Σε μια κωμόπολη μία ώρα έξω από το Δουβλίνο. Στην άκρη του κεντρικού δρόμου, δίπλα στο ποτάμι, ναι τον ποταμό Λίφυ που τόσο θαύμασε ο Τζέιμς Τζόυς. Απέναντι από ένα μικρό πάρκο και ένα γοτθικό καμπαναριό. Στον πρώτο όροφο της τοπικής παμπ, σε ένα κτίριο με καφασωτά παράθυρα και την στέγη οριακά να μην στάζει. Εκεί, μια μεγάλη ομάδα νέων ανθρώπων βρίσκει καταφύγιο από την ομηρία της επαρχιακής πλήξης, μέσα από το θέατρο.

Το Κildale Youth Theatre με έδρα το Crooked House στο Newbridge και οι άνθρωποι που ηγούνται αυτού του νεανικού θεσμού, σε έναν χώρο που αυτοσυντηρείται -και είναι 24 ώρες ανοιχτός για πρότζεκτ, για συναντήσεις, για πρόβες και για συζητήσεις-, προσφέρουν μια δημιουργική διέξοδο και μια βαθιά καλλιτεχνική παιδεία σε πάνω από 200 νέους κάθε χρόνο, 14 με 22 χρονών. Από εκεί οι νέοι, με την συστηματική και γεμάτη αλτρουιστική διαθεσιμότητα σε χρόνο, τρόπο και ενέργεια, παρουσία του σκηνοθέτη τους Peter Hussay, βγαίνουν στη σκηνή, παίζουν θέατρο σε όλα τα σχολεία της επαρχίας του Κildale, συμμετέχουν στην ετήσια διοργάνωση του Εθνικού θεάτρου της Αγγλίας Connections (όπου κάθε τέλος της χρονιάς ανεβαίνουν στο Εθνικό Θέατρο φρέσκα θεατρικά έργα με πρωταγωνιστές εφήβους), με έργα των γνωστών τρομερών παιδιών της Βρετανίας, με φανερή αγάπη στα έργα για νεανικό κοινό του Μαρκ Ρέιβενχιλ, παίζουν Σαίξπηρ στα φεστιβάλ της Ιρλανδίας, γράφουν έργα δικά τους, που τα σκηνοθετούν τα μεγαλύτερα στελέχη της ομάδας, με μια γενναιόδωρη αλληλοδιδακτική νοοτροπία και χωρίς ίχνος κτητικότητας από τους επαγγελματίες της παρέας. Και κάθε λίγους μήνες βρίσκουν τρόπο να στρέψουν την ματιά σε άλλες χώρες της Ευρώπης, φέτος στην Ελλάδα και την Ισπανία, του χρόνου στην Δανία και τη Γαλλία, σε μια συνεχώς εμπλουτιζόμενη λίστα επαφών με άλλους νέους της Ευρώπης που κάνουν θέατρο.

Σε μια τέτοια ανταλλαγή (από τα προγράμματα Erasmus, αλλά και μέσα από άλλους φορείς που, παρά την γραφειοκρατία τους, δίνουν ευκαιρίες σε ομάδες να αναπτυχθούν), βρεθήκαμε με την υπέροχη αυτή ομάδα. Πρώτη συνάντηση στον δικό μας Κινητήρα, το Πάσχα που πέρασε, σε ένα πρόγραμμα με τίτλο Indigo και στόχο να διερευνηθεί από τους 15 Ιρλανδούς και άλλους τόσους Έλληνες 16-21 ετών, θέματα gender, ατομικής και σεξουαλικής ταυτότητας και άλλων κρίσιμων ερωτημάτων στην πορεία προς την ενηλικίωση.

Πριν λίγες μέρες ολοκληρώθηκε μια δεύτερη συνάντηση στην μικρή πόλη Newbridge, όπου νέοι από την Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία, τη Δανία, τη Γαλλία και την Ιρλανδία φυσικά, συναντήθηκαν στο πρόγραμμα Visibly Vocal με στόχο να αξιοποιηθεί η μικρή τους κοινότητα σε έναν χώρο δημιουργίας. ΄Οπου όλα τα εργαστήρια, από αξιόλογους σκηνοθέτες με εμπειρία σε θεάματα site specific γίνονταν σε δημόσιους χώρους για μία εβδομάδα και που κατέληξαν σε μια δίωρη παράσταση δρόμου, προσελκύοντας τους παραξενευμένους περαστικούς αλλά και τους περήφανους κατοίκους που γίνονται κοινωνοί αυτού του μικρού θαύματος της μικρής τους πόλης.

