O Πάνος Ιωαννίδης έμαθε χάρη στις «Θάλασσες του Νότου» ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει το δέρμα του, μόνο την όψη

Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Το Για Ποιον Χτυπά η Καμπάνα, του Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Πρόκειται για ένα βιβλίο που προετοιμάζει τον συγγραφέα, για τη μοναξιά που θα έχει να αντιμετωπίσει στην ενήλικη ζωή του. Το διάβασα μπαίνοντας στη δύσκολη εφηβεία μου και με βοήθησε-τουλάχιστον σε  πρωτόλειο επίπεδο- να αντιληφθώ την σημασία που διαδραματίζει το τυχαίο στην έκβαση των καλά σχεδιασμένων ενεργειών και στρατηγικών. Επίσης συνέβαλλε στη διαμόρφωση εκ μέρους μου, μιας πιο συλλογικής αντίληψης για την αντιμετώπιση της σκληρότητας της ζωής.

Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Τις Θάλασσες του Νότου του Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν. Ίσως γιατί μέσω της ανάγνωσης του, μπήκε η οριστική σφραγίδα στην επιλογή μου να γράψω noir μυθιστορήματα. Ίσως γιατί μέσα από τις σπουδαίες σελίδες του, αναδεικνύεται η πικρή αλήθεια ότι ο άνθρωπος μπορεί μερικές φορές να αλλάξει την όψη του, αλλά ποτέ το δέρμα του.

Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Μάλλον όχι, αν και συχνά μια καλογραμμένη σκηνή μπορεί εύκολα να μας βάλει σε πειρασμό. Ειδικά στο noir το οποίο έχω τη χαρά να υπηρετώ, οι προκλήσεις είναι πολλαπλές λόγω της σκοτεινής γοητείας που έχει το γκρίζο χρώμα του αστυνομικού μυθιστορήματος. Στα ενδιάμεσα πεδία δημιουργείται μια ρευστότητα που μας υπόσχεται πως τα πάντα είναι εφικτά. Όμως σε αυτές τις περιπτώσεις, επικρατεί μέσα μου ο συγγραφέας και όχι ο αναγνώστης. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που τα βιβλία που βρίθουν από ακραίες σκηνές μπορούν να μας επηρεάσουν περισσότερο από ότι οι αφηγήσεις δίχως ιδιαίτερες εκρήξεις.

Σας ενέπνευσε κάποιο βιβλίο να γίνετε κάτι άλλο εκτός από συγγραφέας ; Το Μαύρο Βιβλίο του Ορχάν Παμούκ με ενέπνευσε να γίνω πλάνητας των σύγχρονων μεγαλουπόλεων,  τα Αδριανού Απομνημονεύματα της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ να γίνω πολιτικός, η Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη να γίνω μοναχός, Η Συνείδηση του Ζήνωνα του Ίταλο Σβέβο να μην γίνω τίποτα και Το Γεράκι της Μάλτας του Ντάσιελ Χάμετ να γίνω ιδιωτικός ντετέκτιβ. Επειδή όμως αν επέλεγα κάποια από τις προαναφερόμενες δραστηριότητες, θα πρόσφερα δυστυχία στον εαυτό μου και θα σκορπούσα γύρω μου τον πανικό, μπορεί εύκολα να γίνει κατανοητό ότι τα βιβλία έχουν τον δικό τους κόσμο και εμείς τον δικό μας. Είναι όμως ιδιαίτερα χρήσιμο για αμφότερα τα μέρη να εισβάλλουν το ένα στον κόσμο του άλλου. Τα σύνορα σε αυτή την περίπτωση παραμένουν ευτυχώς ανοιχτά.

Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Όταν τέλειωσα Τα Μωρά της Αθηνάς, συνειδητοποίησα ότι ήταν ακριβώς το βιβλίο που θα ήθελα να έχω γράψει.  Συμφωνώ μέσες άκρες με τη ρήση του πρόσφατα χαμένου δασκάλου Ουμπέρτο Έκο, ότι τα βιβλία στους μεταμοντέρνους καιρούς μας αποτελούνται από άλλα βιβλία. Συνεπώς, τα βιβλία που με διαμορφώνουν-συχνά εν αγνοία μου- συνιστούν μέσα από μια ακαθόριστη συγγραφική διαλεκτική το βιβλίο που θα ήθελα να γράψω. Όπως τη δεύτερη περιπέτεια του Πέτρου Ριβέρη που εδώ και λίγο καιρό έχω ξεκινήσει να γράφω.

Το βιβλίο «Τα μωρά της Αθήνας» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή.