Κάθε τους live εμφάνιση, χαρακτηρίζεται από την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, τα εκκωφαντικά τους παιξίματα και τις παθιασμένες αντιδράσεις του κοινού. Οι 1000mods, τα αγαπημένα μας «Χιλιομόδια», συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν καλά εδώ και αρκετά χρόνια, σαρώνοντας τα stages ανά τον κόσμο.
Οι πρωτεργάτες του stoner rock ήχου στην Ελλάδα, αφήνουν πίσω τους τους περιορισμούς της πανδημίας και μετά από τις επιτυχημένες καλοκαιρινές εμφανίσεις τους στα φεστιβάλ της Ευρώπης, επιστρέφουν στο stage της Τεχνόπολης, το Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου, μαζί με τους Godsleep, για να μεταγγίσουν στο κοινό της Αθήνας την ενέργειά τους.
Λίγο πριν αυτό συμβεί, το συγκρότημα μιλάει στην Popaganda για το επερχόμενο ευρωπαϊκό τουρ και για όσα οι 1000mods θέλουν να τους φέρει το μέλλον.
Αυτό το καλοκαίρι είχατε τη χαρά να παίξετε σε πολυάριθμα φεστιβάλ στην Ευρώπη. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία, ιδίως μετά από δύο «νεκρά» καλοκαίρια που ζήσαμε εξαιτίας της πανδημίας; Η εμπειρία αυτή ήταν πραγματικά μοναδική και έβλεπες στα μάτια του κόσμο το συναίσθημα ότι όλο αυτό έχει λήξει για όλους μας. Αυτή η συνθήκη και μόνο καθιστά υπέροχο το να βλέπεις τον κόσμο ως μέσο που μεταδίδει τέτοια ενέργεια. Ενώ τα τελευταία δύο χρόνια που πέρασαν με την πανδημία ένιωθες ότι έχει επικρατήσει μία τεράστια απαισιοδοξία και απογοήτευση – προφανής για τα δεδομένα που ήταν πρωτόγνωρα, επιτέλους, βλέπεις ότι δεν έχει χαθεί τίποτα από την ενέργεια, τα vibes, το ρυθμό και τον χορό. Μας είχε λείψει να δούμε ξανά φίλους, μπάντες να παίζουν ζωντανά και όπως πρέπει να παίζουν. Στην Ευρώπη παίξαμε σε πάρα πολλά φεστιβάλ και ήταν πραγματικά το ιδανικότερο για την επιστροφή του συναυλιακού γίγνεσθαι, οντολογικά μιλώντας.
Επόμενος σταθμός, η Αθήνα, λίγο πριν βγείτε και πάλι στον δρόμο για το φθινοπωρινό σας tour στην Ευρώπη. Μαζί σας στη σκηνή της Τεχνόπολης θα βρεθούν οι Godsleep. Τι ετοιμάζετε για ‘μας αυτή τη φορά; Λενε στα αγγλικά time flies. Ε… με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας χωρίς να το καταλάβουμε πέρασαν τα χρόνια. Έχουμε να παίξουμε στην Αθήνα δικό μας live από το 2019 στο Θέατρο Βράχων. Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι που θα μοιραστούμε την σκηνή με τους φίλους μας Godsleep και πιστεύω ότι σίγουρα από τα παιδιά – όχι από εμάς – θα δείτε κάτι πραγματικά τρομερό (χαχαχα)!
Περίπου δύο χρόνια έχουν περάσει από την κυκλοφορία του τελευταίου σας album, Youth of Dissent. Βρίσκεστε σε στάδιο δημιουργίας νέου υλικού για έναν επερχόμενο δίσκο; Αυτή την περίοδο είμαστε στη διαδικασία προώθησης του YOD. Κάτι που δεν καταφέραμε να κάνουμε το 2020 λόγω της πανδημίας. Κάποια tour ακυρώθηκαν και κάποια άλλα αναβλήθηκαν, οπότε τώρα βρισκόμαστε σε μία φάση που είμαστε στον δεύτερο ουσιαστικά κύκλο, θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω έτσι, της προώθησης του YOD. Όμως, επειδή πέρασαν τα χρόνια και εμείς οι ίδιοι το βιώσαμε πάρα πολύ έντονα αυτό το πράγμα και από τον χώρο της μουσικής μαζέψαμε πάρα πολύ υλικο (αλίμονο αν δεν είχαμε με τόσα που περάσαμε), ήδη δουλεύουμε σε νέα πράγματα με νέες κατεύθυνσης. Ένα παράδειγμα είναι το Lucid Dream για το οποίο έγινε αυτή η υπέροχη συνεργασία με τον Νίκο Βελιώτη και τον Άκη Ζώη.