Αυτοί οι 50 νέοι έδωσαν ένα δυνατό στίγμα με την παρουσία τους, αναγνώρισαν τη γενιά τους μέσα από τις εμπειρίες της νεότητας και από τα παγκοσμιοποιημένα ζητήματα που τους ενώνουν, μέσα από την γρήγορη και βαθιά διατύπωση της γλώσσας του θεάτρου. Μίλησαν για την καταπίεση, την αγωνία της κρίσης της Δύσης, την πιθανότητα της ευτυχίας και της προσωπικής ανάπτυξης ως μέσο αντίστασης. Όταν φύγαμε αντάλλαξαν τις social media επαφές τους και από όσο γνωρίζω, κάνουν ήδη δικτυακά σχέδια για να αλλάξουνε τον κόσμο, με επαφές, που, σε πείσμα των στερεότυπων απόψεων για την αποστασιοποίηση που δημιουργεί η ιντερνετική επαφή, είναι τόσο συχνές που συγκινούν.

Πολλοί πιστεύουν ότι το θαύμα δεν θα γίνει, ο κόσμος δεν θα αλλάξει. Δεν συμφωνώ. Σε μιαν ακρούλα μιας χώρας αλωμένης από τον αποικιοκρατία και από την αχόρταγη, ακόμα και τώρα μανία επιβολής, οι άνθρωποι συναντιούνται. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς δημόσιες αφηγήσεις, χωρίς να ευαγγελίζονται μια συνεχή πρωτοπορία καλούν συνέχεια και άλλους να βρούνε μια αφήγηση δική μας, νέα και κοινή. Περίπου στο μέτρο της ουτοπίας.

VISIBLY VOCAL OR YOUTH COMMUNICATION  IN EUROPE

A new bridge to Utopia/ 500 words about youth theatre

We are in a small town, just an hour away from Dublin, at the edge of the main road, by the river (yes the river Liffey, so much admired by James Joyce), opposite a small park and a gothic bell tower, on the first floor of the local pub, in a building with lattice windows and a leaking roof. It is in this place that a large group of young people finds shelter from the tedium of provincial life through acting.

Kildare Youth Theatre, based in Crooked House Theatre Company, Newbridge , is located in a space which caters for itself – and is open 24 hours a day for projects, meetings, rehearsals and discussions. It offers a creative gateway and a profound artistic education to more than 200 young people aged 14 to 20 every year. Supported by the coordinating, altruistic and energetic presence of their director, Peter Hussey, these young actors appear on stage, perform plays in the schools of county Kildare, participate in the annual NT Connections festival (run by the National Theatre of Britain, during which, at the end of every school year, new and fresh theatre pieces, in which the leading actors are teenagers, are put on at the National Theatre). Kildare Youth Theatre has also presented the plays of renowned, legendary British ‘bad boys and girls, with an evident preference for Mark Ravenhill’ s plays for young performers. They also stage a Shakespearian play every year, and they write their own pieces of theatre – these pieces are devised in collaboration with artists and older members of the group who appear to have a generosity of spirit and a lack of possessiveness over the work. And every few months they find a way to turn their gaze towards other countries of Europe: this year to Norway, Greece and Spain, while Denmark, Austria and France are next. They continue to expand their network of European theatres who work well with young people. Most of the engagement with European theatres happens under the framework of the Erasmus Plus (the EU Commission’s programme Education, Training, Youth and Sport), using funding provided by the Mobility actions, particularly the Youth Exchange action. There is a good deal of beaurocracy associated with funding from this source but it nonetheless provides a huge variety of groups with opportunities to develop and learn.

It was during an exchange of this type that we met these amazing people. Our first meeting was in our beloved Kinitiras , in Easter  2017. It involved 15 Irish and another 15 Greek young people who came together to explore gender issues and issues related to personal and sexual identity as well as other crucial questions which arise as teenagers turn into adults.

A couple of days ago, our second meeting finished in the small town of Newbridge. During this second exchange, young people from Greece, Italy, Spain, Denmark, France and, of course, Ireland, met on an exchange called called “Visibly Vocal.” The project aimed to take advantage of this small community’s outdoor creative potential. In this programme, all the workshops were given by remarkable directors with a profound experience in site-specific performances. The resulting performances took place in public areas. The programme lasted a week and led to a two-hour public performance, which attracted both curious passers-by and the proud citizens – all of whom happily supported this small miracle which blossomed in their small town.

These 50 young people conveyed a strong message with their presence: they recognized the unique identity of their generation through all the youth experiences that they have; they expressed concern about global issues; and they developed skills by using the quick and deep language of theatre. Among the issues they talked about were oppression; the anxiety caused by the austerity crisis which the Western civilisation is facing; and they critiqued the ideas of individual pursuit of happiness and self-centredness.

Soon after the project finished, the participants became friends on the various social media and, as far as I know, they are already forging plans to change the world. Their contact online (despite the universal idea that virtual relationships lead to estrangement and alienation) is so frequent that the only reaction they can cause is emotion and sensation.

Many are those who are convinced that the miracle will never happen, that the world will never change. I don’t agree. At a small corner of a country, tortured by colonialism and an insatiable, even today, passion for imposition, people meet each other. Without any ‘noise’, any fanfare, or bragging, without boasting about innovation or novelty, these young people constantly call other people to join them, in search of our own, personal story, a story that will be new and common for all. That will, more or less, lead to Utopia.

(Translated by Antonis Kouvalakis)