Ο Cat Stevens ανήκει στους καλλιτέχνες που δεν πίστευα πως θα δω στη ζωή μου στη σκηνή. Όταν γνώρισα, μαθητής ακόμα, από τους μεγαλύτερους, τις υπέροχες μπαλάντες του, μου είπαν πως δεν έβγαζε πλέον δίσκους. Παράλληλα, έμαθα και την υπόλοιπη ιστορία, σαν παραμύθι: ασπάστηκε το ισλάμ, βαφτίστηκε μουσουλμάνος το 1978 παίρνοντας το όνομα Yusuf Islam, λίγο μετά παράτησε τις ζωντανές εμφανίσεις και τη δισκογραφία για να διδάσκει το Κοράνι. Και ξαφνικά, σιγά-σιγά, τα τελευταία οκτώ χρόνια, άρχισε ξανά να δισκογραφεί σποραδικά, και πρόσφατα απεφάσισε να ξανακάνει περιοδεία. Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν, ευρισκόμενος στο Παρίσι για δουλειά («μια ανάγκη του ψωμιού», που λέει ο Καβάφης), έμαθα πως ο Cat Stevens έπαιζε στο Zenith…
Είχε ήδη σκοτεινιάσει όταν, κάτω από το χαρακτηριστικό φθινοπωρινό παρισινό ψιλόβροχο, περπατούσα προς την αίθουσα συναυλιών. Ημέρα Κυριακή, 16 Νοεμβρίου. «Δεν είναι γεμάτη η αίθουσα», με ενημέρωσε η Γαλλίδα που περπατούσε δίπλα μου. «Έμπαινα κάθε μέρα στο site και το κοίταζα». Της απάντησα πως το είχα καταλάβει, αφού τα ταμεία ήταν ανοιχτά. Τι μας νοιάζει όμως; Εμείς δεν θα δούμε αυτό για το οποίο ήλθαμε; Παράξενο το πώς οι άνθρωποι ξετρελαίνονται να διαπιστώνουν πως το θέαμα που θα δουν είναι sold out. Νιώθουν προνομιούχοι που αυτοί έχουν ήδη το μαγικό χαρτάκι τους; Χαίρονται που θα παραστούν σε κάτι που σίγουρα θα συζητηθεί πολύ τις επόμενες μέρες; Θα σας γελάσω. Προσωπικά νιώθω πιο έντονα σε εμφανίσεις όπου είμαστε ελάχιστοι, σαν καλά κρυμμένα μυστικά. Τέλος πάντων…
Σε πείσμα της συνοδοιπόρου μου, η συναυλία είχε πολύ-πολύ κόσμο. Κάθε είδους – γιατί κι αυτό ήταν ένα ερώτημα, ένα από πολλά. Ευτυχώς οι γενειοφόροι κι οι μαντηλοφορούσες δεν ήταν πολλοί, όπως είχε περάσει από το μυαλό όλων μας. Υπήρχαν όμως αρκετές νεαρές εμφανώς αραβικής καταγωγής, συνοδευόμενες από μητέρες και αδελφούς, πράγμα το οποίο δεν τις εμπόδιζε να φορούν προκλητικά φορέματα που αποκάλυπταν τα καλλίγραμμα πόδια τους. Το μεγαλύτερο όμως μέρος του κοινού, όμως, ήταν άνθρωποι μιας κάποιας ηλικίας, που είχαν προλάβει τον Cat εν ενεργεία, ή και της ηλικίας μου, που τους είχε προλάβει ο θρύλος του. Δεν έλειψαν κι οι νεότεροι: δεν έχουν δισκοθήκες χτισμένες με αίμα και δάκρυα, αλλά η εύκολη πρόσβαση στην πληροφορία είναι ευλογία για όσους μπορούν να την εκτιμήσουν.
Και ήρθε η ώρα να ανέβει στη σκηνή το «Πρόσωπο της Βραδιάς»: Ώρα να απαντηθεί το βασικό ερώτημα. Τι θα ακούσουμε; Θα επιλέξει να μας πει μόνο τραγούδια από τους πρόσφατους δίσκους του, αυτούς με το καινούριο του όνομα στο εξώφυλλο, όπως το πρόσφατο, μερικών εβδομάδων – και εξαιρετικό! – Tell ‘Em I’m Gone ; Θα μας διδάξει από σκηνής το λόγο του Προφήτη; Τι θα κάνει; Όλες οι απορίες απαντήθηκαν όταν, δύο κομμάτια αργότερα, ήχησαν οι πρώτες νότες του «Moonshadow». Κι όλη η αίθουσα άρχισε να σιγοτραγουδά μαζί του. Κι ο ενθουσιασμός ξεχείλισε. «Cat, Yusuf, σ’ αγαπάμε!». «Σας παρακαλώ να είστε διακριτικοί. Είναι κι η γυναίκα μου στην αίθουσα!» απάντησε εκείνος – θα αναφερθεί και δεύτερη φορά στο έτερόν του ήμισυ: όταν στην αρχή του δεύτερου μέρους της συναυλίας θα βγει στη σκηνή κουβαλώντας μια σιδερένια μπάλα με αλυσίδα δεμένη στο πόδι του: «Δώρο από τη γυναίκα μου!». Τι άλλο ακούστηκε; Το απόλυτο dream setlist: ό,τι ονειρευόμασταν να ακούσουμε. «Father and Son», «I Love my Dog», «The First Cut Is the Deepest», «Sad Lisa», «Wild World» –όπου έγινε χαμός – «Where Do the Children Play», «Peace Train», «Bitterblue», «Oh Very Young», εξαιρετικές διασκευές όπως το «You Are My Sunshine», το «Don’t Let me Be Misunderstood» («με τον τρόπο της Nina Simone»), το «Death Letter Blues» του Leadbelly («το πρώτο κομμάτι που έμαθα στην κιθάρα – τρία ακόρντα όλα κι όλα!»), αλλά και καινούρια κομμάτια όπως το υπέροχο «I Was Raised In Babylon», τραγούδια από το soundtrack του Harold and Maude, και τόσα ακόμα… Το μόνο που θυμάμαι να λείπει ήταν το «Lady d’Arbanville», ίσως για να μας αφήσει με την προσμονή να τον ξαναδούμε, να μην έχουμε χορτάσει, να έχουμε πάντα τη λαχτάρα. «Cat, ευχαριστούμε για όλα!». «Εγώ σας ευχαριστώ. Να ευχαριστούμε το Θεό. Γι αυτόν έγραψα αυτό το τραγούδι». Morning has broken, και καρδιές ραγίζουν, ελάχιστα μάτια παραμένουν στεγνά…
Υ.Γ. Αν πριν από τριάντα χρόνια ο φίλος μου Τώνης δεν με είχε φέρει σε επαφή με αυτά τα τραγούδια, ίσως να είχα γνωρίσει τον Cat Stevens ούτως ή άλλως, ίσως κι όχι- σίγουρα πάντως δεν θα ήταν το ίδιο. Οπότε αυτό το κομμάτι τού ανήκει δικαιωματικά.