Σε επίπεδο ηχητικού προσανατολισμού, υπάρχει κάτι που δεν έχετε επιχειρήσει ακόμη συνθετικά και θα θέλατε να το κάνετε σε επόμενη κυκλοφορία σας; Αλίμονο αν δεν είχαμε. Πιστεύω ότι δεν γίνεται να μην έχεις διότι όσο μεγαλώνεις αλλάζεις, διαμορφώνεσαι, συνδιαμορφώνεσαι με το περιβάλλον σου το οποίο και αυτό κατά συνέπεια και συνθήκη αλλάζει και γίνεται κάτι άλλο. Επομένως, έχουμε πάρα πολύ ακόμα περιθώριο να πειραματιστούμε, να δούμε, να παίξουμε. Λίγο synthesizer ίσως; Γιατί όχι!
Στην περίπτωση αρκετών συγκροτημάτων που έχουν σημειώσει μία μακρά καλλιτεχνική πορεία, βλέπουμε κομμάτια τα οποία διαμόρφωσαν το fan base τους και συνέβαλαν στη δημοφιλία τους, να αποκλείονται πλέον από τα setlists στις συναυλίες τους. Εσείς μπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας στη σκηνή, χωρίς να παίζετε στον κόσμο hits όπως τα “Vidage”, “Road to Burn” και “Low”; Κατά καιρούς τολμάμε και παίζουμε ορισμένα πιο διαφορετικά και τολμηρά set lists. Είναι αρκετά δύσκολο να αλλάξεις όλα αυτά τα τα κομμάτια που προανέφερες και να μην τα παίξεις. Ωστόσο, μερικές φορές, επειδή έχουμε λίγο διαθέσιμο χρόνο – για παράδειγμα, όταν παίζουν πολλές μπάντες μαζί – αναγκαζόμαστε κάποια κομμάτια να μην τα παίξουμε. Σε μπάντες σαν και εμάς που έχουμε σχετικά μεγάλα σε διάρκεια tracks, θεωρώ πως η πρόκληση είναι μεγάλη κατά τη δημιουργία του setlist, ώστε να μείνουν όλοι από το κοινό όσο το δυνατόν πιο ικανοποιημένοι.
Μουσικά είδη όπως το indie, shoegaze και post-punk, κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, παρά τις αξιόλογες περιπτώσεις συγκροτημάτων στην Ελλάδα, δεν έχουμε δει καλλιτέχνες αυτού του είδους να σημειώνουν ένα breakthrough, όπως συνέβη με το είδος σας στη δική σας περίπτωση (και όχι μόνο). Τι πιστεύετε πως έχει παίξει ρόλο σε αυτό; Η αλήθεια είναι ότι θεωρώ πως θα πρέπει να πάμε πέρα από τις ταμπέλες των ειδών, διότι στην εποχή που ζούμε βλέπουμε ένα πιο ανοιχτό και ευρύ ηχητικό spectrum. Στις ήδη υπάρχουσες μπάντες που παίζουν στην Ελλάδα και, ενδεχομένως να έχουν κάνει ένα βήμα πιο πέρα, υπάρχουν τα στοιχεία που προανέφερες στον ήχο τους. Θέλω να πω ότι προχωρώντας γυρνάς ταυτόχρονα και πίσω, ξανά – ανακαλύπτεις ήχους και τους αξιοποιείς διαφορετικά και το κίνημα που υπήρχε από τα 80s-90s και μετά στον underground ανεξάρτητο εναλλακτικό ήχο (είτε σκληρό είτε όχι), έχει συμβάλλει σε αυτό. Όπως για παράδειγμα άκουσα ξανά Beatles μέσα από το πρίσμα των Black Sabbath, έτσι άκουσα ξανά και ανακάλυψα νέες μπάντες υπό το πρίσμα των Nirvana είτε των Melvins – βλέπε Wipers, Sonic Youth, Pixies ή Breeders ή Husker Du.
Έχουν υπάρξει φορές που μπορεί να έχετε μία προγραμματισμένη συναυλία, αλλά να αισθάνεστε πως δεν έχετε τη δύναμη να ανεβείτε στη σκηνή και να παίξετε μπροστά στον κόσμο; Τι κάνετε σε αυτή την περίπτωση; Διαλογισμό, χαχα! Πέρα από την πλάκα, είναι πολύ απαιτητικό και δύσκολο. Σίγουρα υπάρχουν φορές που μπορεί να μην αισθάνεσαι καλά, να μην είσαι σε θέση πνευματικά ή και σωματικά να παίξεις μπροστά σε ένα μικρό ή μεγάλο κοινό που περιμένει και ανυπομονεί να σε δει να παίζεις τα αγαπημένα του κομμάτια. Είναι από την φύση του στρεσογόνο το επάγγελμά μας. Υπάρχει, όμως, κάπου εκεί κρυμμένη βαθιά μια πολύ μικρή σπιθαμή δύναμης και φλόγας που την ανακτάς και ξεκινάς να παίζεις. Σου επιστρέφει με τη μορφή της τεράστιας αντήχησης από τον κόσμο και σε βοηθάει να παίξεις μέσα από τα βάθη σου.
