφαντικές κραυγές: ποιος άλλος, Αμερικανός, θα τολμούσε να γράψει στίχους φορώντας και τη στολή του τρομοκράτη καμικάζι;

Στη μία όχθη του ποταμού, μία σχολική τσάντα με εκρηκτικά και ένας μάρτυρας που βαπτίζεται στο αίμα. Στην άλλη, ένα σακάκι σε μία ζεστή άδεια καρέκλα, ένας δυσοίωνος μπλε ουρανός: το απόλυτο αριστούργημα της δεκαετίας των μηδενικών.

Οι εφηβικοί μου έρωτες κρύβονται στο Drive All Night, οι πιο σκοτεινές μου στιγμές στο Stolen Car, οι χειρότεροι εφιάλτες μου στο Wreck On TheHighway, η ξενοιασιά και τα πάρτι μου στο Pink Cadillac, ο συγχωρεμένος πατέρας μου στο Independence Day, ο κώδικας της ευτυχίας στο If I Should Fall Behind, τα μεγάλα μου λάθη στο Big Muddy, τα γεράματά μου στο Kingdom of Days.

Ολη μου η αλήθεια, όλη μου η ζωή, μαζί και η ζωή που θα ζήσω και η ζωή που δεν έζησα και η ζωή των άλλων, μέσα σε μια ντουζίνα άλμπουμ και σε άλλες τόσες τρίωρες συναυλίες, εμπειρίες ζωής.

Το απόλυτο σκοτάδι του Darkness On The Edge Of Town, τα αυτοκίνητα που πάνε στο πουθενά με ιλιγγιώδη ταχύτητα και ο State Trooper που κάνει τα στραβά μάτια, η ανθρωπιά του Reason To Believe, τα γυμνά καλώδια του Radio Nowhere, το τρυφερό χάδι του Happy, οι εκτυφλωτικοί προβολείς του Born To Run.

Ο απόλυτος αντιστάρ, ένας συνηθισμένος άνθρωπος που έχει την καρδιά στο σωστό σημείο, όχι πολύ διαφορετικός από τους καθημερινούς ήρωες της αδυσώπητης βιοπάλης που περιγράφει στα τραγούδια του. Ο Μπρους Σπρίνγκστιν είναι ο μεγάλος αδελφός που ζει μέσα μου, ο καλύτερος φίλος που ποτέ δεν είχα. O φάρος που δείχνει τον δρόμο.

·  Τα 18 τραγούδια που θα διάλεγα να στριμώξω σε ένα cd για να πάρω μαζίμου στο ερημονήσι: New York City Serenade, Iceman, Backstreets, Jungleland, Racing In The Street, Highway Patrolman, Missing, Seeds, You’re Missing, Wages Of Sin, Lift Me Up, Point Blank, Drive All Night, The Big Muddy, Paradise, Devil’s Arcade, Jack Of All Trades, 41 Shots (American Skin). Και, όχι, τα περισσότερα δεν πρόκειται να τα βρείτε σε κάποιο Greatest Hits.

Ο Νίκος Παπαδογιάννης έχει παρακολουθήσει όλα παρά ένα τα Final Four της Eυρωλίγκας και ακούει το Αφεντικό όλη του τη ζωή.

Στην επόμενη σελίδα ο Αντρέας Μητρέλης και η Πόλυ Λυκούργου