Όχι Πια Miss. Μόνο Kittin.

Εκεί στις πρώτες μέρες μετά το μιλένιουμ, δύο παιδιά από τη Γκρενόμπλ -μια μικρή πόλη στους πρόποδες των Άλπεων στη νοτιανατολική Γαλλία- κατέκτησαν για λίγο τον κόσμο, πριν καν συμπληρώσουν τα 30 τους χρόνια. Η Καρολίν Ερβ και ο Μισέλ Αματό, τους μάθαμε ως Miss Kittin & the Hacker, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP (με διασκευές σε Eurythmics και Klein + MBO) το 1999 και μέχρι να αγοράσουμε ημερολόγια για τη νέα χιλιετία ήταν τα μεγάλα ονόματα ενός μουσικού είδους που ονομάστηκε electroclash και αναβίωνε τα 80s σε Y2K συσκευασία.

Το ντεμπούτο άλμπουμ τους το 2001 έβγαλε τεράστια hits όπως το “Frank Sinatra” (αλλά και τα “1982” και “Stock Exchange”) που πέρασαν την synthpop ξανά στα μεγάλα clubs και δεν άργησαν να βρουν τον δρόμο για την πασαρέλα. Ήταν η εποχή της International Deejay Gigolo του DJ Hell, του Felix da Housecat, του Tiga που έγιναν σε μια νύχτα το σάουντρακ για καθε Fashion Week του πλανήτη. Σαμπάνια, λιμουζίνες, μαντάμ Χόλιγουντ, VIP area, “suck my dick/ lick my ass”…

Όπως συνηθως συμβαίνει με το crossover, η σκηνή εξατμίστηκε. Η Miss Kittin, όπως θα διαβάσετε να λέει παρακάτω στη συνέντευξη που έδωσε στην Popaganda εν όψει της προσεχούς εμφάνισής της στο ADD Festival, πήρε γρήγορα τις αποστάσεις της. Προσπάθησε να θυμηθεί τι ήταν αυτό που την είχε παρακινήσει να δουλεύει ταμίας σε σούπερ μάρκετ, παράλληλα με τις σπουδές της, για να αγοράσει τα πρώτα δίδυμα Technics της προκειμένου να παίξει τους αγαπημένους της Detroit techno δίσκους. Κι αυτό την έσωσε από το εφήμερο. Διατηρεί μια πολύ συνεπή πορεία αυτές τις δύο δεκαετίες, έχοντας υπογράψει 7 στούντιο άλμπουμ, έχοντας κάνει πολλές φορές το γύρο του κόσμου σε ένα dj booth παίζοντας σε αμέτρητα clubs και φεστιβάλ.

Η σχέση της με την Ελλάδα ξεκίνησε εκείνες τις μέρες της electroclash παραζάλης (θυμάμαι ένα αδιαχώρητο U-Matic πίσω στο 2002) και παρέμεινε σταθερή με αμέτρητες επισκέψεις όλα αυτά τα χρόνια. Μέχρι την επόμενη, το Σάββατο 25.5…

Γιατί αποφάσισες να αφαιρέσεις το Miss από το καλλιτεχνικό σου όνομα; Το έχω ξαναπεί. Είχε μείνει γιατί οι γάλλοι promoters συνήθιζαν παλιότερα να βάζουν το “Miss” («Δεσποινίς») πριν από το όνομα των γυναικών DJs. Ήθελα πίσω το κανονικό μου όνομα λοιπόν, άσε που μεγαλώνοντας δεν το βρίσκω και τόσο ταιριαστό να αποκαλούμαι Miss – αν και η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι θεωρούν το Miss Kittin ως κάτι σαν brand. Πάντως, η πλειοψηφία πάντα με αποκαλούσε Kittin, άρα δεν είναι και τόσο μεγάλο θέμα.