Πώς περνούν την καθημερινότητά τους τα χιλιομόδια όταν δεν βρίσκονται στο studio, στο stage ή στον δρόμο; Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει φοβερή προετοιμασία και στο πριν αλλα και στο μετά, για τα αντίστοιχα που ανέφερες, οπότε συνήθως δεν προλαβαίνουν να καθίσουν και πολύ, όμως όταν έχουν χρόνο…. προσπαθούν να ξεκουραστούν, πηγαίνουν σε συναυλίες, κάνουν ποδήλατο, διαβάζουν, τους αρέσει το σινεμά και φυσικά ακούνε πολλούς δίσκους.
Ποιο είναι το πιο επικριτικό σχόλιο που έχετε ακούσει; Πώς αντιμετωπίζετε την αρνητική κριτική; Αναλόγως την διάθεση στην οποία θα βρισκόμαστε. Συνήθως είτε με χιούμορ είτε με γέλιο, αλλά και άλλες φορές κάπως πιο αμήχανα και σκοτεινά, διότι μπορεί μία δυσάρεστη κριτική να σου χαλάσει τη διάθεση χωρίς λόγο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το σχόλιο από ένα γαλλικό περιοδικό για το YOD που τελείωσε με ένα ειρωνικό Youth of decent (χαχα)! Στα live μας επίσης, συνήθως εκφράζονται παράπονα διότι παίζουμε αρκετά δυνατά με αποτέλεσμα όσοι είναι μπροστά να μην ακούνε καθαρά τον Δάνη (frontman) ή να ζητάνε κομμάτια που έχουμε ήδη παίξει!
Με ποια συγκροτήματα/καλλιτέχνες θα θέλατε να μοιραστείτε τη σκηνή ή να γράψετε ένα κομμάτι από κοινού; Δυστυχώς τα περισσότερα από τα συγκροτήματα με τα οποία θα θέλαμε να συνεργαστούμε εχουν διαλυθεί ή έχουν πεθάνει οι καλλιτέχνες. Τώρα όσον αφορά τα νέα συγκροτήματα, υπάρχουν πολλά με τα οποία θα θέλαμε να παίξουμε. Ήδη κάναμε την αρχή με τα παιδιά που προανέφερα, οπότε στο μέλλον ίσως υπάρξουν και άλλες αντίστοιχες όμορφες δημιουργίες και συνεργασίες.
Όταν γυρνάτε στη μνήμη σας τον χρόνο πίσω, ποια είναι η πρώτη σκέψη που κάνετε για όσα έχετε διανύσει έως τώρα; Αυτό είναι ένα ντουλαπάκι το οποίο δεν ανοίγεις εύκολα. Καμια φορά, ωστόσο, το κάνεις. Λες ένα “Τι;”, κρυφοκοιτάς λίγο και μετά προχωράς ξανά στο ταξίδι, σαν να κάνεις surf πανω σε ένα πελώριο κύμα.
Και ποια είναι εκείνα τα ελληνικά δεδομένα που αποστρέφεστε και σας κάνουν να χαίρεστε όταν απομακρύνεστε από αυτά, κάθε φορά που βρίσκεστε στο εξωτερικό; Δεν θα έλεγα πως νιώθουμε ακριβώς αποστροφή, ωστόσο θεωρώ ότι ακόμα στην Ελλάδα μια μεγάλη μερίδα του κόσμου ίσως δεν έχει καταλάβει (και καποιοι εθελοτυφλούν) ότι υπάρχουν τόσες πολλές ανεξάρτητες μπάντες που βγάζουν τρομερους δίσκους, γυρίζουν την Ευρώπη – και όχι μονο. Φτάνει μόνο να πω ότι στα live μας στο εξωτερικό, για παράδειγμα, βλέπουμε πολλούς fans να φοράνε t-shirts ελληνικών συγκροτημάτων ή να έρχονται στα live για να δουν κι άλλες ελληνικές μπάντες. Αυτο ειναι υπέροχο! Λες “γαμω”! Όμως, δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη, έτσι;
Επίσης, αυτό που δεν συμβαίνει τόσο στην Ελλάδα, είναι ότι πολλές φορές πηγαίνουμε σε ένα φεστιβάλ για να δούμε έναν συγκεκριμένο καλλιτέχνη και στη συνέχεια φεύγουμε. Δεν πηγαίνουμε δηλαδή για να απολαύσουμε το event στην ολότητά του. Στην Ευρώπη, σε πολλά φεστιβάλ – είτε μεγάλα είτε μικρότερα – το κοινό κλείνει εισιτήρια σχεδόν ένα χρόνο πριν τη διεξαγωγή τους, χωρίς ακόμη να ξέρει καν το Line up! Ποσο φοβερό; Πηγαίνεις σε αυτά πέρα από την μπάντα, πηγαίνεις για τη μουσική. Αυτό ευτυχώς σιγά-σιγά βλέπουμε πως αρχίζει να υφίσταται όλο και πιο συχνά και εδώ.