Με την Ελένη γνωριστήκαμε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέσω κοινών (Ελλήνων) φίλων στο Παρίσι. Εκείνη, εικαστικός σε μεταπτυχιακό κι εγώ κάνοντας κάτι ανάλογο πάνω στην (πρώιμη τότε) ψηφιακή τυπογραφία και σελιδοποίηση. Που και που βρισκόμασταν σε κανένα απ΄τα σπίτια των φοιτητών ή γάλλων φίλων τους και συζητούσαμε πίνοντας κρασί (τι πρωτότυπο για Παρίσι!).
Μετά, γύρισε ο καθένας πίσω στην πατρίδα σε διαφορετικό χρόνο. Έκτοτε, βρισκόμασταν κατά καιρούς πάλι μέσω κοινών συνεργατών για «καλλιτεχνικά» θέματα ή σε τίποτα εγκαίνεια, εν τω μεταξύ κάναμε τις οικογένειες μας, την επισκέφθηκα και σε ένα παιδικό πάρτι το σπίτι-ατελιέ στα Εξάρχεια και μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασαν τα χρόνια. Πρόσφατα έκανε έκθεση στην a.antonopoulou.art στην γειτονιά του Ψυρρή και πέρασα να τη δω. Εκκρεμούσε κι ένα μικρό έργο της που όλο έμενε μετέωρο για να μου δώσει και βλέποντας το βιβλιοπωλείο Φωταγωγός/Το Ροδακιό μια μέρα που περνούσε με την κόρη της ποδηλατικώς, είπαμε να γίνει κάτι in situ.
Πέρα από τον τίτλο και το θεωρητικό «άλλοθι» που χρειάζεται κάθε εικαστικός (αλλά κυρίως οι κριτικοί, επιμελητές και γκαλερίστες) και πολλές φορές αυτό επικοινωνείται (;) με μια σύνθετη γλώσσα (που σε κάνουν να νιώθεις λίγο αγροίκος ή damned), η Ελένη εμένα μου φέρνει για «υφάντρα», μια γυναίκα που δεν έχει αργαλειό, αλλά με κασελάκια (αντί για κλωστές και ραφτικά) γεμάτα μπογιές, χαρτοταινίες, μαρκαδόρους, χαρτιά, φωτοτυπίες, φωτογραφίες, δημιουργεί μια ακανόνιστη ταπισερί, (ή ίδια τα προσδιορίζει σαν «κύτταρα») που εξαπλώνεται στους τοίχους ή τις οροφές και τα πατώματα.
Δημιουργεί ένα παλίμψηστο από «προσωπικές» – όχι απαραίτητα δικές της – στιγμές, από ιστορίες ανθρώπων άλλων εποχών που εντοπίζει ή υπόθέτει για το χώρο που στήνει κάθε φορά ένα έργο. Ενα χειρωνακτικό photoshop με layers απλώνεται σαν μια αμοιβάδα στις επιφάνειες του χώρου. Στο βιβλιοπωλείο μας ενσωμάτωσε φωτογραφίες και καρτ-ποστάλ από το αρχείο της Fosphotos και ανωνύμων που βρέθηκαν κατά καιρούς σε διάφορα flea markets ( η κορνιζαρισμένη φωτό στον τοίχο, στο ύψος του προσώπου της Ελένης με το πιθηκάκι είναι του 1939 από το Camden του Λονδίνου που εντόπισε η Αναστασία Βουτυροπούλου για παράδειγμα), «αθροίζοντας» ένα νέο σύνολο μιας ιδιότυπης σύγχρονης αρχαιολογικής σκαπάνης.
Σας περιμένουμε την Πρωταπριλιά.
Σημείωση: Στη συνέχεια τo ίδιο βράδυ στο βιβλιοπωλείο μας (οι γυναίκες θα έχουν κατακλύσει το χώρο και θα έχουν τον πρώτο λόγο), θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου της Σέριλ Στρέιντ «Άγρια» (μιας αληθινής ιστορίας) που κυκλοφορεί από τα Key Books. Θα μιλήσουν η Ελένη Βιτάλη (τραγουδίστρια), η Στέλλα Κάσδαγλη (δημοσιογράφος, συγγραφέας), η Ελένη Λαζάκη (ψυχολόγος, ορειβάτρια), η Νίκη Χάγια (δημοσιογράφος, yoga instructor) και τη συζήτηση θα συντονίσει η Ματούλα Κουστένη (δημοσιογράφος). Η Τζούλια του Ροδακιό θα είναι παρούσα.
