Rodney Kendrick – The Colors of Rhythm
Tο σάουντρακ της αστικής μας καθημερινότητας.
Όποιος είδε την παράσταση του σοφού θεατράνθρωπου Peter Brook, H Kοιλάδα των Εκπλήξεων που παίζεται ακόμα και σήμερα στο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά, μπορεί να κατανοήσει στην ουσία του -και όχι μόνον μεταφορικά- τον τίτλο της νέας δισκογραφικής δουλειάς του Rodney Kendrick, The Colors Of Rhythm. Ο ρυθμός έχει χρώματα και ακούγοντας τη μουσική του Kendrick, τα βλέπεις μπροστά σου ανάγλυφα. Όπως η πρωταγωνίστρια του Brook – misses Kostas στο κείμενο – θυμόταν ακριβώς οτιδήποτε άκουγε, επειδή ο εγκέφαλός της συνδύαζε αυτόματα την κάθε λέξη με χρώματα, σχήματα και μυρωδιές. Ο ρυθμός έχει χρώματα, η μελωδία έχει χρώματα και η μουσική του Rodney Kendrick έχει χρώματα κι αρώματα. Χρώματα στην περιοχή του γκρίζου και είναι γεμάτη από τις μυρωδιές μιάς ακαταμάχητης μεγαλούπολης. Η μουσική του The Colors Of Rhythm είναι σαν το urban soundtrack μιας καθημερινότητας με νόημα. Δεν είναι δηλαδή τίποτα σπουδαίο και την ίδια ώρα είναι κάτι τόσο όμορφο!
Ο Κendrick δεν καινοτομεί, δεν πειραματίζεται, δεν ψάχνει τον εντυπωσιασμό ούτε τη glam επιτυχία. Φτιάχνει απλώς μια μουσική που σε διαπερνάει και κυλάει στο σώμα σου τόσο ήρεμα, γλυκά, φυσικά και ζωογόνα και είναι σαν να σου δίνει το φιλί της ζωής την ώρα που πνίγεσαι και βουλιάζεις στα σκουπίδια που σε περιτριγυρίζουν καθημερινά. Οι νότες βγαίνουν αβίαστα από το πιάνο του και είναι σαν να το χαιδεύει για να του κάνει πάντα το χατήρι και να μην προδώσει ποτέ τη μουσική του.
Ο Rodney σ΄αυτόν το δίσκο είναι πιό ώριμος, πιο κατασταλαγμένος, πιo σαφής και γι’ αυτό η μουσική του είναι πιο απλή και πιο ουσιαστική από ποτέ. Δεν τον απασχολεί να κάνει το σώμα να χορεύει στο ρυθμό του, αλλά θέλει να χορεύει η μουσική του μέσα στο μυαλό και την καρδιά του ακροατή του. Και το πετυχαίνει. Έτσι απλά σαν να περνάς απέναντι στο δρόμο και να χάνεσαι στη μαγεία του αστικού τοπίου που σε περικλείνει. Διαλέγει τέσσερα σπουδαία κομμάτια από τους μεγάλους αγαπημένους του, τον Τhelonious Monk που είναι και ο μουσικός του πατέρας, τον Duke Ellington ή τον Fats Waller και κάνει τέσσερα μικρά θαύματα. Και συμπληρώνει το δίσκο του με τέσσερις δικές του, μεστές και απολαυστικές συνθέσεις. Φυσικά δεν είναι μόνος του σ΄αυτό το ταξίδι, χρωστάει πολλά στους δημιουργικούς συμπαίκτες του: τον Curtis Lundy στο double bass και την σπουδαία Cindy Blackman Santana στα drums .
Tίμια μουσική, με βαθιές ρίζες στη μαύρη παράδοση του blues και της jazz – όπως την έμαθε από τη «μουσική του μητέρα» Αbbey Lincoln και των spirituals – όπως τα άκουγε από την φυσική του μητέρα στο σπίτι από μικρός, αλλά και απολύτως προσωπικού ύφους. Τι άλλο να θέλουμε πια…
George Spanos – Dream Beyond
Κάτι σαν να λέμε παρελθόν-μέλλον, allez retour.
Είναι και καλό και δημιουργικό και ευχάριστο, νέοι μουσικοί από την Ελλάδα, να θέλουν και να τολμούν να βουτάνε στα βαθιά νερά της αφροαμερικάνικης παράδοσης και μάλιστα στο πιό δύσκολο αλλά και δημιουργικό της κομμάτι, την αβανγκάρντ της θρυλικής δεκαετίας του ΄60.
Είναι μάλιστα ακόμα καλύτερο και εξαιρετικά ελπιδοφόρο, όταν αυτοί οι μουσικοί καταφέρνουν όχι απλώς να μην βουλιάξουν αλλά να κολυμπάνε με άνεση στον αφρό! Μια τέτοια δυνατή περίπτωση είναι ο Γιώργος Σπανός που άφησε τη μιζέρια αλλά και την ασφάλεια της γενέτειράς του για να προσγειωθεί στο πιο γοητευτικό αλλά απίστευτα δύσκολο σημείο της Νέας Υόρκης. Στο κέντρο της σημερινής νεουορκέζικης avant-garde σκηνής.
Ο Σπανός εγκαταστάθηκε πριν ένα περίπου χρόνο στην αμερικάνικη μητρόπολη, την Μέκκα της τζαζ, του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού και της σύγχρονης πρωτοπορίας για να εμβαπτιστεί στην απόλυτη μουσική του Coltrane και του πνευματικού του παιδιού, του Οrnette Coleman. Να καταφέρει να πείσει τον John Zorn ότι μπορεί να παίξει μαζί του και να κερδίσει με το σπαθί του την πολύτιμη συνεργασία των εξαιρετικών μουσικών που τον πλαισιώνουν στη δεύτερη και σαφώς πιο ώριμη και δυναμική δισκογραφική δουλειά του. Τα σημάδια του μάγου Coltrane και του Coleman είναι πολύ εμφανή στο σώμα της μουσικής του Γιώργου Σπανού, όσο όμως εμφανής είναι και η δική του δημιουργική προσωπικότητα. Καταφέρνει να κάνει δικά του τα διδάγματα της παλιάς και της νέας νεουορκέζικης πρωτοπορίας και να προσθέσει το δικό του αυτοσχεδιαστικό άγγιγμα που δίνει και την τελική αξία στο Dreams Beyond.
Είναι προφανές οτι ο νεαρός μουσικός από την Ελλάδα έχει διαλέξει τον πιο δύσκολο και αντιεμπορικό δρόμο αλλά δείχνει να έχει το τσαγανό να πετύχει να ενταχθεί πλήρως και σε διάρκεια που αυτός θα κρίνει, στη σημερινή avant-garde σκηνή του κόσμου. Του το ευχόμαστε από καρδιάς και περιμένουμε με αυξημένες προσδοκίες πια την επόμενη δουλειά του…