Ποια είναι η πιο δυνατή σου ανάμνηση από τις μέρες του electroclash; Πολλοί πρωταγωνιστές εκείνης της σκηνής την αποκήρυξαν, εσύ; Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι εγώ και ο The Hacker, δυο παιδιά από μια μικρή γαλλική πόλη τη Γκρενόμπλ, να γυρίζουμε τον κόσμο παίζοντας σε underground clubs που το techno ήταν η νόρμα κι εμείς ήμασταν 2 άτομα επί σκηνής με ένα μικρόφωνο εκτός από τον εξοπλισμό μας. Κάτι παράξενο, που ομως την ίδια στιγμή αποκάλυπτε μια γέφυρα μεταξύ rock/punk/new wave και rave κουλτούρας. Ήταν μια επανασύνδεση με το παρελθόν (από το οποίο έρχονταν τα synthesizers και οι μηχανές) που έδινε την ευκαιρία σε αυτές τις ρίζες να «νομιμοποιηθούν», ρίζες που το techno εκείνη την εποχή προσπαθούσε να κρύψει. Αυτό για μένα ήταν το electroclash.
Δεν αποκηρύττω την σκηνή εκείνη. Απορρίπτω τον «όρο». Ερχόμασταν από τον κόσμο τους electro, από τους AUX 88, I-F, Dopplereffekt, και δε μου άρεσε η σύνδεση του electroclash με το glam και τον χώρο της μόδας, δεν ήταν αυτό που ήθελα για τον εαυτό μου ως μουσικός. Ίσως ήμουν πιουρίστρια, και ίσως ακόμα να είμαι, αλλά τότε ήταν που αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα και να γυρίσω στις δικές μου ρίζες και το DJing. Ήταν μια καλή απόφαση. Πάντως, όταν καθιερώθηκε ο όρος electroclash, εμείς ήδη περιοδεύαμε 4 χρόνια. Τότε ήταν που ξεκίνησε και η παρακμή του ρεύματος, όπως άλλωστε είχε συμβεί και με το punk στο παρελθόν. Και πιθανότατα θα υπάρξει μια αναβίωσή του, για να μην πω ότι ήδη συμβαίνει.

Κοιτάζοντας πίσω, πώς βλέπεις την εξέλιξή σου ως DJ και παραγωγός όλα αυτά τα χρόνια; Ακολούθησα το ένστικτό μου. Πάντα έκανα αυτό που ήθελα να κάνω. Δεν την σκέφτομαι και τόσο πολύ όλη αυτήν την πορεία με όρους όπως «εξέλιξη» ή «καριέρα» κι άλλα τέτοια βαρύγδουπα.

Πώς θα περιέγραφες τον ήχο σου ως DJ σήμερα αν ήταν κάποιου είδους φαγητό; Κλασικό μαμαδίστικο φαγητό, μαγειρεμένο όμως με τον δικό μου τρόπο. Με ένα twist, πάντα leftfield. Αλλά, η μουσική δε μοιάζει με φαγητό, γιατί δεν μπορείς να αγγίξεις τα υλικά, αφού οι πρώτες ύλες είναι συναισθήματα. Γι’ αυτό τελικά δε νομίζω ότι είναι σωστή η περιγραφή μου γι’ αυτό που παίζω.

Πώς αλλάζει η προσέγγισή σου όταν είσαι στο στούντιο ηχογραφώντας σε σχέση με το να μιξάρεις στα clubs σε όλον τον πλανήτη; Έλα τώρα, χρειάζεται στ’ αλήθεια να εξηγήσω τη διαφορά; Όταν δουλεύεις σε ένα κομμάτι, χρειάζεσαι απλά να εστιάσεις στην καρδιά σου, μια λευκή σελίδα και την απόλυτη ελευθερία να εκφράσεις όσα θες να πεις. Και είναι καθήκον σου να το κάνεις. Δε γράφω κομμάτια για να κάνω τους ανθρώπους να χορέψουν, γράφω γιατί θέλω να εκφραστώ και ίσως όλη αυτή η διαδικασία βάλει τους ανθρώπους να σκεφτούν τις δικές τους εμπειρίες. Αυτό είναι όλο.
Ως DJ, έχεις ευθύνη απέναντι στο κοινό που πληρώνει για να σε δει κι εσύ ζεις απ’ αυτό. Το δύσκολο είναι να παίζεις μουσική από καλλιτέχνες που στ’ αλήθεια αγαπάς και ταυτόχρονα το κοινό να χορεύει. Κι εδώ, πάλι, εμπιστεύομαι την διαίσθησή μου σχετικά με το πώς θα είναι το πάρτυ, λαμβάνω υπ’ όψη μου τις κοινωνικές συνθήκες και, καμιά φορά, ακόμα και τις γεωπολιτικές. Επίσης, το venue, την ώρα που θα παίξω, ποιος παίζει πριν και μετά. Κατόπιν, αυτοσχεδιάζω. Αυτό είναι που αγαπώ στο DJing, το να προσαρμόζομαι χωρίς να χάνω την ακεραιότητα και τη δημιουργικότητά μου, μένοντας αυτή που είμαι. Κι έχω αρκετή μουσική για να το υποστηρίζω όλο. 
Το κοινό στοιχείο ανάμεσα στα δύο είναι η πρόθεσή μου να κάνω κάτι καλό, το καλύτερο που μπορώ. Δεν έχει καθόλου να κάνει με το να είμαι επιτυχημένη ή αρεστή.

