«Στο σημερινό τοπίο, το Inception αποτελεί μακρινή ανάμνηση, ένα τυχερό στοίχημα που παρά τα αντικειμενικά του selling points (ο μεγαλύτερος σταρ του σινεμά συνεργάζεται με το μεγαλύτερο σταρ σκηνοθέτη σε ένα καλοκαιρινό υπερθέαμα), τώρα μπορεί να μην ήταν και η πρώτη προτεραιότητα για τα στούντιο. Όμως παρά την πληθώρα εντυπωσιακών ταινιών όλων των μεγεθών που μεσολάβησαν από τότε ως τώρα, οι χαρακτηριστικές εικόνες του παραμένουν ανεξίτηλες»
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
«Από τις λίγες ταινίες που μπορούν να συνοψιστούν με ένα emoji (:O), το Επιχείρηση: Χάος ήταν ο πρώτος οιωνός ότι το σινεμά δράσης θα γνώριζε μερικές από τις καλύτερες στιγμές του αυτή τη δεκαετία».
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
Το The Nice Guys είναι και δεν είναι μια ευχάριστη έκπληξη. […] Είναι κρίμα που η αδιαφορία του κοινού μάς στέρησε την ευκαιρία για ένα σίκουελ. Ίσως αν δουν περισσότεροι τον Ράιαν Γκόσλινγκ να ουρλιάζει σαν κοριτσάκι να αλλάξουν γνώμη…».
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
«Το Young Adult κάνει για τα ενήλικα mean girls ό,τι ο Ιρλανδός για τους γερασμένους μαφιόζους – και είναι η σπάνια ταινία που κάνει κάποιον να νιώσει λύπηση για ένα άτομο με την εμφάνιση της Σαρλίζ Θερόν».
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
«Αν έμπαινε μόνο μια ταινία στη χρονοκάψουλα της δεκαετίας ως φωτοτυπία, παθογένεια και προφητεία της, αυτή είναι η πρόωρη τότε-πολύτιμη τώρα καταγραφή της δημιουργίας του Facebook από το φιλόδοξο φοιτητή του Χάρβαρντ, Μαρκ Ζάκερμπεργκ, από τον πιο αιχμηρό σκηνοθέτη που θα μπορούσε να καταπιαστεί με το εγχείρημα: τον Ντέιβιντ Φίντσερ».
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
«Μπορεί να ωχριά μπροστά στα ακλόνητα αριστουργήματα της ευρύτερης φιλμογραφίας του σκηνοθέτη, αλλά έχουν πάντα ενδιαφέρον οι παρεκκλίσεις του σε απρόσμενα είδη (ας πούμε, τα Χρόνια της Αθωότητας είναι μια από 10 τις λαμπρότερες στιγμές του) και η μαεστρία με την οποία χειρίζεται ό,τι δεν έχει σχέση με μαφιόζικη βία. Γράφοντας τη δική του κινηματογραφική ιστορία, ο Σκορσέζε αποτίει φόρο τιμής στο σινεμά ως ορκισμένος λάτρης του και το Νησί των Καταραμένων είναι μια από τις πιο κομψές αποδείξεις αυτής της λατρείας».
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
«Για το Χόλιγουντ, η μέση ηλικία είναι συνήθως μια κατάρα που προσποιείται ότι δεν υπάρχει και το Magic Mike XXL είναι ο παραδεισένιος γκόμενος που κάνει θαύματα για την αυτοπεποίθηση των καθημερινών γυναικών, είναι το τζακ ποτ του Τζόκερ, είναι η Βίκυ Καγιά στο Shopping Star».
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
«Μπορεί αρκετές από τις ιδέες να μένουν μετέωρες, αλλά τουλάχιστον ένας σκηνοθέτης του συστήματος τόλμησε να επιχειρήσει κάτι καινούργιο όσο messy κι αν αποδείχθηκε τελικά. Στo Interstellar, το όραμα ενός ανθρώπου είναι πιο εντυπωσιακό κι από τα μέγιστα, αναπάντητα ερωτήματα της ανθρωπότητας».
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
«Ο Ιρλανδός του Μάρτιν Σκορσέζε μπορεί να μοιάζει ακόμα πολύ φρέσκος στη μνήμη για να κερδίσει μια θέση στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας, αλλά, όπως και με τον έρωτα της ζωής σου ή ένα καλό καρπούζι, όταν ξέρεις, ξέρεις».
