Μεγάλωσε με Λιλιπούπολη, Christina Aguilera, Χαρούλα και Nina Simone, κάτι που από μόνο του είναι πολύ ενδιαφέρον αφού όχι μόνο αποδεικνύει ότι η αληθινή αγάπη για τη μουσική μπορεί να σου χαρίσει άπειρα ερεθίσματα αν επιλέξεις να είσαι ανοιχτός σε πολλά, διαφορετικά ακούσματα αλλά αντικατοπτρίζει και το εύρος των ερμηνειών της. Μπορεί να κινηθεί με μεγάλη άνεση από τη τζαζ στην ποπ και το λαϊκό τραγούδι και αυτό είναι κάτι που ξεχώρισε στη Νεφέλη και ο Φοίβος Δεληβοριάς ο οποίος την επέλεξε να βρίσκεται στη μουσική του παρέα τα τελευταία χρόνια και της έγραψε πριν δύο χρόνια το τραγούδι «Για ένα καλοκαίρι» αλλά και τον πρώτο της δίσκο που θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες, στον οποίο έχει κάνει και την παραγωγή.
Είναι η φωνή μιας γενιάς που προσπαθεί να ανθίσει μέσα σε ένα αστικό τοπίο, να κατανοήσει όσα συμβαίνουν σήμερα στον κόσμο της και να βρει ακροατήριο που θα ταυτιστεί μαζί της ώστε αυτή η βόλτα που ξεκίνησε πριν λίγους μήνες με τα πρώτα δύο σινγκλ του άλμπουμ («Βόλτα» και «Ο κόσμος σου»), να έχει την πιο όμορφη κατάληξη. Η Νεφέλη όμως έχει ακόμα μία αγάπη, τη Νομική, την οποία δεν αποχωρίζεται. Πολυτάλαντη και πολυπράγμων, είναι το πρόσωπο που ο Αλέξανδρος Βούλγαρης aka The Boy, ένιωσε ότι θέλει να σκηνοθετήσει, έτσι το βίντεο κλιπ του τραγουδιού «Ο κόσμος σου» έχει τη δική του υπογραφή. Μιλήσαμε για τα όνειρά της, την αγάπη και τις εμπειρίες που τη δένουν με τους ανθρώπους που συνεργάζεται, τη ζωή που πρέπει να ξαναβρούμε και τις μνήμες που μας κάνουν δυνατούς.
Υπάρχει κάποια οικογενειακή ιστορία που σε έκανε να θέλεις να ασχοληθείς με το τραγούδι; Πώς ξεκίνησε αυτή η αγάπη; Δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη ιστορία, απλώς μεγάλωσα μέσα στα τραγούδια. Αν κρίνω από τον τρόπο που παίζουν οι γονείς μου με το εγγόνι τους, το παιδί του αδερφού μου, θα πρέπει να μου τραγουδούσαν ασταμάτητα και μένα. Ήταν ο τρόπος τους να τους δώσουμε προσοχή, να επικοινωνήσουμε μαζί τους και σίγουρα πέτυχε. Όμορφες και γλυκές φωνές έχουν και οι δύο οι γονείς μου. Βρίσκω ακόμη φωτογραφίες από τις καθιερωμένες γιορτές του νηπιαγωγείου και στις περισσότερες κρατάω μικρόφωνο και τραγουδάω σόλο στους γονείς των παιδιών. Υπάρχουν και βίντεο να τραγουδάω σε οικογενειακό τραπέζι, τριών ετών και να με χειροκροτούν. Το ίδιο έγινε και στο δημοτικό, και στο γυμνάσιο και στο λύκειο και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Απλώς κάπου στην εφηβεία ήρθε και η συνειδητοποίηση πως αυτό που τόσο άνετα κάνω από μικρή, μάλλον το κάνω καλά, αντικειμενικά καλά. Και εκεί «πείσμωσα».
