Στα γρήγορα: Ενδέκατη δισκογραφική δουλειά για την pop punk μπάντα από την Καλιφόρνια στην Merge και με συμμετοχές των David Bazan, Katie Crutchfield, Sabrina Ellis, Skylar Gudasz και Stephin Merritt.
Την ακούσαμε: Οι Superchunk εδώ προσπαθούν να πατήσουν με το ένα πόδι στο μουσικό παρελθόν και με το άλλο στο σημερινό γίγνεσθαι. Καλιφορνέζικη ποπ πανκ σε κομμάτια που κρατάνε βία τέσσερα λεπτά και στίχοι που έχουν την απαραίτητη ασάφεια, ώστε να εκληφθούν τόσο ως πολιτικοί για την τρέχουσα κατάσταση στις ΗΠΑ (“Τo see the rot in no disguise / Oh what a time to be alive / The scum, the shame, the fucking lies”, λένε με αρκετό American Idiot να μυρίζει στην ατμόσφαιρα) όσο και ενδεικτικοί του ασαφούς μίσους για τα πάντα που επικρατεί μέσα σε (αιώνια) εφηβικά δωμάτια. Ό,τι έκαναν δηλαδή και οι Green Day προ 14ετίας ή ό,τι δυνητικά θα έκαναν οι Blink-182 αν μεγάλωναν ώριμα – λίγο πιο αφτιασίδωτα στην πρώτη περίπτωση, λίγο πιο μουσικά συνεπές στη δεύτερη.
Τρέξε μακριά: Αν δεν πέρασες ποτέ στην εφηβεία φάση που να έκανες (ή να ήθελες) skate.
Τ’ είπες τώρα; «Τυλίγουν την δουλεμένη σοφία τους σε punk anthems που εξάγουν σε ποπ τραγούδια με ηλεκτρικές δονήσεις. Είναι απεγνωσμένη, σημαντική και δυναμική μουσική και ίσως πρόκειται για τον καλύτερο δίσκο που έχουν κάνει ποτέ». –All Music
Να τ’ αφήσω; 86/100 –Metacritic