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
«Είναι μάλλον μοιραίο κάθε Blade Runner να αντιμετωπίζεται μουδιασμένα κι αδιάφορα στην εποχή του, μόνο και μόνο για να επανεκτιμηθεί από την επόμενη γενιά, οπότε στα 60 μας θα είμαστε οι πρώτοι που θα φωνάζουμε “told ya!” σε όσους θα ανακαλύπτουν το αισθητικό θαύμα του Ντενί Βιλνέβ».
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
«Στις ταινίες της Κλόε Ζάο, οι πρακτικές πτυχές του ντοκιμαντέρ αλληλεπιδρούν με τη δύναμη της μυθοπλασίας και προκύπτει κάτι μοναδικό κι αληθινό, όπως επιβεβαίωσε το Καλπάζοντας με το Όνειρο».
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
«Η ταινία είναι ένα θαυμάσιο στιγμιότυπο της ποπ κουλτούρας των 60s, ένας ευχάριστος παιάνας για τη χαμένη αθωότητα εκείνης της εποχής, μια buddy comedy με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο και τον Μπραντ Πιτ, μια ευκαιρία να περιπλανηθείς σε λαβυρίνθους λεπτομερειών για τις ταινίες, τη μουσική και τη νυχτερινή ζωή του Λος Άντζελες το 1969».
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
«Μια από τις καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας του 21ου αιώνα κι ένας φανταστικός συνδυασμός του μύθου του Φρανκενστάιν με τη δυναμική του Πυγμαλίωνα και τους femme fatale χειρισμούς στην Έξαψη, το Ex Machina απέδειξε ότι μπορείς να έχεις μικρό προϋπολογισμό αλλά μεγάλες ιδέες».
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
«Τα διδάγματα είναι δύο: 1) don’t let the Muggles get you down (απλό, διαχρονικό) και 2) (ξανα)δείτε αμέσως αυτή την ταινία-σκέτη απόλαυση, που ακόμα και χωρίς τις αισθητικές της καινοτομίες θα ήταν και πάλι μια από τις πιο συναρπαστικές εμπειρίες στο σινεμά, μόνο και μόνο για τους εφευρετικούς τρόπους με τους οποίους χειρίζεται μια χιλιοειπωμένη ιστορία για ένα συμπαθή μεν, κορεσμένο δε υπερήρωα».
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
«Μια κυνική μάχη των φύλων κι ένα his and hers νοσηρό παιχνίδι εντυπώσεων, το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε βρήκε τον καταλληλότερο εκφραστή του στο σινεμά στο πρόσωπο του Ντέιβιντ Φίντσερ».
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
«[…] το Λεβιάθαν είναι μια πανίσχυρη αλληγορία που εφαρμόζει την ιστορία του Ιώβ από την Παλαιά Διαθήκη και την ομώνυμη φιλοσοφική θεωρία του Χομπς και στην Ρωσία του Πούτιν».
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
«Punk rock κινηματογράφος που βρίσκεται δίκαια στην κορυφαία θέση της λίστας των περισσότερων ξένων μέσων και ίσως δεν θα ξεπεραστεί ποτέ. Έχουν περάσει 4 χρόνια και ακόμα δεν έχουμε μαζέψει το σαγόνι μας από το πάτωμα».
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
«Μια σχεδόν meta εκδοχή της κλασικής πιξαρικής ιδέας «κι αν [τα παιχνίδια/τα αυτοκίνητα/τα ψάρια κτλ] είχαν συναισθήματα;», το Inside Out αναρωτήθηκε «κι αν τα συναισθήματα είχαν συναισθήματα;» και απάντησε με έναν απίθανα εφευρετικό και ζωηρό τρόπο».
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
«Οι κωμωδίες, ειδικά αν δεν έχουν την υπογραφή του Μπίλι Γουάιλντερ ή του Γούντι Άλεν, σπάνια αναγνωρίζονται από τα Όσκαρ. Οι Φιλενάδες έριξαν και αυτό το οχυρό με μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, το οποίο έχασαν από… τον Γούντι Άλεν για το Μεσάνυχτα στο Παρίσι. Αν περίμεναν λίγα χρόνια ακόμα…».
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
«Σκεφτείτε να είστε ο Πολ Τόμας Άντερσον (αν είστε: CALL ΜΕ) και να έχετε γυρίσει τις δύο καλύτερες ταινίες των δύο πρώτων δεκαετιών του καινούργιου αιώνα: ο PTA αποχαιρέτησε τα 00s με τον οδοστρωτήρα Θα Χυθεί Αίμα και αφήνει τα 10s με το bad romance της Αόρατης Κλωστής, αμφότερα με τοτεμικούς κεντρικούς χαρακτήρες ερμηνευμένους από τον Ντάνιελ Ντέι-Λιούις».
(διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ)