Ποια τραγούδια χαρακτηρίζουν την παιδική-εφηβική σου ηλικία; Με ποιες μουσικές αγαπημένες μνήμες έρχεσαι σήμερα κοντά μας; Την παιδική την χαρακτηρίζουν οι εκπομπές «Εδώ Λιλιπούπολη», που τέτοιο πράγμα, τέτοιο θαύμα δεν έχω ξανακούσει. Τα τραγούδια τα ακούω κάθε Σαββατοκύριακο ακόμη και σήμερα, σαν μια συνήθεια που δεν θέλω να αφήσω. Ως έφηβη πέρασα και εγώ την φάση της ποπ, με την Aguilera και Pussycat Dolls. Αλλά ένιωθα και πολλές ενοχές ακούγοντάς τα, γιατί στο σπίτι υπήρχε η αντίληψη ότι αυτό που ακούν οι γονείς είναι η «καλή μουσική», με πρόγραμμα που περιελάμβανε απαραιτήτως Χαρούλα, Νταλάρα, Σαββόπουλο, Λιδάκη, Καζούλη κλπ. Τραγουδούσα πάντως πολύ ποπ ρεπερτόριο. Μετά προσπάθησα να το τζαζέψω κιόλας λίγο, να γίνω πιο ψαγμένη. Το πιο πολυτραγουδισμένο κομμάτι της εφηβείας μου είναι το «Feeling good» φυσικά, από Nina Simone, όπως και σε εκατοντάδες άλλους έφηβους wannabe τραγουδιστές. Οι μνήμες όμως από τα ωραία λαϊκά ακούσματα δεν άργησαν να ξεπηδήσουν.
Με όλα αυτά που έχουν συμβεί τον τελευταίο χρόνο, αισθάνθηκες ποτέ ότι θέλεις να τα παρατήσεις και να ασχοληθείς μόνο με τη Νομική; Να παρατήσω τη μουσική με τίποτα, αλλά το ότι δεν θα ξαναδουλέψω σε συναυλία αναγκαστικά, ναι, το αισθάνθηκα. Η ενασχόληση πάντως με τη Νομική δεν φεύγει ποτέ από το μυαλό μου, απλώς αυτή η «διέξοδος» που είχα ανάμεσα σε πολλά, έμοιαζε να γίνεται μονόδρομος κάποιες απελπιστικές μέρες του περασμένου χειμώνα. Κι εγώ δεν ήθελα ποτέ η Νομική να είναι μονόδρομος, -ποτέ δεν ήταν- αλλά κάτι που κάνω παράλληλα και με κρατά σε μια πολύ ωραία ισορροπία στο μυαλό. Την έχω πολλή ανάγκη τη μουσική και ελπίζω να μπορώ να δουλεύω σε αυτήν για καιρό.
Τι συνδέει τη νομική με το τραγούδι και τι τα καθιστά εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους; Έχουν και τα δύο έκθεση σε κόσμο και ερμηνεία (άλλου είδους ερμηνεία βέβαια, απλώς κάνω λογοπαίγνιο). Επίσης είναι και τα δύο στη βάση τους freelance επαγγέλματα, τρέχεις πολλές δουλειές και υποθέσεις ταυτόχρονα. Η φύση του κάθε επαγγέλματος όμως είναι άλλη, το ένα είναι γεμάτο διαδικασία και τύπους, το άλλο παράγεται από το ανθρώπινο σώμα, (όχι τόσο το μυαλό), έχει δημιουργία και αυτοσχεδιασμό. Έχουν όμως και τα δύο κάτι από αυτό που λέμε «πιάτσα», όσο δουλεύεις μέσα σε αυτά γνωρίζεις κόσμο, αποκτάς εμπειρίες και ελίσσεσαι. Και κατά κάποιο τρόπο η πιάτσα είναι μία, απλώς πραγματεύεσαι διαφορετικές πλευρές της κάθε φορά. Με έχει βοηθήσει πολύ λοιπόν η σχετική γνώση και εμπειρία και στα δύο, είναι σαν να μαθαίνεις λίγο καλύτερα τη ζωή.
