Κακά τα ψέματα, εμείς οι άνθρωποι συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε καταστάσεις, πράγματα και άλλα τινά προς όφελος μας. Και ευτυχώς δηλαδή που το κάνουμε γιατί αν δεν το κάναμε θα βγαίναμε νοκ άουτ σε κάθε καθημερινή δυσκολία που αντιμετωπίζουμε. Όλα τον τρόπο τους θέλουν στο τέλος. Η μουσική ήταν και θα είναι μέσο έκφρασης για πολλούς μουσικούς αλλά και για τους ίδιους τους ακροατές που την ακούν και την αναπαράγουν, έκφράζοντας τον ίδιο τον εαυτό τους. Το μυστικό είναι να μπορείς να την χρησιμοποιείς προς οφελός σου. Δέκα μελαγχολικές νότες μπορούν να σε ρίξουν (ως συνήθως) αλλά μπορούν και να σε ανεβάσουν, κανοντάς σε πιο διορατικό και πιο σκεπτικό, σε διάφορες στιγμές που μετατρέπονται σε πιο ελπιδοφόρες. Η μουσική είναι το μέσο για όλα αυτά. Αναλύοντας κάθε μουσικό genre, μπορείς να βρεις κουμπιά που άμα τα χειριστείς σωστά θα έχεις και το αποτέλεσμα που θες.
Ψάχνοντας και βάζοντας σε τάξη όλες αυτές μου τις σκέψεις, αφιέρωσα την μέρα στην μαγική μουσική του Άγγλου τραγουδοποιού Matt Elliott. Ο χαρακτηρισμός «πολυεργαλείο» ή «ελβετικός σουγιάς» του πάει πολύ, άσε που του πάει πολύ και η παγκόσμια κρίση εδώ που τα λέμε. One man show. Αυτός και η κιθάρα του και οι ατελείωτες live ηχογραφημένες λούπες της κιθάρας του και των πολλαπλών vocals που το ενα καβαλάει το άλλο σαν φουρτουνιασμένη θάλασσα που δεν διστάζει να καταπιεί ό,τι επιπλέει πάνω της. Συνεπώς αν θέλαμε να ορίσουμε με ακρίβεια την έννοια του σύγχρονου folk, σίγουρα θα αρκούσε να αναφέρουμε απλά του όνομα του πολυτάλαντου Matt Elliott. Ο ίδιος όντας ενεργός από το 1996 ως Third Eye Foundation έχει καταφέρει να γράψει μερικούς πολύ ιδιαίτερους δίσκους μέχρι και σήμερα, διατηρώντας πάντα την ίδια ποιότητα και τον ίδιο λυρισμό. Άλλες φορές σαν αυτό του Μάνου Χατζιδάκι και άλλες σαν κάποιου κλασσικού ισπανικού tango anthem, όλα παιγμένα πάντα με την ίδια μελαγχολία.
Και έπειτα τα live, πόσο σημαντικά είναι τελικά τα live. Δύο φορές τον έχει δει ζωντανά και άλλες τόσες θα ήθελα να τον ξαναδώ αμα τύχει. ΄Ενας άνθρωπος, τόσα κανάλια στην κονσόλα, και αυτό που ακούς είναι λες και υπάρχουν κρυμμένοι πέντε-έξι ακόμα κρυμμένοι μουσικοί που τον συνοδέυουν. Ο χαρακτηρισμός που του αποδίδουν συνήθως τα Μέσα είναι «dark folk» και όχι άδικα, αφού σχεδόν όλα τα τραγούδια του μοιάζουν καταραμένα και βυθισμένα σε μεθυσμένες νύχτες που δεν ξημερώνουν ποτέ. Ευτυχώς, πάντως, που σταμάτησε να βρέχει.
