![[Και όσο γλυκαίνω από τις θύμησες και τις τριανταφυλλιές], του Χρήστου Πυθαρά](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/02/14991378_1630575106968289_6100419817607109380_o-300x200.jpg)
Joe ***1/2**
ΗΠΑ, 2013, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: David Gordon Green
Πρωταγωνιστούν: Nicolas Cage, Tye Sheridan, Gary Poulter
Διάρκεια: 117’
Στον κυκλοθυμικό, λούμπεν και μεθυσμένο αμερικάνικο Νότο, επιβιώνει ο Gary, γιός μιας ρημαγμένης οικογένειας. Η αδυναμία του μέθυσου, βίαιου πατέρα του να δουλέψει, τον ωθεί στην εύρεση εργασίας ως χειρώνακτα σε συνεργείο αποδάσωσης, υπό την επίβλεψη του βασανισμένου πρώην εγκληματία Joe. Οι δυσκολίες και η γαϊδουρινή υπομονή θα τους φέρουν κοντά, δημιουργώντας τους μια αίσθηση οικογένειας, παρά τα μύρια όσα εξακολουθούν να τους απειλούν. Αν και δογματικό, το φιλμ αυτό χαρακτηρίζεται από έξοχη φωτογραφία, ράθυμα θλιβερή ατμόσφαιρα και στιβαρότατες ερμηνείες.
Τον Nicolas Cage πολλοί τον έχουν ξεγράψει εδώ και αρκετό καιρό, όσοι δεν τον μίσησαν εξαρχής τουλάχιστον. Η δύο ταχυτήτων καριέρα του έδειχνε να γέρνει περισσότερο στην σκουπιδοειδή πλευρά (όχι ότι προσωπικά με χάλασε αυτό), οπότε δύο τινά: ή θα τυποποιούνταν, ή θα γύρναγε ξαφνικά το παιχνίδι. Αν μου έλεγε κανείς ότι, εν έτει 2014 θα συγκλονιζόμουν με ερμηνεία του Nic, δε θα τον πίστευα. Μέχρι που ήρθε το Joe και μ’ έκανε να ξαναπιστέψω σε θαύματα.
Ας αρχίσουμε από τα βασικά: οι καταραμένοι χαρακτήρες και τα ετοιμόρροπα αχούρια που αποκαλούν «σπίτια» δεν είναι η πρώτη φορά που γράφουν στο φακό. Ούτε και οι σαλταρισμένοι κακοποιοί με τις παράλογες συμπεριφορές, καθώς και το όλο σχήμα της ανακάλυψης ζεστασιάς και αδελφοσύνης σε ένα καινούργιο πρόσωπο. Μα επί του προκειμένου, απεικονίζεται ταιριαστά και σχεδόν καθόλου γραφικά, στα πλαίσια μιας βραδυφλεγούς και βασανισμένα ράθυμης σκηνοθεσίας, που ταυτίζει το ξερό τοπίο με τους χαρακτήρες της. Η έννοια της κάθαρσης, αν και χιλιοφορεμένη, δεν κακοποιείται στα χέρια του David Gordon Green, ο οποίος, χωρίς να πρωτοπορεί, δείχνει προσοχή στο πάτημά του και καταφέρνει να δώσει καλλιτεχνική πνοή σε μια ταινία που ενδεχομένως στα χέρια άλλου να έχανε τη γοητεία της.
Τέλος, το κυρίως πιάτο. Η ερμηνεία του Cage, τον οποίο χρόνια έχουμε να τον δούμε σε τέτοια φόρμα. Επιτέλους, ερμηνεύει ένα ρόλο που ταιριάζει στην εκκεντρική περσόνα και στα ξεσπάσματα οργής του, μα αντί να το παρακάνει, χαλιναγωγείται και αποδίδει με αφάνταστη εσωτερικότητα το ρόλο. Δίνει ευκαιρία στην ανάπτυξη μιας σωστής χημείας με τον (εξίσου ταλαντούχο) νεαρό συμπρωταγωνιστή του και αφήνει μερικές χαραμάδες ανάσας από τη συνολική δυσθυμία του περιεχομένου, συνοδευόμενη από τις μελωδίες των Demdike Stare και Explosions in The Sky (και κάνει και προώθηση στους Eyes of Noctum, την απαίσια μπάντα του γιου του, ακούγοντάς τους στο αμάξι του, ο χαζομπαμπάς). Από την άλλη, κατά την παράδοση του Green να επιλέγει μη επαγγελματίες ως ηθοποιούς στις ταινίες του, παίζει σωστά τα χαρτιά του, δίνοντας την ευκαιρία στον άστεγο Gary Poulter να λάμψει ως ακαμάτης πατέρας. Μια ευκαιρία που δυστυχώς έμελλε να μην εκμεταλλευτεί περαιτέρω, καθώς ο Poulter πέθανε λίγους μήνες μετά το τέλος των γυρισμάτων.
Σε άλλους θα θυμήσει κάτι από Gran Torino, σε άλλους το Σκουριασμένη Πόλη, μα σίγουρα θα εκπλήξει όλους τους υποψήφιους θεατές ευχάριστα με τη νατουραλιστική του εγκράτεια. Μένει μόνο να δούμε αν ήταν απλά μια στιγμιαία ποιοτική έκλαμψη του Cage ή μια στροφή που θα διαρκέσει –αν και το Rage προκαταβάλλει υπέρ του πρώτου.
22 Jump Street
ΗΠΑ, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Phil Lord, Christopher Miller
Πρωταγωνιστούν: Jonah Hill, Channing Tatum, Ice Cube
Διάρκεια: 112’
Οι δύο μυστικοί αστυνόμοι καλούνται να ρίξουν φως σε ένα νέο έγκλημα, το οποίο προϋποθέτει να ξαναγίνουν κολεγιόπαιδα. Μα πως μπορούν να συγκεντρωθούν στον στόχο τους όταν η αδρεναλίνη της φοιτητικής ζωής βρίσκεται παντού; Θα έρθει, όμως, η στιγμή που θα καταλάβουν ότι η εφηβεία τους έχει προ πολλού περάσει και πρέπει να προχωρήσουν στις ζωές τους. Και προφανώς να θυμηθούν το λόγο για τον οποίο μεταμφιέστηκαν σε φοιτητές. Γεμάτη καφρίλα και χοντροκομμένη, μια ταινία που προσφέρει ό,τι υπόσχεται.
Μια Τυχαία Συνάντηση (Une Rencontre)
Γαλλία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Lisa Azuelos
Πρωταγωνιστούν: Sophie Marceau, Francois Cluzet, Lisa Azuelos
Διάρκεια: 81’
Η Elsa και ο Pierre είναι δύο μεσήλικες με εντελώς διαφορετικούς τρόπους ζωής. Αυτός παντρεμένος δικηγόρος, αυτή συγγραφέας που αρέσκεται σε ελεύθερες σχέσεις. Οι ζωές τους θα διασταυρωθούν αρκετές φορές, βάζοντάς τους σε πειρασμό να αφήσουν πίσω την προηγούμενή τους ζωή και να ενδώσουν στον έρωτά τους, καταρρίπτοντας όλους τους κανόνες. Θα αντέξουν, παρά τις συνεχείς και απρόσμενες συναντήσεις τους, να ζήσουν μακριά ο ένας από τον άλλον; Γεροντίστικη και ψευτοδιαβασμένη κομεντί, με κακό χιούμορ, γραφικές ατάκες και παντελή έλλειψη αξιοποίησης των καλών ιδεών περί εναλλακτικών συμπάντων.