Πώς έγινε η πρώτη γνωριμία με τον Φοίβο Δεληβοριά; Με τον Φοίβο γνωρίστηκα στα παρασκήνια μιας φιλανθρωπικής εκδήλωσης, εγώ τότε ήμουν μέλος της μπάντας του Βασίλη Καζούλη. Τα είπαμε πολύ όμορφα εκεί και εγώ εκπλήρωσα την επιθυμία μου να τον γνωρίσω και να μιλήσουμε, αφού όπως έχω ξαναπεί του είχα τεράστια αδυναμία. Κρατήσαμε μια επαφή και μετά από κάποιους μήνες με πήρε για ένα λάιβ στην αγγλικανική εκκλησία -εκεί έπαθα το πρώτο σοκ. Μετά μου πρότεινε να είμαι μέλος του θιάσου της «Ταράτσας του Φοίβου» -εκεί έπαθα το δεύτερο. Και από τότε πέρασα πολλαπλά σοκ μαζί του αφού πλέον μετράμε τέσσερις σεζόν με αμέτρητες εμφανίσεις, τρελές εμπειρίες και πολλή αγάπη. Είμαι πανευτυχής για αυτή τη γνωριμία.
Η ιδέα να σου γράψει τον πρώτο σου δίσκο ήταν δική του ή δική σου επιθυμία; Προέκυψε μέσα από συζητήσεις; Το να μου γράψει δίσκο ο Φοίβος Δεληβοριάς ήταν όχι απλή επιθυμία μου, ήταν το όνειρο. Στην αρχή μου έγραψε το «Για ένα καλοκαίρι» με αφορμή την παράσταση της Ταράτσας. Ψάχναμε κάτι νοσταλγικό και καλοκαιρινό να πω, και του είπα «δεν γράφεις ένα εσύ, αφού το κάνεις καλύτερα απ’ τον καθένα»; Και έφερε σε μια μέρα αυτό το μικρό πανέμορφο κομμάτι. Νομίζω αυτό σαν διαδικασία μας ξεκλείδωσε, αφού μετά ήρθε ένα… κι άλλο ένα… Ο Φοίβος εν τω μεταξύ είναι παραδοσιακός δημιουργός, θέλει τα τραγούδια που γράφει να έχουν τη μορφή δίσκου, να είναι συνεκτική και ολοκληρωμένη δημιουργία, οπότε πήγαμε κατευθείαν στην ιδέα του να μου γράψει ολόκληρο δίσκο. Και εγώ φυσικά άλλο που δεν ήθελα.
Η συγγραφή των τραγουδιών πότε έγινε; Αντικατοπτρίζουν τα γεγονότα και τα συναισθήματα μιας συγκεκριμένης περιόδου; Η δημιουργία των κομματιών είχε ξεκινήσει αραιά πριν από ενάμιση χρόνο, όμως υπήρξε μία έκρηξη δημιουργικότητας το καλοκαίρι που μας πέρασε, αφού πέρασε το πρώτο δίμηνο καραντίνας. Εκεί πήραν όλα την ολοκληρωμένη τους μορφή και προχωρήσαμε σε ηχογραφήσεις το φθινόπωρο. Ο Φοίβος το αντιμετώπισε σαν μια δοκιμασία να γράψει τραγούδια που να αναδεικνύουν όλες τις εκφάνσεις της φωνής μου, όλους τους κόσμους. Μου έλεγε πως έχω ένα σπάνιο ταλέντο που πρέπει να βρεθεί ένας δημιουργός να το αναδείξει, να τραγουδάω διαφορετικά είδη. Από το τζαζ βινύλιο στο λαϊκό juke-box. Εκείνη την περίοδο ακούγαμε μαζί πολλή μουσική, συζητήσαμε πολύ για παλιές και νέες ιστορίες και ένα-ένα γεννήθηκαν τα τραγούδια. Η έμπνευση ξεκινά από την αναζήτηση του ιδανικού καλοκαιριού σε έναν παράδεισο στη Μεσόγειο, περνά από την απομόνωση σε ένα διαμέρισμα στα Εξάρχεια και φτάνει ως το ελληνικό επαρχιακό σκυλάδικο. Όλη αυτή η έμπνευση δημιούργησε τον κόσμο μου.