Richard Bellia, ένας σπουδαίος rock φωτογράφος στην Αθήνα

Από τους Cure μέχρι τους Public Enemy κι από τον Ray Charles μέχρι τους Metallica, όλα, σχεδόν, τα σύμβολα της ποπ και ροκ κουλτούρας έχουν περάσει από τον φακό του Richard Bellia τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Συνεπώς όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη μεγάλη αθηναϊκή έκθεση του πολύτιμου έργου του (Θέατρο Παλλάς, 8-14/10), στην παρουσίαση του βιβλίου Richard Bellia: An Eye On Music 1980-2016 (Ιανός, 9/10) και στη διάλεξη που θα δώσει ο σπουδαίος φωτογράφος στη Σχολή Καλών Τεχνών (11/10). Ο ίδιος εξηγεί στην Popaganda γιατί επιμένει να κάνει «δύσκολη» τη ζωή του φωτογραφίζοντας αναλογικά και ασπρόμαυρα σε μια εποχή που η ψηφιακή επεξεργασία μοιάζει με μονόδρομο.

Richard Bellia

Γιατί προτιμάτε την αναλογική φωτογραφία; Αν έχεις μια ψηφιακή μηχανή δεν κάνεις φωτογραφία. Σε μία ψηφιακή κάμερα έχεις ένα αρχείο που ανοίγεις με το Lightroom ή το Photoshop, εκεί τα επεξεργάζεσαι και φτιάχνεις τις εικόνες. Πιστεύω ότι αυτό πρέπει να το κάνει η κάμερα: να φτιάχνει εικόνες. Δεν θεωρώ το Photoshop φωτογραφία και δεν έχω γνώμη από εκεί και πέρα. 

Επίσης επιλέγετε κυρίως το ασπρόμαυρο φιλμ. Είναι πολύ απλό: με το ασπρόμαυρο φιλμ μπορείς να τραβήξεις φωτογραφίες οποτεδήποτε, από νωρίς το πρωί μέχρι το βράδυ. Αντίθετα στην έγχρωμη φωτογραφία, πρέπει να χρησιμοποιείς διαφορετικά φιλμ ανάλογα με το φωτισμό. Αλλάζει τα πράγματα. Για μια καλή ασπρόμαυρη φωτογραφία χρειάζεσαι απλά καλό φωτισμό, για μια καλή έγχρωμη φωτογραφία χρειάζεσαι και καλό φωτισμό και καλό χρώμα.

Siouxsie Sioux

Nirvana

Έρχεστε στην Αθήνα για να παρουσιάσετε τη φωτογραφική έκθεση Richard Bellia: An Eye on Music αλλά και το βιβλίο με το ίδιο όνομα (Τρίτη 9/10 στον Ιανό), που περιλαμβάνει φωτογραφίες από το 1980 μέχρι το 2016. Τι περιμένετε να πάρουν οι άνθρωποι από αυτό; Περιλαμβάνει πάνω από χίλιες φωτογραφίες, δεν υπάρχουν κεφάλαια και οι εικόνες δεν βρίσκονται σε χρονολογική σειρά. Η αφήγηση του βιβλίου προκύπτει μέσα από την προσπάθεια της σύνδεσης των φωτογραφιών. Σε κάθε φωτογραφία πρέπει να βρεις κάτι που την ενώνει με την προηγούμενη και την επόμενη. Τελικά, λέει φυσικά μια ιστορία, όπως κάθε βιβλίο, ντοκιμαντέρ, κείμενο. Παίρνει τον θεατή/αναγνώστη από το σημείο Α στο σημείο Β. Το συγκεκριμένο βιβλίο σε μεταφέρει σε όλη τη μουσική που είχε σημασία για μένα και κατάφερα να φωτογραφίσω από το 1980 έως το 2016.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Simon Reynolds; Δουλέψαμε μαζί στο Melody Maker. Θεωρείται ότι ανακάλυψε τον όρο post rock, το ήξερες; Ήταν πολύ ευχάριστος κι από τις πνευματώδεις φιγούρες στο Melody Maker εκείνη την εποχή. 

