Εδώ ο κόσμος καίγεται, και εμείς κουλτούρα τον χαβά μας

Αυτή την εβδομάδα, οι χιλιάδες συντάκτες της δημοσιογραφικής ορδής-κολεκτίβας που φέρει την κωδική ονομασία Τα Νέα του Βελγίου χωριστήκαμε σε τρεις ομάδες κρούσεις.  Οι της πρώτης ομάδας –της πλέον ρομαντικής- βγήκαμε ένα ανοιξιάτικο απόγευμα δίχως πλάνο και σχέδια για να καταλήξαμε, τελικά, στο ΣΙΝΕ ΑΣΤΥ· να παρακολουθούμε (ανερυθρίαστα) την Αίσθηση αμαρτίας του κινέζου Ζία Ζανγκ Κε. Με άλλα λόγια: τέσσερις άνθρωποι  της εργατικής τάξης που ζουν  στη σημερινή  Κίνα, βιώνουν καθημερινά τη φτώχεια και την αδικία. Αποτέλεσμα; Καταλήγουν άλλοι αδίστακτα κι άλλοι διστακτικά στο έγκλημα. Μια ζωντανή απόδειξη πως όταν ένας οικονομικός κολοσσός κατανέμει παντελώς άνισα τον πλούτου του, έχει πάντα τερματικό σταθμό τη βία, με άλλους ενδιάμεσους, την εκμετάλλευση -οικονομική και σεξουαλική-, την ταπείνωση, την ακρότητα. Πρόκειται για μια ταινία που παρουσιάζει μια Κίνα άσχημη και πολύ βίαιη, ένα προφίλ  που δυστυχώς δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας (χωρίς όμως να είμαστε σίγουροι πως είναι και κανόνας), αλλά πέρα για πέρα αληθινό.  Ταινία, μετρημένη, σκληρή, με αξιόλογη φωτογραφία και σκηνοθεσία, ενδιαφέρουσα πλοκή και εύστοχη μουσική υπόκρουση. Όπως καταλάβατε για ρομάντζο πήγαμε, σε πολιτική-πολιτιστική ανάλυση καταλήξαμε. Ας όψεται η κουλτούρα βλέπετε.

Οι της δεύτερης ομάδας κρούσης αναλωθήκαμε σε κατ’ οίκον ακροάσεις με αφορμή μια νέα κυκλοφορία. Έτσι, πριν από δυο χρόνια, όταν πρωτοακούσαμε τους Cloud Nothings και το τότε δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο Attack On Memory, νιώσαμε ότι ανακαλύψαμε μια πραγματικά καλή ροκ μπάντα. Ίντι-ροκ, έστω, σύμφωνα με τις ταμπέλες που βάζουν οι δισκοκριτικοί. Αλλά με την κιθαριστική αυτοπεποίθηση μιας κλασικής ροκ μπάντας που παίζει δυνατά, που φωνάζει, που ουρλιάζει, που σε ξεκουφαίνει. Που σε ξεσηκώνει. Το κομμάτι Wasted Days πρέπει να το ακούσαμε μπορεί και διακόσιες φορές. Και μας άρεσε και τις διακόσιες. Οπότε μπορείτε να καταλάβετε ότι περιμέναμε πώς και πώς μια καινούρια δουλειά από τα παιδιά απ’ το Οχάιο. Και ήρθε. Ο καινούριος δίσκος που κυκλοφόρησε πριν από κανένα μήνα λέγεται Here and Nowhere Else και είναι κάτι σαν προέκταση του προηγούμενου. Με την ίδια ένταση και το ίδιο πάθος. Με την ίδια ταυτότητα. Σημαντικό, αν μη τι άλλο, για ένα νέο συγκρότημα που κάνει τα πρώτα του βήματά στο απαιτητικό σύμπαν της μουσικής βιομηχανίας. Έπειτα από μερικές ακροάσεις πάντως δεν καταφέραμε να σκαλώσουμε κάπου, το ριπίτ έμεινε αχρησιμοποίητο και δεν νιώσαμε να υπάρχει εκείνο το μαγικό στοιχείο που μετατρέπει κάτι από καλό σε συναρπαστικό. Αλλά εντάξει, αυτά τα πράγματα καμιά φορά είναι και πού θα σε πετύχουν.

Οι της τρίτης, τώρα, και τελευταίας ομάδας κρούσης, σε μια έκρηξη σκατοψυχιάς, παρ’όλο που ο καιρός ζέστανε και ο ήλιος άρχισε να καίει για τα καλά, αποφασίσαμε να μη βγούμε βόλτα στην πόλη και να αποχαιρετήσουμε το χειμώνα μένοντας σπίτι και τελειώνοντας το βιβλίο και το whiskey μας. Διαβάσαμε, λοιπόν, ένα βιβλίο σε μια νύχτα, τη Πέτρινη Σχεδία του Ζοζέ Σαραμάγκου. Και η εμπειρία έμοιαζε σα να μας ξενύχτησε ένας παππούς αφηγητής με παραμύθια από κόσμους ονειρικούς. Με μακριές προτάσεις και ελάχιστες παύσεις, το μυθιστόρημα πραγματεύεται ιστορίες φανταστικές με κεντρικό θέμα τη διάσπαση της Ιβηρικής χερσονήσου από την υπόλοιπη Ευρώπη. Και καθώς πλέει η χερσόνησος στον Ατλαντικό, εμείς παρακολουθούμε το ταξίδι 5 ανθρώπων, ενός σκύλου και δύο αλόγων που, αν και αρχικά ήταν τελείως άγνωστοι μεταξύ τους, συνδέθηκαν μέσω υπερφυσικών συμπτώσεων. Στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού, ο συγγραφέας βρίσκει τρόπο να σχολιάσει διάφορα κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά, θρησκευτικά θέματα άλλοτε με χιούμορ και άλλοτε με μικρές δόσης μελαγχολίας-σκεπτικισμού. Ο Σαραμάγκου κατάφερε να μας μαγέψει για μια ακόμη φορά. Ένας συγγραφέας, ένας άνθρωπος που  εγκατέλειψε το σχολείο στο Γυμνάσιο για οικονομικούς λόγους –τι ειρωνεία- και το 1998 πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας –πόση ειρωνεία εις διπλούν!