Η θαμπωμένη χώρα, του Λάμπρου Πορφύρα

Η  Θ Α Μ Π Ω Μ Ε Ν Η  Χ Ω Ρ Α

του Λάμπρου Πορφύρα

Πολλές φορές στου δειλινού τη μυστική την ώρα,

όταν γυρνώ με την ψυχή βαριά συλλογισμένη,

πολλές φορές στην ερημιά βγαίνει μιαν άυλη χώρα,

μια χώρα πάντα σιωπηλή και πάντα θαμπωμένη.

Tα σπίτια της είναι κλειστά κι είναι παλιά. Kλωνάρια

ξεβγαίνουν μέσ’ απ’ τις φτωχές αυλές, τις ρημαγμένες,

στους τοίχους, στα κατώφλια τους, φυτρώνουνε χορτάρια

κι οι στέγες μες στην πράσινη τη μούχλα είναι ντυμένες.

Έτσι είναι. Kι άλλα τα ‘χω δει -θαρρώ- στα μαύρα ξένα,

άλλα εδώ πέρα στο χωριό, και κάποια στο νησί μου,

κάποια στο δρόμο του γιαλού, σε χρόνια ευτυχισμένα,

κι όλα τους, κι όλη η χώρ’ αυτή μού λέει για τη ζωή μου.

A! Kαθώς μπαίνω στ’ άχαρα τα βραδινά στενά της,

κανένας δεν υπάρχει πια να βγει να μ’ απαντήσει,

εγώ είμαι ο μόνος κι ο στερνός που τα περνώ διαβάτης·

θυμάμαι αγάπες· σβήνεται το λίγο φως στη δύση·

Σβήνεται αγάλια ολότελα. Kι η χώρα η θαμπωμένη

μαζί μ’ εκείνο σιωπηλή βυθίζεται μακριά μου,

γυρνάω σκυφτός. Kι αλλοίμονο! τριγύρω μου δε μένει

παρά η νυχτιά, κι η σκοτεινιά κι η ατέλειωτη ερημιά μου.