Ο Βασίλης

Υπάρχει, φαίνεται, κάποιου είδους παραισθησιογόνα ουσία ή πιο σωστά διευρυντική της συνείδησης, που οδηγεί νέους φαντασιόπληκτους άντρες να συναντήσουν σ’ αυτόν τον φαινομενικά πραγματικό κόσμο τον Stalker τους.  Αυτός, συνήθως, είναι ένας άντρας μεγαλύτερος, με έντονη, ας μου επιτραπεί ο εξεζητημένος όρος, performative προσωπικότητα, ευρυμαθής, εκφραστικός και δεινός ρήτορας: ένας Clown Dieux.

Φαντάζομαι αυτόν τον άντρα σε τοπογραφικά στιγμιότυπα: στο θέατρο Κνωσός, πλάτη στο κοινό, στο θέατρο του Κολλεγίου Αθηνών μόνον σ’ ένα μακρύ τραπέζι, στο μετζοπάτωμα του ΚΘΒΕ, σ’ ένα άδειο περίπτερο της ΔΕΘ, σ’ ένα πατάρι υπαίθριο στημένο στην Πνύκα. Χώροι συνάντησής μου με τον Βασίλη Ζουβέ, τον Βασίλη Μπακαλιάρο, τον Βασίλη Διευθυντή Θεάτρου, τον Βασίλη Ελένη.

Τελειώνω με ένα θαρραλέο σάλτο στον χωροχρόνο σκεπτόμενος την ακόλουθη φράση: Πως πήγα με τον Βασίλη Παπαβασιλείου βόλτα κι αγοράσαμε μαζί ένα φουστάνι για την Ελένη (του Ρίτσου).

ΥΓ. Αν μιλούσα για τον Βασίλη σε φίλους μου Ισπανούς η Γερμανούς (πράγμα που το έχω κάνει), θα τον περιέγραφα δίνοντας απόλυτο δικαίωμα στην φαντασιακή εικόνα που χρόνια ζει μέσα μου. Θα ήμουν όρθιος και θα ξεκινούσα με τη φράση: Υπάρχει ένας σκηνοθέτης στην Ελλάδα…

Η «Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου συμπληρώνει φέτος 20 χρόνια σκηνικής ενσάρκωσης από τον Βασίλη Παπαβασιλείου και επιστρέφει, στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν στην οδό Φρυνίχου, παραμένοντας πάντα ένας φόρος κατάφασης στη δύναμη της ποίησης, του θεάτρου και της ζωής.

Γεννήθηκε το 1999 στην Πνύκα για τη θεατρική βραδιά «Ο κύριος Γιάννης Ρίτσος» του Φεστιβάλ Αθηνών και στα είκοσι χρόνια της καταμετρά εκατοντάδες παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.