Αυτό που ομολογουμένως (αν και το έχω κάνει και εγώ μια δυo φορές) δεν θα το καταλάβω ποτέ είναι το γιατί ανθρώπινα όντα ζωγράφιζαν τα εξώφυλλα των δίσκων. Ψάχνοντας για δίσκους χρόνια τώρα, έχω πέσει σε πάρα πολλούς cover artwork βανδαλισμούς. Όσο πιο παλιοί τόσο πιο πολλές οι ζωγραφιές. Έχω δει απο το να βάζουν γυαλιά στα μέλη της μπάντας, κέρατα, make up και τσιγάρα μέχρι το να εξασκούνται στις ίσιες γραμμές και τα δυσδιάστατα τετράγωνα. Το πιο κλασικό βέβαια είναι οι υπογραφές και τα ονόματα: ”λάκης”, ”άρης”, ”μαρία”, ”άννα”. Για κάποιο λόγο όλα είχαν τα ίδια ονόματα λες και τελικά μόνο 10 άτομα αγόραζαν δίσκους στην Ελλάδα. Αυτό συνέβαινε όλο και πιο συχνά σε παρτίδες δίσκων από σπίτια που βρίσκονταν στο Μοναστηράκι, εκεί που δεν υπάρχει κανείς ενδιάμεσος για να τα καθαρίσει πριν βγουν στα ράφια όπως κάνουν οι δισκοπώλες. Καταλαβαίνω πως απλά κάποιοι την ”έβρισκαν” με το να ζωγραφίζουν covers, ιδίως σε αυτά που κάποιος αφιέρωνε σε κάποια ένα τραγούδι τρυφερά, ακόμα και στην περίπτωση που κάποιος δώριζε κάπου έναν δίσκο όπως συνηθίζονταν εκείνη την εποχη. Δεν θα καταλάβω ποτέ όμως γιατί ολα αυτά έπρεπε να γίνουν πάνω στο εξώφυλλο ή οπισθόφυλλο ή label και οχι στο εσώφυλλο. Εδώ φίλοι μου ζήταγαν να τους υπογράψω τον δίσκο μου και μου θέλαν να το κανω στο cover, πάνω στην μεταξοτυπία! Είστε καλά μωρέ; Μην βγάζω την ουρά μου απ’ έξω όμως. Το έχω κάνει και εγώ αυτο στο παρελθόν και όταν έφτασα στην ηλικία που με ένοιαζε, έτρεχα να δω σε ποιούς δίσκους το είχα κάνει τελικά. Οταν έβλεπα οτι ήταν λαϊκοί ηρεμούσα καθότι ήταν του πατέρα μου πρώτον και δεύτερον δε με αφορούσε το περιεχόμενο τους. Ένα Isaac Hayes θυμάμαι είχα ξεκάνει μόνο, το θέμα απο το ”Shaft”.
Η αφορμή για την σημερινή στήλη το υπέροχο ”Melting Pot” των Booker T and The MG’s του 1971 στην τεράστια STAX. Ένας μοναδικός δίσκος – γέφυρα των 60s ”dirty” grooves με την funk και τα πιο στυλιζαρισμένα breaks της δεκαετίας του 70. Εδώ μέσα ζουν πέρα απ’ το τεράστιο ”melting pot” με τα φοβερά hammond, τύμπανα και τις κοφτερές κιθάρες και άλλα θεϊκά tracks όπως τα: ”Hi Ride”, ”L.A. Jazz Song”, ”Chicken Box”, Sunny Monday”. Όλα τίμια και ωραία, ίσως στην καλύτερη εποχή της funk παγκοσμίως. Χωρίς πολλά λόγια και με πολύ groove. Αυτός ο δίσκος για μένα πέρα από τις γλυκιές αναμνήσεις που περιέχει (λόγω του ότι τον άκουγα σε τρυφερή ηλικία) μου θυμίζει και το πως τον βρήκα στο Μοναστηράκι πριν από μερικά χρόνια. Σημάδια από στυλό παντού, γυαλιά και μαύρα μάτια όλοι στο front cover και τατουάζ και τσιγάρα όλοι στο back cover. Για να μην αναφέρω και το όνομα ή περίεργο παρατσούκλι του τύπου που τον είχε πριν και ήταν γραμμένο στο label και στο cover με μεγάλα γράμματα. Ακόμα και το logo της STAX είχε προσθέσει ένα “E” ο αθεόφοβος. Οδηγίες προς ναυτιλομένους: Χρησιμοποιείτε ισοπροπυλική αλκοόλη για να φύγουν τα σημάδια μόνο όταν το χαρτί είναι full laminated όπως είναι το ”melting Pot”. Μουσική για πρωινά που θέλουν push-άρισμα όπως το σημερινό με το volume σε ικανοποιητικά επίπεδα.
