Μετά την περσινή του ακύρωση εξαιτίας του πρώτου σοκ της πανδημίας, το μουσικό, κινηματογραφικό, τεχνολογικό, φουτουριστικό φεστιβάλ SXSW που διεξάγεται κάθε χρόνο στο Όστιν του Τέξας επέστρεψε φέτος με μια ψηφιακή διοργάνωση – μην φαντάζεστε, όμως, μια απλή διαδικτυακή πλατφόρμα με thumbnails που περίμεναν να πατήσει κάποιος play. Το online SXSW αντιστάθμισε την απώλεια της φυσικής του εκδοχής με ένα οργιαστικό μενού εκατοντάδων προβολών, συναυλιών, συνεδρίων, ομιλιών, εκθέσεων, events και ευκαιριών networking που (έδιναν την εντύπωση ότι) έφεραν κοντά ονόματα-κράχτες από τις τέχνες και την τεχνολογία ή υψηλόβαθμα στελέχη με τον τελευταίο μακρινό επαγγελματία: μια πλήρως δημοκρατική πολυ-διοργάνωση που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο σε ψηφιακό περιβάλλον. Ακόμα και το περίφημο swag bag με τα δώρα για τους παρευρισκόμενους μεταλλάχθηκε σε ένα σωρό εκπτωτικούς κωδικούς για συνεργαζόμενες τοπικές και μη επιχειρήσεις, έτσι ώστε να μην λείψει ούτε αυτή η αίσθηση εύκολης επιβράβευσης για τους εκλεκτούς διαπιστευμένους.
Όσο για το πάντα ζωηρό κινηματογραφικό σκέλος του φεστιβάλ, αυτό χαρακτηρίστηκε και πάλι από δυνατές νέες και νεανικές φωνές που συνάδουν με τη γενικότερη ματιά του SXSW προς το μέλλον, γεγονός που αντικατοπτρίστηκε και με το βραβείο του Narrative Competition στην ταινία της Μέγκαν Παρκ, The Fallout. Το εφηβικό δράμα ανήκει στην οικογένεια του ατυχέστερου είδους που εμφανίστηκε στο σινεμά τα τελευταία χρόνια, εκείνου του σχολικού μακελειού (από αυτά που δεν γίνεται να αποτραπούν αλλά συμβαίνουν μόνο σε μία χώρα). Σε αντίθεση, όμως, με το Elephant και το Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν, η ταινία δεν ασχολείται με το αγόρι που προκαλεί την τραγωδία (απλώς αναφέρει το όνομά του χωρίς να το δείξει καν), αλλά παρακολουθεί τρία παιδιά που έρχονται πιο κοντά στον απόηχο αυτής της τραυματικής εμπειρίας. Η 16χρονη Βέιντα (Τζένι Ορτέγκα) είναι μια καθ’όλα “φυσιολογική” μαθήτρια, φίλη, κόρη και μεγάλη αδερφή για την οποία η επόμενη μέρα επιφυλάσσει την πλήρη αποσύνδεσή της από τον προηγούμενο εαυτό της καθώς γίνεται φίλη με την Μία (Μάντι Ζίγκλερ), το κορίτσι που έτυχε να βρεθεί μαζί της στην τουαλέτα όταν οι σφαίρες έπεφταν βροχή στις διπλανές τάξες. Καμία στιγμή στο The Fallout δεν επιχειρεί να παρηγορήσει, να απαντήσει ή να φιλοσοφήσει, ακόμα κι αν η ταινία πενθεί με λεπτότητα για την απότομα χαμένη παιδική ηλικία που ενάντια σε κάθε εικόνα υπάρχει ακόμα στα 16. Παίρνει τα εφηβικά της ένσημα και από τη σχέση της με το απόλυτο σημερινό teen είδωλο, την Μπίλι Άιλις: η Παρκ έχει σκηνοθετήσει στο παρελθόν βίντεο κλιπ της, ενώ ο αδερφός της, Φίνεας Ο’ Κόνελ, υπογράφει το soundtrack.
