Ένας δύσκολος αποχαιρετισμός περιμένει τον Κόλιν Φερθ και τον Στάνλεϊ Τούτσι στο Σουπερνόβα

Αν η άνοια είναι η αρρώστια του μέλλοντος, τότε ταινίες σαν το Σουπερνόβα και το επερχόμενο The Father είναι τα Blade Runner της. Το βραβευμένο με 2 Όσκαρ δράμα με τον Άντονι Χόπκινς θα κυκλοφορήσει τον Ιούλιο στους κινηματογράφους, αλλά η αρχή του φετινού mini trend της συγκεκριμένης θεματικής γίνεται με ένα τρυφερό και συγκινητικό road trip του Κόλιν Φερθ και του Στάνλεϊ Τούτσι στην αγγλική εξοχή.

Στο Σουπερνόβα, ο αιώνιος Mr. Darcy υποδύεται ένα πιανίστα (fun fact: τα #skillz είναι του ίδιου του ηθοποιού), τον Σαμ, που ταξιδεύει με τον Τάσκερ, το συγγραφέα σύντροφό του (Τούτσι), και ένα τροχόσπιτο για να συναντήσουν συγγενείς και φίλους, να πιουν, να συζητήσουν και να διασκεδάσουν σαν να είναι η τελευταία φορά. Για τον Τάσκερ μπορεί και να είναι, αφού την εξόρμησή τους βαραίνει η διάγνωσή του με άνοια, που βρίσκεται στα πρώτα, σχεδόν ανεπαίσθητα στους τρίτους στάδια, αλλά σταδιακά θα τον κυριεύσει.

Το ζευγάρι έχει περάσει μια 20ετία ευτυχισμένης συνύπαρξης που δεν παρουσιάζεται ποτέ στην οθόνη, αλλά εκπέμπεται από το πρωταγωνιστικό δίδυμο με την αβίαστη χημεία του και την οικειότητα που υπονοείται. Το δέσιμό τους υπονομεύει η απελπισία της αδιέξοδης κατάστασής τους, αλλά η ταινία δεν βροντοφωνάζει τίποτα από τα δύο, προτιμώντας να αφήσει το θεατή να λυπηθεί σαν να άκουσε ότι μια μακρινή γνωριμία του αρρώστησε, και μετά να συνεχίσει τη μέρα του. (Μπορεί ο Φερθ να κουβαλάει το βάρος του ανθρώπου που είναι καταραμένος να μείνει πίσω, αλλά η εξέλιξη που φέρνει τους ήρωες σε ένα επώδυνο σταυροδρόμι κάνει τη μάσκα του να ραγίσει και, την ίδια στιγμή, το project να μοιάζει προσωπικό για τον Τούτσι, για λόγους που εξηγεί μια ματιά στην Wikipedia.) 

Ο σκηνοθέτης Χάρι Μακουίν (Hinterland) προσεγγίζει την υποβόσκουσα συμφορά αποφασισμένος να διατηρήσει την ισορροπία ανάμεσα στις ευχάριστες και τις δυσάρεστες στιγμές της ζωής, που συχνά συμβαίνουν ταυτόχρονα, σαν τις πολύχρωμες μπάλες αναμνήσεων στο τέλος του Inside Out. Σε συνδυασμό με τη βρετανική συνήθεια του σιωπηλού πόνου και την ατμόσφαιρα “μορφωμένοι άνθρωποι είμαστε” (κυριολεκτικά), το Σουπερνόβα δεν αγγίζει ποτέ το κατακλυσμικό ενεργειακό ξέσπασμα του τίτλου του, αποφεύγοντας τους μελοδραματισμούς σε σημείο που αγγίζει την αοριστία και αφήνοντας τους έτσι κι αλλιώς χαρισματικούς του ηθοποιούς να αντλήσουν συναίσθημα από μια τραγωδία που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα.