Η Νίνα Παππά σπούδασε στην ΑΣΚΤ, στο Center for Advanced Visual Studies του M.I.T και απέκτησε διδακτορικό δίπλωμα από την Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ. Το καλλιτεχνικό της έργο αφορά κυρίως στην εμπειρία του χρόνου μέσω εικαστικών και ηχητικών έργων. Είναι μέλος των ομάδων “Errands” και “Φωνές”. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Ποια ιδέα υπάρχει πίσω από το έργο σου; Το “2013” είναι μία σειρά από collages που απεικονίζουν στρατιωτικές παρελάσεις στην Αθήνα. Κάθε εικόνα είναι μία σύνθεση τριών διαδοχικών σκηνών από μία βιντεοσκοπημένη παρέλαση που έχει αναρτηθεί στο YouΤube. Οι παρελάσεις προέρχονται από το YouΤube, γιατί αποτελούν δείγματα του προσωπικού βλέμματος χρηστών του Διαδικτύου, που θέλησαν να τις κοινοποιήσουν και να τις μοιραστούν με άλλους, επειδή θεώρησαν ότι τα συγκεκριμένα βίντεο αποτελούν ιδιαίτερα ντοκουμέντα. Ο τρόπος που έχουν κατασκευαστεί τα έργα, δηλαδή ο τρόπος που έχουν παρατεθεί τα κομμάτια των σκηνών βίντεο, δημιουργεί ένα (χρονικό) μοτίβο, που κατακερματίζει την εικόνα, αποδίδοντάς της μια αίσθηση κίνησης που δεν ολοκληρώνεται. Οι φιγούρες που παρελαύνουν, καθώς και ο περιβάλλων χώρος, βρίσκονται έτσι σε κατάσταση αιώρησης. Το βλέμμα του θεατή πρέπει να αθροίσει όλα τα θραύσματα για να αναγνωρίσει, ανασυνθέτοντας τις αρχικές εικόνες και υπερβαίνοντας την αιώρηση, το αστικό περιβάλλον και το ίδιο το συμβάν (παρέλαση), που δεν είναι αρχικά άμεσα ευδιάκριτα. Η ανασύνθεση αυτή συνεπάγεται αποκατάσταση του χρονικού συνεχούς, ώστε το κάθε στοιχείο να λάβει αναγνωρίσιμη υπόσταση.
Ποια είναι τα μέσα που χρησιμοποιείς στη δουλειά σου. Δεν χρησιμοποιώ πάντα τα ίδια μέσα, αυτά συνήθως καθορίζονται από το θέμα που με απασχολεί. Συγκεκριμένα για το “2013” χρησιμοποίησα την τεχνική του collage με εκτυπώσεις από 3 διαδοχικές σκηνές του ίδιου βίντεο κάθε φορά. Οι τρεις αυτές διαδοχικές σκηνές βρίσκονται σε σχετικά ίση χρονική απόσταση η μία από την άλλη, εκτυπώνονται στο ίδιο μέγεθος και κόβονται σε λωρίδες του ενός εκατοστού. Η τελική σύνθεση διατηρεί παντού την ίδια ακολουθία τοποθέτησης θραυσμάτων της κάθε σκηνής, με επικόλληση που ακολουθεί παντού το ίδιο σύστημα, δηλαδή πάντα προηγείται ένα κομμάτι από την πρώτη σκηνή, ακολουθεί ένα κομμάτι από τη δεύτερη κι ένα κομμάτι από την τρίτη σκηνή.
Ποια εποχή της ιστορίας της τέχνης αποτελεί σημείο αναφοράς για σένα; Θεωρώ ότι η σύγχρονη τέχνη βασίζεται στους πειραματισμούς που έγιναν την δεκαετία του ’60. Θαυμάζω ιδιαίτερα τους πρώτους εννοιολογικούς καλλιτέχνες και όλα τα παράλληλα κινήματα της εποχής εκείνης, ανεξάρτητα από το αν είναι εμφανής κάποια συγγένεια με το έργο μου.
Παραστατική τέχνη, αφαίρεση, εννοιολογική τέχνη, οικειοποίηση, αρχείο, κτλ. Με ποιο εικαστικό ρεύμα ταυτίζεσαι, με ποιο όχι; Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να ταυτιστώ με συγκεκριμένο εικαστικό ρεύμα. Ευτυχώς στην σύγχρονη τέχνη τα όρια μεταξύ των κινημάτων δεν είναι απολύτως καθορισμένα. Θεωρώ ότι η ποικιλομορφία, η αλληλεξάρτηση και η ασάφεια μεταξύ των ορίων εντός και εκτός τέχνης, αποτελούν τις σημαντικότερες κατακτήσεις της σύγχρονης τέχνης.
Ποιος είναι ο σκοπός της τέχνης; Μοιάζει λίγο σαν να αναρωτιόμαστε για τα στοιχειώδη της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν μπορούμε να απομονώσουμε την τέχνη από το ανθρώπινο πνεύμα. Η τέχνη όπως και η φιλοσοφία, ή η επιστήμη υπάρχουν, αναπτύσσουν και αναπτύσσονται από το ανθρώπινο πνεύμα. Αν φανταζόμασταν την ανθρωπότητα χωρίς τέχνη, θα είχαμε μία “ομάδα” χωρίς πνεύμα, δηλαδή νεκρή. Η ύπαρξη του πνεύματος άρα και της τέχνης, είναι δεδομένα της ζωής.
«2013», ατομική έκθεση της Νίνας Παππά, Χώρος / Αίθουσα ABOUT, 25 Οκτωβρίου έως 23 Νοεμβρίου
