Οι Parquet Courts θεωρούν ηλίθιο τον όρο post-punk

Σχεδόν έντεκα χρόνια έχουν περάσει, από την ημέρα που τέσσερις κολεγιακοί φίλοι αποφάσισαν να δημιουργήσουν το δικό τους συγκρότημα. Αν και αποστρέφονται τις ταμπέλες, οι Parquet Courts έχουν αγαπηθεί όσο λίγα σύγχρονα indie rock / post-punk γκρουπ. Αυτή τη φορά, με εφτά άλμπουμ στο ενεργητικό τους, ο προβοκατόρικος rock χαρακτήρας των Andrew Savage (φωνή, κιθάρα), Austin Brown (φωνητικά, κιθάρα keyboard), Sean Yeaton (μπάσο, φωνητικά) και Max Savage (drums), αλλάζει κατεύθυνση. Το Sympathy For Life (που θα κυκλοφορήσει στις 22 Οκτωβρίου από την Rough Trade Records), βρίσκει το συγκρότημα από το Brooklyn στην πιο ηλεκτρονική και χορευτική εκδοχή του, ωθώντας το μαγευτικό, ψυχεδελικό storytelling του σε νέο έδαφος.

Εμπνευσμένο από τα clubs της Νέας Υόρκης, τους Primal Scream και τους Pink Floyd και με παραγωγό τον Rodaidh McDonald (The xx, Hot Chip, David Byrne), το Sympathy For Life ήταν εξαρχής προορισμένο να παραδοθεί στον χορό, διαφέροντας αρκετά από τον προκάτοχό του, Wide Awake! του 2018, που λατρεύτηκε παγκοσμίως (αναδείχθηκε άλμπουμ της χρονιάς από το Spin και το Skinny έως το NME και το Αυστραλιανό Double J).

Σήμερα, οι Parquet Courts μοιράζονται το νέο τους οπτικοποιημένο single, Black Widow Spider. Λίγο πριν ξεκινήσουν τις προετοιμασίες για την περιοδεία που ετοιμάζουν εντός του 2022 στη Β. Αμερική, ο frontman του συγκροτήματος, Andrew Savage, μίλησε στη Λουίζα Σολομών – Πάντα από την κουζίνα του στο Brooklyn, κάνοντας ένα απολαυστικό διάλλειμα για να βράσει το αυγό του.

Στην Ελλάδα, παρακολουθούμε ακόμη συναυλίες καθισμένοι στις καρέκλες μας. Πώς είναι τα πράγματα στην Αμερική Andrew; Γεια σου Λουίζα και σε ευχαριστώ γι’ αυτή τη συνέντευξη! Κάθε Πολιτεία έχει τους δικούς της περιορισμούς. Το θετικό είναι πως οι διαδικασίες για την αντιμετώπιση της πανδημίας επιταχύνονται. Στη Νέα Υόρκη όπου ο εμβολιασμός προχωράει με μεγάλη επιτυχία και τα κρούσματα είναι αρκετά χαμηλά, τα πράγματα έχουν επανέλθει σημαντικά στην κανονικότητα. Παρ’ όλο που υπάρχουν μέρη όπως η Φλόριντα – παίξαμε live πριν από μερικές εβδομάδες – όπου τα κρούσματα είναι υψηλά, δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά κάτι στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Στο Κολοράντο, στο Τέξας και σε άλλα μέρη που παίξαμε, η πρόσβαση στα shows επιτρέπεται κανονικά, αρκεί οι θεατές να είναι πλήρως εμβολιασμένοι.

Τελικά, μπορεί να υπάρξει ένα αληθινό ροκ show με καθήμενους; Όταν πρωτοξεκίνησαν οι συναυλίες, ο κόσμος ήταν έτσι κι αλλιώς καθιστός. Όταν το ροκ εντ ρολ ανακαλύφθηκε, δεν υπήρχαν rock clubs και venues, παρά μόνο θέατρα με σκηνές και καθίσματα. Οι Rolling Stones, οι Beatles και οι Led Zeppelin για παράδειγμα, έπαιζαν για αρκετά χρόνια σε τέτοιους χώρους. Επομένως φυσικά και μπορεί να υπάρξει ροκ συναυλία με καθήμενους. Το ροκ εντ ρολ θα ζήσει για πάντα και μπορεί να επιβιώσει σε οποιαδήποτε συνθήκη.

