Την Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου εγκαινιάζεται στο Κτήμα Σιγάλα μια εικαστική έκθεση, στην οποία συμμετέχουν 15 καλλιτέχνες, Έλληνες και μη. Με βασικό θέμα το σκιάχτρο οι φιλοξενούμενοι εικαστικοί δίνουν τη δική τους ερμηνεία για αυτό το χρηστικό αντικείμενο, ερμηνεία που περνάει μέσα από φίλτρα καλλιτεχνικής και αισθητικής αναζήτησης καθώς και μέσα από την ανάγκη να σχολιάσουν την επικαιρότητα.
Ο Πάρις Σιγάλας, ιδιοκτήτης του κτήματος, απαντά στην ερώτηση πώς ένας αμπελώνας μπορεί να γίνει παράλληλα εκθεσιακός χώρος «Μόνο αντιφατική και παράταιρη δεν είναι η πραγματοποίηση εικαστικής έκθεσης με τον χώρο ενός οινοποιείου αλλά και με την δραστηριότητα του. Αν κάποιος δει με ανοιχτό μυαλό την έννοια της τέχνης θα μπορούσε να εντάξει και το κρασί στην πλαίσιο της καλλιτεχνικής δημιουργίας καθώς κι εκεί έχουμε τον άνθρωπο που μεταποιεί τη φύση. Όπως ο οινοποιός βγάζει το κρασί από το σταφύλι έτσι και ο γλύπτης βγάζει από το μάρμαρο ένα έργο τέχνης. Άλλωστε το κρασί είναι ένα πολιτιστικό προϊόν και υπό την έννοια ότι αποτελεί μέρος της παράδοσης ενός τόπου και είναι φορέας της κληρονομιάς του».
Σε ένα σύντομο διάλειμμα από τη συζήτηση για την έκθεση ο κ. Σιγάλας μιλάει με καμάρι για το κρασί της Σαντορίνης που δείχνει να κατακτά τη θέση του στο διεθνές στερέωμα αλλά και με ανησυχία καθώς πλέον το κοινό έχει πολλαπλασιαστεί αλλά ο ιστορικός, αρχαίος αμπελώνας του νησιού έχει περιοριστεί –μόνο το ¼ πια της αρχικής του έκτασης- και ζητάει την προστασία της πολιτείας ώστε να τεθούν τα απαραίτητα όρια στην εκμετάλλευσή του προκειμένου να διασωθεί. Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι ένας τρόπος για να στραφούν με σωστό τρόπο τα φώτα της δημοσιότητας στο νησί και το κρασί του.
Η επόμενη ερώτηση είναι αναμενόμενη: γιατί το σκιάχτρο; «Προτείναμε το σκιάχτρο –κι αυτή η ιδέα άρεσε στους καλλιτέχνες- ως βασικό θεματικό άξονα γιατί το σκιάχτρο αποτελεί τμήμα της παράδοσης της Σαντορίνης. Πέρα από τα σκιάχτρα που φτιάχνονταν για τον εκφοβισμό των πουλιών κατασκευάζονταν Ακόμη και σήμερα υπάρχουν κατασκευαστές σκιάχτρων και για πρακτικούς λόγους στους αμπελώνες και ως μια έκφραση καλλιτεχνικής ανησυχίας. Ξέρετε, πάντα το σκιάχτρο έβγαζε μέσα από τον αγρότη τον καλλιτέχνη. Εννοώ ότι ο καθένας έβαζε τη δικιά του πινελιά για το πώς έπρεπε να είναι το σκιάχτρο του και η φαντασία των ανθρώπων περασμένων δεκαετιών είχε αποδειχθεί οργιαστική. Στα σκιάχτρα διαφαίνεται η ανάγκη του απλού ανθρώπου να εκφραστεί με χιούμορ και με δημιουργικότητα».