Έχετε φωτογραφίσει σχεδόν όλους τους μεγάλους rock stars των τελευταίων 35 χρόνων. Υπάρχουν μουσικοί που θα θέλατε να είχατε φωτογραφίσει και δεν είχατε την ευκαιρία; Ναι φυσικά, αρκετοί: Talking Heads, Beck, At The Drive-In, Rage Against The Machine, μεταξύ άλλων.

Simply Red

Εάν έπρεπε να διαλέξετε μία ιστορία να αφηγηθείτε από αυτή τη δουλειά, ποιά είναι η πρώτη που σας έρχεται στο μυαλό; Η μέρα που φωτογράφισα τον Paul McCartney. Περίμενα απ’ έξω και κάποιος από το φεστιβάλ ήρθε και μου είπε «Ο Paul McCartney είναι έτοιμος να βγάλει φωτογραφίες, είσαι έτοιμος;» και είπα ναι. Από εκεί που περίμενα μέχρι να φτάσω στον Paul McCartney φαινόταν ένα ατελείωτο περπάτημα. Ήταν δύο-τρία λεπτά περπατήματος κι εγώ έλεγα «Ναιιι». Αυτό είναι κάτι που θυμάμαι έντονα. 

Φωτογραφίζετε για πάνω από 35 χρόνια και συναυλίες. Έχετε νιώσει ποτέ ότι λόγω αυτού που κάνετε, την ώρα που συμβαίνει κάτι, «χάνετε» τη στιγμή ή λόγω αυτού που κάνετε νιώθετε ότι δημιουργείτε αναμνήσεις μέσα από τις εικόνες σας; Θα μπορούσα να απαντήσω ναι και στα δύο. Στην πραγματικότητα, θυμάσαι αυτά τα πράγματα μέσα από τις φωτογραφίες. Γι’ αυτό υπάρχουν. Γενικά μιλώντας, διεύρυνε τον τρόπο που δουλεύω ως φωτογράφος. Προσπαθώ να δώσω πίσω αυτό που μου δίνεται. Εάν έχω πρόσβαση στα παρασκήνια, θα δώσω στους ανθρώπους και κάτι άλλο από αυτό που βλέπουν στη σκηνή. 

Richard Bellia, ένας σπουδαίος rock φωτογράφος στην Αθήνα

VIEW ALL 40 PHOTOS

Αν δεν είχε υπάρξει εκείνη η συναυλία των Cure το 1980, μπορεί να μην είχατε γίνει ποτέ ροκ φωτογράφος; Βοήθησε πολύ επειδή στην επιστροφή συνάντησα μια δημοσιογράφο από την Libération και μου είπε «Αυτό χρειάζομαι για το άρθρο μου». Και της απάντησα «Με δουλεύεις;». Τότε η πρώτη μου φωτογραφία δημοσιεύθηκε στον εθνικό τύπο. Προφανώς ήταν πολύ σημαντικό. Σκέφτηκα ότι αν μπορώ να το κάνω με μία φωτογραφία, θα μπορώ να το κάνω και με περισσότερες. 

Από όλο αυτό το ταξίδι, για ποιό πράγμα νιώθετε περισσότερο ευγνώμων; Που είχα μία κάμερα. Συμβαίνουν πολλά πράγματα κι αν δεν έχεις μια κάμερα, όλα είναι αλλιώς.

Εάν μπορούσατε να γυρίσετε το χρόνο πίσω, θα επιλέγατε ξανά να γίνετε ροκ φωτογράφος ή θα προτιμούσατε να γίνετε σεφ, όπως ήταν το αρχικό σας πλάνο; Θα πάρω τη φωτογραφία παρακαλώ.