Πώς επηρέασε τη δημιουργικότητά σας το διάστημα της καραντίνας; Κατά τη διάρκεια του lockdown δεν κάναμε πολλά πράγματα ως μπάντα. Τα τελευταία δύο χρόνια δουλεύουμε πάνω στο νέο μας άλμπουμ, κι αυτό μας βοήθησε πολύ. Μπορεί να μην βλέπαμε τόσο ο ένας τον άλλον, όμως κάναμε συνεχώς video calls και δουλεύαμε πάνω στο υλικό μας. Εξασκήθηκα επίσης πολύ στην κιθάρα μόνος μου, ωστόσο μου έλειψε αφάνταστα η ζωντανή μουσική και η επαφή με τον κόσμο. Τώρα που επιστρέψαμε στα stages, το συναίσθημα είναι απερίγραπτο. Ευελπιστούμε να παίξουμε σύντομα ξανά και στην Ελλάδα.

Σε προσωπικό επίπεδο, η καραντίνα με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσα πράγματα τα οποία θεωρούσαμε μικρά, είναι στην πραγματικότητα πολύτιμα. Δεν πρέπει να παίρνουμε τίποτα ως δεδομένο. Σκέφτηκα ακόμη πως αυτό θα μπορούσε να είναι και το τέλος μας ως συγκρότημα, καθώς δεν γνωρίζαμε εάν και πότε θα γίνουν ξανά live, ποιο θα είναι γενικότερα το μέλλον της μουσικής. Υπήρξαν ακόμη και φίλοι μου που έχασαν τη ζωή τους. Ο χρόνος που περνάς με τους ανθρώπους και τη μπάντα σου, δεν είναι δεδομένος. Αυτό είναι κάτι που πριν την πανδημία δεν είχα συνειδητοποιήσει. 

Στις 22 Οκτωβρίου θα ακούσουμε το νέο σας άλμπουμ, Sympathy For Life, στο οποίο το jamming πρωταγωνιστεί. Σε τι διαφέρει από τις προηγούμενες κυκλοφορίες σας; Έχουμε μια νέα προσέγγιση σε αυτό το άλμπουμ, καθώς αγαπάμε τις δημιουργικές προκλήσεις. Αυτή τη φορά η διαδικασία του χτισίματος των κομματιών ήταν αρκετά διαφορετική. Το jamming είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ δώσαμε έμφαση στο editing και το mixing των τραγουδιών. Υπήρξαν και tracks που γράφτηκαν με πιο τυπικό και δομημένο τρόπο, όμως το ακατέργαστο στοιχείο και το τζαμάρισμα επικράτησαν. Μπορεί το jamming σε ένα κομμάτι να διαρκούσε μέχρι και 40 λεπτά. Με τη βοήθεια του παραγωγού μας Rodaidh McDonald, τα 40 αυτά λεπτά κατάφεραν να μετουσιωθούν σε τραγούδια των τριών και τεσσάρων λεπτών.

Το single μας, Plant Life που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο για παράδειγμα, κατάφερε να φτάσει στα 10 λεπτά από ένα τζαμάρισμα 40 λεπτών, ενώ ο disco – punk ύμνος Marathon Of Anger, ο οποίος ξεκίνησε ως ένα εκτενές ηλεκτρονικό τζαμάρισμα, εμπνευσμένο από τις διαμαρτυρίες του κινήματος Black Lives Matter, κόπηκε επίπονα από τα 41 λεπτά, σε καθαρά 4μιση λεπτά.

Γιατί αποφασίσατε να κυκλοφορήσετε τώρα τον δίσκο, παρόλο που είναι έτοιμος εδώ και αρκετούς μήνες; Σκοπεύαμε η κυκλοφορία του να γίνει τον Σεπτέμβριο του 2020, όμως η πανδημία μας άλλαξε τα σχέδια. Αποφασίσαμε έτσι να περιμένουμε έναν χρόνο ώστε να αρχίσουμε πάλι να παίζουμε live και να τουράρουμε όπως τώρα. Επίσης, πολλά από αυτά που κάνουμε δεν θα ήταν εφικτό να συμβούν κατά το lockdown. Συγκεκριμένα, ετοιμάζουμε για κάθε κομμάτι του άλμπουμ από ένα music video. Διοργανώνουμε επίσης 11 διαφορετικά events για το promotion του δίσκου. Όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να συμβούν πριν από κάποιο διάστημα.