Πόσο μεγάλο κομμάτι των DJ sets σου είναι προαποφασισμένο πριν το πρώτο “play” της βραδιάς; Έχει να κάνει με τη δουλειά που κάνω στο σπίτι. Απλώς ακούω πολλή μουσική και κάνω τις επιλογές, όπως τις έκανα γεμίζοντας την τσάντα με τους δίσκους μου όταν έπαιζα βινύλια. Τα κομμάτια δεν μπαίνουν ποτέ σε συγκεκριμένη σειρά, πάντως. Ποτέ δεν ξέρω ακριβώς τη σειρά που θα τα βάλω κάθε βράδυ, αν το ήξερα θα ήταν πολύ βαρετό.

Ένα κομμάτι που ποτέ δε σε πρόδωσε; Jeff Mills, “The Bells”.

Τι μουσική ακούς όταν ξεκουράζεσαι σπίτι χωρίς να κάνεις homework; Electronica, ambient, jazz,  κλασική μουσική, ραδιόφωνο.

Ποια είναι η θέση σου στην πρόσφατη συζήτηση περί γυναικείας ενδυνάμωσης; Πώς αντιλαμβάνεσαι τα κινήματα “Time’s Up” και “Me Too”; Καιρός ήταν. Οι άνθρωποι συνέχεια παραπονιούνται για τη σημερινή κατάσταση, αλλά ποτέ δεν είχαμε τόση πρόοδο στα δικαιώματα των γυναικών ή της LGBTQ κοινότητας κτλ. Είμαι αρκετά ανακουφισμένη γιατί συμπεριφορές που οι γυναίκες έπρεπε να ανέχονται σιωπηλά από πάντα, πια δεν είναι αποδεκτές. Είμαι χαρούμενη που το αναγνωρίζουν και οι άνδρες φίλοι μου και μαθαίνουν πώς να υψώνουν κι αυτοί τις φωνές τους μαζί μας για να μας υπερασπιστούν. Και είμαι χαρούμενη επίσης γιατί οι νέοι γονείς εκπαιδεύουν αγόρια και κορίτσια στην ισότητα. Γιατί, στην πραγματικότητα, αυτό είναι το πιο σημαντικό: η εκπαίδευση.

Οι ιστορίες που κυκλοφόρησαν και σήκωσαν το θέμα την τελευταία διετία έρχονται κυρίως από τον χώρο του κινηματογράφου. Τι συμβαίνει στη μουσική βιομηχανία, και ειδικά στην dance κοινότητα; Υπάρχει διαφορά στις αμοιβές; Κρίνονται ακόμα οι γυναίκες DJs/παραγωγοί με βάση την εμφάνιση κι όχι τις ικανότητές τους; Φυσικά. Συμβαίνει ακόμα. Και το ξέρεις. Αλλιώς δε θα ρώταγες.

Το σχόλιό σου για το πρόσφατο EP του ουκρανού παραγωγού Vakula και την οργισμένη αντίδραση που προκάλεσε (χρησιμοποιώντας το… εχμ, γλαφυρό alias Rocco Siffredi, ο ουκρανός κυκλοφόρησε ένα 12” που στο artwork παρουσιάζει τις Black Madonna, Nastia, Nina Kravitz και Peggy Gou να πιλοτάρουν ένα διαστημόπλοιο σε σχήμα φαλλού – παρακολουθήστε την ιστορία εδώ); Κανένα σχόλιο. Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν και με ενοχλούν εδώ και 20 χρόνια. Με έναν τρόπο χρειαζόμαστε ακόμα ηλίθιους να μας υπενθυμίζουν τι δεν μπορούμε να ανεχόμαστε πια.