Joe Lovano & Dave Douglas – Sound Prints
To αριστούργημα των βετεράνων και της παρέας τους.
Το Sound Prints είναι η απόλυτη αναφορά τιμής στον επίσης μεγάλο της παγκόσμιας τζαζ σκηνής, Wayne Shorter. Eίναι όμως και το απόλυτο σάουντρακ της μητρόπολης του μέλλοντος. Κάτι σαν τη μαγική δυστοπία του Blade Runner της χρυσής περιόδου του Ρίντλεϊ Σκοτ και κάτι σαν την υπαρξιακή καταβύθιση της Οδύσσειας του Διαστήματος του Κιούμπρικ.
Σας ακούγονται λίγο υπερβολικά όλα αυτά; Πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου. Δύο σπουδαίοι μουσικοί που συνεργάζονται εδώ και χρόνια (από το 2001), δύο κορυφαίοι δεξιοτέχνες του σαξόφωνου και της τρομπέτας, δυο αστείρευτοι συνθέτες, ο Joe Lovano και ο Dave Douglas, φυσικά δεν αρκούνται σε μια έστω αριστουργηματική εκτέλεση των συνθέσεων Shorter ή στην εμπνευσμένη απόδοση της μουσικής του αλλά μπορούν και πηγαίνουν τη μουσική αυτή πολλά σκαλοπάτια πιο πέρα και πιο πάνω. Πρόκειται για μια επίδειξη ακρίβειας, τεχνικής, οργανωτικότητας και φαντασίας.
Δίσκοι σαν το Sound Prints πάνε τη Μουσική σε καινούργια μονοπάτια πατώντας όμως στα στέρεα υλικά της avantgarde του ΄60. Το σημαντικό πάντα σ΄ αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι δεν νοείται πρωτοπορία χωρίς τις κλασικές ρίζες της. Τι θα ήταν ο Lovano και ο Douglas χωρίς τον Shorter και ο Shorter, χωρίς τον Ornette Coleman και εν τέλει ο Coleman χωρίς τον Coltrane και τι θα ήταν αυτός χωρίς το bebop του 40 και την cool του 50; Ακόμα και η free jazz , δεν θα υπήρχε χωρίς αυτά που προηγήθηκαν. Αρκεί κανείς να ακούσει τον Coltrane της αρχής, της μέσης και της τελευταίας παραληρηματικά δημιουργικής περιόδου του.
Οι Lovano και Douglas λοιπόν παίρνουν την σκυτάλη από το παρελθόν και κοιτάνε με αδηφάγα διάθεση το μέλλον, δικαιώνοντας πλήρως τον Ηράκλειτο και ως προς το «τα πάντα ρεί» αλλά και στο ότι δεν μπορείς να διαβείς το ίδιο ποτάμι δυο φορές, με την έννοια ότι την δεύτερη θα έχεις μια διαφορετική εμπειρία από την πρώτη. Αυτό ακριβώς δηλαδή που συμβαίνει με τη δημιουργική μουσική και τον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό. Ποτέ το κομμάτι δεν είναι ίδιο αν παιχτεί δύο φορές!
Η εκρηκτικότητα των έξι μεγάλης διάρκειας και ασυναγώνιστης ποιότητας συνθέσεων που εκτελεί το κουϊντέτο, συναγωνίζεται την ακρίβεια και την καθαρότητα του ήχου του και η ελευθερία του αυτοσχεδιασμού των πέντε μουσικών συναγωνίζεται την οργάνωση του υλικού και της δομής του. Κοινός παρονομαστής η αστείρευτη μουσική ευφυία και ενέργεια των δυο leaders, του Lovano και του Douglas αλλά και του πιανίστα Lawrence Fields, της ανατολίτισσας μπασίστριας Linda Oh και του ντράμερ Joey Baron. Μεγάλο γκρουπ, μεγάλη μουσική. Τελεία και παύλα!
Α, να μην ξεχάσω, για την ιστορία να αναφέρω, ότι έχουμε δύο συνθέσεις του Shorter, δύο του Lovano και δύο του Douglas ενώ το Sound Prints ηχογραφήθηκε ζωντανά (!) στις 21 Σεπτεμβρίου του 2013 στο Μonterey Jazz Festival. Καλές σας ακροάσεις !
Wolfgang Haffner – Kind of Cool
Κλασική γερμανική λογική…
Ο ντράμερ Wolfgang Haffner γεννήθηκε το 1965, μεγάλωσε στα χρόνια της δυναμικής-ριζοσπαστικής αμφισβήτησης στη χώρα του και ευτύχησε να τον επιλέξει για την μπάντα του ο πολύς Albert Mangelsdorff! Eίναι από τους πιο γνωστούς και αξιόλογους τζαζίστες στη Γερμανία (μια χώρα που εδώ που τα λέμε δεν κατάφερε, όπως π.χ. η Σκανδιναβία, να εντυπωσιάσει το διεθνές τζαζ στερέωμα, πλην εξαιρέσεων βέβαια. Και σ΄ αυτές τις λιγοστές συγκαταλέγεται και αυτός).
Ο Haffner συνεργάζεται με την αφρόκρεμα της σύγχρονης γερμανικής τζαζ, όπως ο Till Brouner και ο Michael Wollny. Το αποδεικτικό της αξίας του όμως ως μουσικού είναι οι συνεργασίες του με κορυφαίους Αμερικανούς και Σκανδιναβούς μουσικούς όπως οι Michael και Randy Brecker, o Pat Metheny και ο John Abercrombie ή ο Nils Landgren και ο Lars Danielson.
Όπως ήταν φυσικό ξέφυγε γρήγορα από το στάτους του εξαιρετικού ντράμερ και πέρασε με επιτυχία στη σύνθεση και την παραγωγή. Το Kind of Cool δεν είναι ένας δίσκος για την cool jazz. Είναι Cool jazz. Για την ακρίβεια είναι ένα ευχάριστο μείγμα συνθέσεων γιγάντων της κλασικής περιόδου της τζαζ με συνθέσεις του Haffner. Οι δικές του μάλιστα αν και είναι μόλις τρεις , («Hippie», «Tantricity» και «Remembrance»), κάνουν αίσθηση για το στυλ, την μουσικότητα και την αυτοσχεδιαστική τους ενέργεια.
Οι υπόλοιπες συνθέσεις, οκτώ τον αριθμό, είναι από τα σπουδαία στάνταρντς της αμερικάνικης εκδοχής του αυτοσχεδιασμού όπως το «So What» του Miles Davis, το ατμοσφαιρικής εκτέλεσης «Mr. Pianoman» των Billy Eckstein και Sid Kuller -με τη φωνή του Max Mutzke ή το πολυπαιγμένο αριστούργημα «Autumn Leaves των Jacqes Enoch και Joseph Kosma και τα ορόσημα «Summertime» του George Gershwin και «Funny Valentine» των Rodgers και Hart.
Με άλλα λόγια , στο Kind of Cool συνυπάρχουν η κλασική περίοδος της τζαζ με τη σύγχρονη εκδοχή του αυτοσχεδιασμού με έναν γόνιμο τρόπο. Μαζί με τον Haffner που είναι στα ντραμς, βρίσκεται μια πλειάδα δεξιοτεχνών από τη νεώτερη αλλά και την παλαιά γενιά που μετράνε παράσημα από την εποχή των μεγάλων αστεριών, τύπου Davis και Baker. Μιλάω για τον αστεράτο τρομπετίστα Dusko Goykovich αλλά και τον τρομερό άλτο σαξοφωνίστα Jukka Perko.