https://www.youtube.com/watch?v=qaQCiiKxypg

Τα πάρτυ και ο χορός αποτελούν βασική θεματική του. Πώς “επιβίωσες” χωρίς αυτά στο lockdown; Παρά τον εγκλεισμό, δεν σταματήσαμε να χορεύουμε. Ο χορός συνεχίστηκε στο σπίτι μας. Μπορεί να μην διασκεδάζαμε με άλλους ανθρώπους, όμως δεν σταμάτησε να μας παρασύρει ο ρυθμός. Βέβαια, το πρώτο διάστημα της πανδημίας που όλα ήταν αβέβαια και πρωτόγνωρα, δεν με δελέαζε ιδιαίτερα το να χορέψω. Δεν ήθελα καν να βρίσκομαι κοντά σε ανθρώπους. Μετά από κάποιο διάστημα όμως ένιωσα άνετα να επανέλθω στους ρυθμούς μου. Μου λείπει πολύ η ενέργεια που υπάρχει στο clubbing και εύχομαι να επιστρέψουμε το συντομότερο σε αυτό.

Πώς έχει εξελιχθεί η μεταξύ σας σχέση τα τελευταία 11 χρόνια που υπάρχετε ως συγκρότημα; Η σχέση μας χαρακτηρίζεται από τη μεγάλη εκτίμηση που έχουμε ο ένας για τον άλλον. Είμαι με αυτά τα τρία αγόρια περισσότερο απ’ ότι με οποιονδήποτε άλλο τα τελευταία 11 χρόνια. Γνωριζόμαστε μεταξύ μας πολύ καλά και ως άνθρωποι αλλά και ως μουσικοί και αυτό είναι ένα από τα πιο cool στοιχεία της σχέσης μας. Το δέσιμό μας, μας βοήθησε ιδιαίτερα και στη δημιουργία του άλμπουμ, αλλά και στο να εξελιχθούμε ως άνθρωποι. Παίζουμε μαζί επί τόσα χρόνια με αποτέλεσμα πλέον να έχουμε αναπτύξει τον δικό μας κώδικα επικοινωνίας.

Ποιες είναι οι πιο σημαντικές συνεργασίες που έχετε κάνει μέχρι σήμερα; Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε κάνει πολλές, όμως θέλουμε να κάνουμε περισσότερες. Δύο από τις πιο ξεχωριστές συνεργασίες μας είναι εκείνες με τον Daniele Luppi για το Soul and Cigarette και τον Bun B στο κομμάτι Captive of The Sun. Στο μέλλον θέλουμε πολύ να δουλέψουμε μαζί την Cate Le Bon που είναι φίλης μας.

Ποια είναι η γνώμη σου για την post-punk «αναγέννηση» των τελευταίων χρόνων, με βασικούς εκπροσώπους της τους Fontaines D.C., τους Idles, τους Shame κ.α.; Η αλήθεια είναι πως δεν έχω. Θεωρώ πολύ ηλίθιο τον όρο post-punk και ποτέ δεν τον χρησιμοποιώ, ακόμη κι αν αποκαλούν εμάς τους ίδιους post-punk συγκρότημα. Αναρωτιέμαι γιατί ο κόσμος έχει αρχίσει ξανά να χρησιμοποιεί αυτό τον όρο και είναι κάτι το οποίο έχουμε συζητήσει αρκετά με τη δισκογραφική μας. Τον πρωτο-χρησιμοποιήσαν οι δημοσιογράφοι όταν άρχισε να διαδίδεται η φήμη για το τέλος του punk rock μετά τη διάλυση των Sex Pistols. Στην πραγματικότητα όμως το punk ποτέ δεν πέθανε. Δυσκολεύομαι να κατανοήσω ποια συγκροτήματα θεωρεί ο κόσμος post-punk. Θεωρεί τους Joy Division; Τους Fall; Εμάς; Όλοι εμείς όμως διαφέρουμε πολύ μεταξύ μας. Οπότε εάν υπάρχει αυτή η αναγέννηση, δεν γνωρίζω ποιος στ’ αλήθεια συγκαταλέγεται σε αυτή. Δεν μου αρέσει γενικότερα να κατηγοριοποιώ τη μουσική κατ’ αυτόν τον τρόπο. Ο κόσμος πρέπει να σταματήσει να χρησιμοποιεί αυτόν τον όρο, γιατί είναι ένας από τους πιο ανόητους.

Τι να περιμένουμε στη συνέχεια από εσάς, Andrew; Συνεχίζουμε το τουρ μας στην Αμερική και ετοιμάζουμε κάτι όμορφο με τους φίλους μας Public Practice. Το 2022 θα περιοδεύσουμε πολύ, στην Αμερική και στην Ευρώπη, και ελπίζουμε να μην υπάρχουν ακόμη περιορισμοί λόγω της πανδημίας. Δεν μπορείς ποτέ να προβλέψεις το μέλλον, πόσο μάλλον τώρα.