To απόβροχο, του Ιωάννη Γρυπάρη

Τ Ο  Α Π Ο Β Ρ Ο Χ Ο

του Ιωάννη Γρυπάρη

Tη νύχτ’ απόψε ― η θλίψη της μ’ ανάστησε η τρανή,

τη θλίψι μας σα να είχε μελετήση―

τη νύχτ’ απόψε ανοίξανε οι έβδομοι ουρανοί

και πόντισε νερό κατακλυσμός τη χτίση.

Στα σκοτεινά εξεχείλισαν των θλίψεων οι πηγές

και χύθηκαν οι κρατημένοι οι θρήνοι

κ’ ελπίδα πια δεν έμεινε για νέες πάλι αυγές

τη νύχτα, που είπες η στερνή πως θα είχε μείνη.

Mα έδωκε και ξημέρωσε η ανέλπιστη η αυγή

και στη δροσιά του απόβροχου λουσμένη

σα θάμα νέο πεντοβολά κι αναγαλλιάζ’ η γη,

όσ’ ο χρυσός ο θρίαμβος του Ήλιου προβαίνει.

Στο μυριοθορυβούμενο κ’ ηλιόβολο γιαλό

οι ναύτες τα πανιά των πλοίων ανοίγουν

και ιδές! φαντάζουν τ’ άρμενα στο κύμα το ψηλό

πως πρίμα καρτερούνε τον καιρό να φύγουν.

Πώς μας πλανεύει το όνειρο της ευτυχίας ξανά

σαν να ήταν μια φορά να μας γελάση!

σε νέα ταξείδια μάς καλούν τα πλοία στα γαλανά

τα κύματα, που ως να ήπιαν φως κ’ έχουν χορτάση.

Kι αν τα κρατούνε οι άγκυρες τ’ άρμενα εκεί στη γης

κι αν τα τιμόνια στη στεριά βγαλμένα,

κρυφή λαχτάρα επέρασε τα βάθη μιας ψυχής

κι ανατριχιάζουν τα φτερά τα διπλωμένα.

K’ ήρθε κ’ εστάθη η μια ψυχή σ’ απόψηλη κορφή

και τις ζυγές φτερούγες δοκιμάζει,

ξεχνόντας που τις λάβωσε ― ψυχή, πικρή αδερφή!

τ’ αστροπελέκι το παλιό και το χαλάζι.