Πιο “αναρχικές” ήταν οι ιδέες πίσω από τις δύο πιο αστείες ταινίες του φετινού φεστιβάλ: για τις δυσκολίες και τις αμφιβολίες του να γυρίζεις μια κωμωδία για την πανδημία χωρίς να έχει περάσει η πανδημία μας μίλησαν οι ίδιοι οι συντελεστές του Recovery – η on the road οδύσσεια δύο αδερφών (οι σεναριογράφοι Μάλορι Έβερτον και Γουίτνεϊ Κολ) που διασχίζουν κάμποσες Πολιτείες για να πάρουν τη γιαγιά τους από τον οίκο ευγηρίας για να μην κολλήσει κορωνοϊό προκαλεί αυθόρμητα γέλια, χωρίς τύψεις, χωρίς πολιτική και χωρίς σταματημό. Στο σύμπαν της ταινίας, η επιλογή του σωστού GIF ως follow-up σε ένα ραντεβού μέσω Tinder έχει την ίδια σημασία με την εμμονική απολύμανση κάθε λεπτό – τι κι αν το εν λόγω ραντεβού πήγε τόσο χάλια που ο τύπος προτιμά να προσποιηθεί ότι πέθανε από κορωνοϊό παρά να ξαναβγεί με μια από τις ηρωίδες;
Στο νορβηγικό Ninjababy της Ίνγκβιλντ Σβε Φλίκε, μια νεαρή κοπέλα (Κριστίν Θορπ) που περνά τις μέρες της προσπαθώντας να συνέλθει από τις νύχτες της (γεμάτες περιστασιακό σεξ και ναρκωτικά) μένει άθελά της έγκυος και το καταλαβαίνει στον 6ο μήνα (νόμιζε ότι φούσκωσε από το φαΐ), όταν είναι πολύ αργά πλέον για να μπορέσει να κάνει έκτρωση. Συνοδοιπόρος της σε αυτή την περιπέτεια είναι ένα μωρό-καρτούν που έχει σχεδιάσει η ίδια και ζωντανεύει τις πιο ακατάλληλες στιγμές για να την συνεφέρει, να την αγχώσει ή να την κατακρίνει. Η ταινία, που είναι ένας συνδυασμός του Knocked Up και του Juno αν δεν φοβόντουσαν τη συντηρητική κατακραυγή, είναι απελευθερωτικά αστεία και υποστηρίζει γενναία τη θέση της για τη μητρότητα.
Η μητρότητα βρίσκεται και στην (απειλητική, πένθιμη) καρδιά του Here Before, ενός βρετανικού ψυχολογικού θρίλερ με την Άντρεα Ράιζμπορο στο ρόλο μιας γυναίκας που πείθεται ότι το μικρό κορίτσι που μετακομίζει με την οικογένειά του απέναντι από το σπίτι της είναι η κόρη της, που πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα μερικά χρόνια πριν. Στην πρώτη της ταινία, η σκηνοθέτης-σεναριογράφος Στέισι Κρεγκ κινεί τα νήματα μιας αόριστης επικείμενης συμφοράς με διφορούμενο τρόπο μέσα από ασυνήθιστες γωνίες λήψεις, τη στοιχειωμένη ατμόσφαιρα που θυμίζει τη Γέννηση του Τζόναθαν Γκλέιζερ και τη σταδιακή κατάρρευση της κεντρικής φιγούρας της. Και αν ένα άλλο πρόσφατο θρίλερ για μια οικογενειακή τραγωδία και τους ανοιχτούς λογαριασμούς των νεκρών που φαντάζονται οι ζωντανοί, το Hereditary, παραδόθηκε αμαχητί στο XXL ξέσπασμα του φινάλε του, το Here Before φτάνει στραβοπατώντας σε μια πολύ πιο πειστική (αν και αναμενόμενη) τελεία.
Εκτός συναγωνισμού προβλήθηκε, μετά την παγκόσμια πρεμιέρα του στο φεστιβάλ του Σάντανς, το πολυαναμενόμενο μουσικό ντοκιμαντέρ The Sparks Brothers του Έντγκαρ Ράιτ για το αινιγματικό, υπερπαραγωγικό καλτ δίδυμο που εδώ και μισό περίπου αιώνα συναρπάζει το κοινό με την οπερατική ποπ του. Ο Ράιτ, γνωστός σινεφίλ και μουσικόφιλους, εδώ μπαίνει σε πλήρες fanboy mode: δεν του αρκεί που έχει στη διάθεσή του πλούσιο αρχειακό υλικό, άπειρους διάσημους φαν της μπάντας (και όταν λέμε άπειρους εννοούμε ότι στα 140’ της ταινίας εμφανίζονται οι πάντες από τους Duran Duran, τους New Order και τον Θέρστον Μουρ μέχρι τον Τζακ Άντονοφ, τον Νιλ Γκέιμαν, τον Τζέισον Σουάρτσμαν, τον Μαρκ Γκάτις και τη… φωνή της Μπιορκ) και τους ίδιους τον αδερφούς Ρον και Ράσελ Μαλ για το περιστασιακό πνευματώδες αστείο (είναι οι λιγότερο κατατοπιστικοί συντελεστές αυτής της ταινίας) – χρησιμοποιεί ποικίλες τεχνικές animation και σκηνοθετικά τρικ σαν να θέλει να σταθεί ισάξιος της μοναδικότητας των καλιφορνέζων (όχι, δεν είναι Βρετανοί) glam rockers. Το ντοκιμαντέρ ξεκινά από την τυπική βιογραφική οδό, αλλά στην πορεία βουτάει στα βαθιά της μουσικής των Sparks, απευθυνόμενο ίσως σε ήδη μυημένους θαυμαστές των πάνω-κάτω 850 τραγουδιών τους. Όμως είναι μια απολαυστική περίπτωση ενθουσιώδους fan mail σε ένα υποτιμημένο συγκρότημα, για το οποίο έφτασε επιτέλους η ώρα να τραγουδήσει το “My Way”.
![[Και όσο γλυκαίνω από τις θύμησες και τις τριανταφυλλιές], του Χρήστου Πυθαρά](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/02/14991378_1630575106968289_6100419817607109380_o-300x200.jpg)