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Αλέξανδρο Βούλγαρη, ποια κοινά οράματα είχατε; Ο Αλέξανδρος έκανε μοναδική δουλειά στο βίντεο του τραγουδιού «Ο Κόσμος σου». Προέκυψε γιατί τον θαυμάζω από καιρό και ως μουσικό και ως σκηνοθέτη και ταίριαξε απόλυτα με το κομμάτι. Όταν είπαμε για βιντεοκλίπ τον σκεφτήκαμε όλοι αμέσως. Θέλαμε κάτι εσωτερικό, να δείχνει την αισθητική της πόλης της Αθήνας και της μοναξιάς του κομματιού. Και όταν του στείλαμε το κομμάτι, φαντάστηκε ακριβώς το ίδιο. Η συνεργασία μας ήταν υπέροχη και ανέλπιστα καθησυχαστική. Ξέρεις, είχα πολύ άγχος και φόβο γιατί δεν τα πάω καθόλου καλά με τα γυρίσματα. Συνήθως κολλάω και μαγκώνω όταν πρέπει να βγάλω κάτι, και δη με κάποιον που έχει κάνει όσα έχει κάνει ο Αλέξανδρος. Κι όμως παρά το ότι για αυτόν η απειρία μου μπορεί να ήταν δυσκολία, δεν αισθάνθηκα περίεργα ούτε μία στιγμή. Θεωρώ έβγαλε το καλύτερο από εμένα και το κομμάτι. Ο Αλέξανδρος έχει αυτό που θαυμάζω στους πραγματικούς καλλιτέχνες, καθαρό όραμα, ξέρει τι θέλει και πώς να φτάσει εκεί. Τον ευχαριστώ πολύ που μπήκε στον κόσμο μου, κυρίως όμως για το ότι με άφησε να μπω στον δικό του.
Είσαι παιδί του Παγκρατίου, τι αγαπάς πολύ στη γειτονιά και τι όχι; Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική με το Παγκράτι, είναι το «χωριό» μου. Υπάρχω εδώ «before it was cool» που λένε. Αγαπάω που ξέρω πάρα πολύ κόσμο εδώ, βγαίνω έξω και θα βρω γνωστούς παντού, συνεργάτες, παλιούς συμμαθητές και παλιούς δασκάλους. Είναι και πολύ εύκολα προσβάσιμο στο κέντρο, ένα εικοσάλεπτο με τα πόδια, μεγάλο προτέρημα. Αγαπάω το Καλλιμάρμαρο και τον Αρδηττό, αφού είναι η τέλεια βόλτα. Δεν αγαπάω το ότι μερικά βράδια μαζεύει λίγο πιο πολύ κόσμο από ότι αντέχει, αφού δεν χωράς να παρκάρεις ή να διασχίσεις το πεζοδρόμιο. Μένω και σε κεντρικό δρόμο και φτάνει πολλή φασαρία από κάτω. Έτσι είναι η πόλη όμως, κάτι χάνεις κάτι κερδίζεις. Επίσης δεν αγαπάω το ότι εγώ είμαι ήδη εδώ 25 χρόνια, και θέλω να πάω κι αλλού να μείνω, αλλά τώρα ήρθαν όλοι και πού να φεύγεις.
Χαχα, μένω στην Κυψέλη και σε νιώθω τώρα που πολλοί γνωστοί μου έρχονται να μείνουν εδώ. Τα αγαπημένα σου μαγαζιά ποια είναι; Το Αλογόκριτο στο Παγκράτι. Είναι το τέλειο μέρος, θέλω να πηγαίνω εκεί κάθε μέρα. Και το Οντεόν στη Μάρκου Μουσούρου είναι αγαπημένο μου στέκι.
Αγαπημένες συνήθειες; Έχουν αλλάξει πολλά στη ζωή μου με την καραντίνα, έπεσα κάπως σωματικά και άλλαξαν πολλά από αυτά που έκανα πριν. Ας πούμε εγώ προτιμούσα τις βόλτες στα πάρκα και το περπάτημα αντί να κάθομαι στο μαγαζί πριν συμβούν όλα αυτά. Έβαζα μουσική και πήγαινα, αλλά τώρα μπούχτισα, αν ξαναβρεθώ Εθνικό Κήπο για περπάτημα θα μου έρθει τρέλα. Μου αρέσει πάντως να πηγαίνω στις βιβλιοθήκες για διάβασμα και συγκέντρωση, ανυπομονώ να ανοίξουν πάλι και να αρχίσω ξανά!
