—
Π Α Ρ Α Λ Λ Α Γ Ε Σ
του Γιώργου Θέμελη
—
Το αίμα ανοίγει και λαλεί, σαν το πουλί τ’ αηδόνι.
Κρυφαναβρύζει η θλίψη μου, τ’ αηδονολάλημά μου.
Ποίηση, φωνή, μελωδικός ηχός και μαγεμένος
Με της Αγάπης τη λαλιά και της Ψυχής παρόμοιος.
Μ’ ακούει ο αγέρας, κρέμεται· μ’ ακούει το φως και στέκει.
Ποίηση, ξεφωνητό πουλιού στη σκοτεινιά του κόσμου.
Ποίηση, π’ ανάβεις και σκορπάς παντού βοή και λάμψη,
σ’ γη, σ’ ουρανό, στο νύχτωμα, το λαμποκόπημά σου.
Σ’ ακούν απάνου οι Άγγελοι και παίρνουν τον αχό σου.
