![[Και όσο γλυκαίνω από τις θύμησες και τις τριανταφυλλιές], του Χρήστου Πυθαρά](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/02/14991378_1630575106968289_6100419817607109380_o-300x200.jpg)
Λίγο που το καλοκαίρι επιτέλους είναι εδώ, λίγο που ξεκίνησε η επίσημη κατανάλωση παγωτού, έφτασε η στιγμή που θα διαλέγουμε χαλαρές μουσικές για τα ζεστά απογέυματα που ακολουθούν. Το έτος 1986 and the living is easy. Δίσεκτο έτος για τον John Lurie, τον Tom Waits και τον Roberto Benigni που καλούνται να ενώσουν την τρέλα τους, κλεισμένοι σε ενα κελί φυλακής στην Λουιζιάνα. Προφανώς και αναφέρομαι στο ασπρόμαυρο κινηματογραφικό αριστούργημα Down by law, τρανό παιδί του Jim Jarmusch. Το πρώτο του φίλμ του στο οποίο που ο Benigni παίζει τον εαυτό του, έναν Ιταλό που προσπαθεί να συννενοηθεί χωρίς καν να ξέρει αγγλικά, στην πραγματικότητα.
Έχοντας καιρό να δω την εν λόγω ταινία, «βελονιάζω» διακριτικά το βινυλιακό soundtrack της και χωρίς δισταγμό το χαρακτηρίζω ως ένα υπέροχο μυστήριο και αμήχανο exotic μουσικό άλμπουμ. Το σκόρ ανήκει στον σαξοφωνίστα John Lurie, έναν εκ της μυθικής παρέας με δυνατη μπάντα στο πλάι του: Nana Vasconcelos στα κρουστά, Marc Ribbot και Arto Lindsay στις κιθάρες και πολλούς όλους. Ένα μυστήριο σύνολο απο κινηματογραφικά θέματα που απο τη μία ακουμπάνε ευστοχα τον exotica ήχο και απο την άλλη πειραματίζονται και «παίρνουν τον χρόνο τους», σχηματίζοντας αλήτικη free jazz ατμόσφαιρα. Μουσική για καταδιώξεις απο την ίδια την ζωή και τις δύσκολες ή εύκολες αποφάσεις της. Και εκεί που όλα σοβαρεύουν μου έρχεται στο μυαλό η σκηνή με τις σουρεάλ ομοιοκαταληξίες της τριάδας. I scream, you scream, we all scream for ice cream! Ζέστη είναι θα περάσει.