Ποια είναι η δική σου αγαπημένη βόλτα; Η αγαπημένη μου βόλτα έχει τη θάλασσα μέσα, οπότε προς τα νότια. Το περπάτημα στη θάλασσα στο Καβούρι, στη Βουλιαγμένη είναι λύτρωση. Έχει πολύ ωραία περατζάδα εκεί. Έχει θεραπευτικό ρόλο το νερό, ο ήχος του και το ότι ερχόμαστε σε επαφή μαζί του τρεις μήνες το χρόνο ενώ είναι εδώ δίπλα, είναι λάθος μας. Πρέπει να ανοίγει το μάτι από το τσιμέντο και να βλέπουμε το μπλε, έτσι πιστεύω.
Θα παρουσιάσεις ζωντανά τα τραγούδια σου φέτος; Θα κάνω μια πολύ ωραία συναυλία στις 18 Ιουνίου στο ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Εκεί θα παίξουμε τα τραγούδια του δίσκου αλλά και τραγούδια άλλων που έπλασαν τον «κόσμο» μου. Επίσης κάθε Πέμπτη θα βρίσκομαι στην «Ταράτσα του Φοίβου», όπου κι εκεί θα παίζουμε κομμάτια του δίσκου. Ελπίζω να σας συναντήσω κάπου!
Πώς φαντάζεσαι τον δικό σου κόσμο στο μέλλον; Πώς θα ήθελες να είναι; Δεν το σκέφτομαι το μέλλον, εδώ αγχώνομαι όταν σκέφτομαι το επόμενο 24ωρο. Νομίζω όμως ότι το γεγονός ότι δεν έχω απάντηση προς το παρόν είναι πολύ θετικό, δεν τον θέλω πολύ διαφορετικό από ότι τώρα. Εγώ θέλω να είναι γεμάτη η ζωή μου μουσική, συναυλίες, να μπορώ να παίζω τα τραγούδια μου και να τα τραγουδάω μαζί με τους ανθρώπους! Θέλω να έχω πολλά άλμπουμ σαν και αυτό που θα βγάλω τον Ιούνιο και να είμαι όσο περήφανη είμαι τώρα. Αυτά που κάνω ήδη δηλαδή, με περισσότερη σιγουριά και ασφάλεια.
Και τι θα ήθελες να διώξεις από τον κόσμο σου; Το άγχος νομίζω. Όσο μεγαλώνω έχω και περισσότερο και θα ήθελα να πηγαίνω αντίστροφα. Γενικά έχω ένα είδος στρες που είναι σαν να με τρώει από μέσα, δεν τρέμουν τα χέρια μου ας πούμε πάνω στη σκηνή για να το δει κάποιος. Αλλά μπορεί να μην κοιμάμαι για μέρες, να τρώω και να έχω ναυτία συνέχεια αν έχω κάτι σοβαρό να κάνω το προσεχές διάστημα. Φοβάμαι να μπω στο αεροπλάνο και όταν φεύγω από το σπίτι πάντα γυρίζω πίσω γιατί κάτι πιθανώς να έχει μείνει ανοιχτό. Το δουλεύω πάντως, και εύχομαι αυτή η ανασφάλεια να μείνει έξω από τον κόσμο μου για πάντα.
Ποια είναι η συμβουλή του Φοίβου που θα κρατάς για πάντα; Ο Φοίβος μου δίνει καθημερινά συμβουλές, είναι κανονικός μέντορας και είμαι πολύ τυχερή που τον έχω, μπορώ να τον ρωτάω για τα πάντα χωρίς ντροπή. Νομίζω η συμβουλή που μου έδωσε να μην προσπαθήσω να τραγουδήσω ένα πράγμα που θα με καθορίσει για πάντα, τζαζ ή λαϊκά, αλλά να δημιουργήσω μία μίξη, μία ενιαία μουσική και να την καθιερώσω εγώ στον κόσμο ως κάτι δικό μου, του το χρωστάω για πάντα.
https://www.youtube.com/watch?v=hst4B9DNkpU&t=1s&ab_channel=UnitedWeFly
