Αυτοί είναι οι 10 δίσκοι που αγάπησε ο Steve Wynn μέχρι να γράψει τους δικούς του…

Πρόκειται για ένα από τα πλέον αγαπημένα ονόματα του ελληνικού κοινού, πράγμα που αποδεικνύεται είτε από κάθε ζωντανή εμφάνιση των Dream Syndicate, είτε από όταν ο Steve Wynn μας επισκέπτεται σόλο. Το όνομά του(ς) συνδέθηκε με τον καλιφορνέζικο ήχο που ονομάστηκε paisley underground, ενώ το ντεμπούτο τους, The Days of Wine and Roses (1982) μνημονεύεται στις περισσότερες λίστες με «τα καλύτερα»…γενικώς. 

Πέραν των χιλιομέτρων που έγραψαν δισκογραφικά στα 80s, οι Dream Syndicate έκαναν κι ένα δυναμικό δισκογραφικό comeback το 2017 με τον δίσκο How Did I Find Myself Here?, ενώ τον περασμένο Μάιο κυκλοφόρησαν και το These Times. 

Λίγο πριν ανανεώσουν το ραντεβού τους με το αθηναϊκό κοινό στο Fuzz, το Σάββατο 26 Οκτωβρίου, o ηγέτης τους Steve Wynn, να διαλέγει τους δέκα εκείνους δίσκους που τον καθόρισαν στα νεανικά του χρόνια.

Steve Wynn

9 ετών
Creedence Clearwater Revival, Willy and the Poor Boys (1969)

Πήγα με το ποδήλατο στο πλησιέστερο, στο σπίτι μου, δισκοπωλείο στο Λος Αντζελες. Είχα μαζέψει ένα σωρό κέρματα και έφτασαν για να πάρω τον πρώτο μου δίσκο. Αυτόν εδώ. Νομίζω πως το κιθαριστικό σόλο στο “Effigy” ήταν αυτό που όρισε το δρόμο σε κάθε σόλο που έπαιξα!

13 ετών
The Who, Quadrophenia (1973)

Υπέροχα εφηβικά χρόνια! Όταν άκουσα το δίσκο, πείστηκα πως είχε γραφτεί για μένα, για την δική μου ιστορία. Όπως είμαι σίγουρος το ίδιο σκέφτηκαν χιλιάδες ακόμα νέοι…

14 ετών
Neil Young, Tonight’s The Night (1975)

Δεν ήξερα έως τότε ότι η μουσική μπορεί να είναι τόσο ωμή, γυμνή. Ακούγοντας το “Mellow My Mind” δεν είχα συνειδητοποιήσει πως επιτρέπεται να γράφεις έτσι και να τραγουδάς με αυτό τον τρόπο. To πάθος και η αληθοφάνεια πάνω από την τεχνική, είναι από μόνο του μια τεχνική. Έμαθα το μάθημα καλά.

15 χρονών
Roxy Music, Siren (1975)

Γυμνάσιο, ετοιμαζόμουν να πάω στην χοροεσπερίδα αλλά η συνοδός μου ακύρωσε την τελευταία στιγμή. Πήγα στο δισκάδικο και πήρα αυτόν τον δίσκο που μόλις είχε βγει. Από τότε τον θεωρώ συνώνυμο της μελαγχολίας και της περιφρόνησης.

17 χρονών
The Ramones – Rocket To Russia (1977)

Πρώτη χρονιά στο κολέγιο και ήδη είχα ψηθεί με το πανκ. Μίλησε απευθείας μέσα μου και στην ανάγκη να βρω ένα είδος μουσικής που θα μπορούσα να το αποκαλέσω δικό μου. Όταν έπεσε η βελόνα είπα «Ναι, αυτή είναι η δική μου μουσική» ή αλλιώς “The world turned day-glo”.

18 χρονών
Television, Marquee Moon (1977)

Αυτό ήταν πρωτόγνωρο. Περίμενε μισό λεπτό. Είναι punk; Είναι jazz; Είναι για τους hippies; Βλοσυρή μουσική από τους δρόμους της Νέας Υόρκης; Όλα και ακόμη περισσότερα. Έγινε η Βίβλος μου, το μάθημα κιθάρας για τα επόμενα χρόνια.

19 χρονών
The Velvet Underground & Nico, s/t (1967)

Μπορεί να φαίνεται προφανής επιλογή, αλλά -και δεν ξέρω πως- δεν είχα ξανακούσει ποτέ έως τότε τους Velvets.  Αυτός ο συνδυασμός της κλασικής φόρμας τραγουδιού γεμάτη θόρυβο ήταν η βάση για το “The Days of Wine and Roses” όπως βέβαια ένα σωρό κριτικοί και δημοσιογράφοι μου υπενθύμιζαν συνεχώς!

20 χρονών
The Clash, London Calling (1979)

Επικό και φιλόδοξο, σαν ένα πανεπιστήμιο για την μουσική που προηγήθηκε της κυκλοφορίας του. Σαν τους Creedence Clearwater Revival, φίλτραραν κάθε δίσκο από την εντυπωσιακή συλλογή τους με έναν τρόπο που απλά σε οδηγούσε να ανακαλύψεις της ρίζες του.

21 χρονών
Big Star – Third (1978)

Κάτι σαν το Quadrophenia. Aυτός ο δίσκος ήταν σαν να μου έλεγε «Ρε φίλε, σε μένα μιλάει». Έτσι, αγόρασα εισιτήριο και ταξίδεψα 200 μίλια στο Μέμφις για να βρω αυτόν τον «μυστήριο» Alex Chilton. Τον βρήκα, τον κέρασα ποτά και τσιγάρα και σε μία εβδομάδα έμαθα πολλά για το σύνδρομο «cool loser – cult ήρωας». O δίσκος και ο ίδιος μου ράγισαν την καρδιά, αλλά είμαι χαρούμενος που λίγο πριν πεθάνει τον βρήκα και είχαμε μια πανέμορφη συζήτηση.

22 ετών
The Dream Syndicate, The Days of Wine and Roses (1982)

Aν μου ζητήσετε να διαλέξω μόνο έναν δίσκο που μου άλλαξε τη ζωή, ok, πανεύκολο. Αυτός εδώ. Ήμουν 22, δούλευα σε ένα δισκάδικο, σπούδαζα λογοτεχνία στο UCLA κι έκανα τον DJ σε clubs στο Χόλιγουντ. Όταν κυκλοφόρησε, είχε αμέσως επιτυχία, βρέθηκα να περιοδεύω στις ΗΠΑ και μπήκα σε έναν ατέλειωτο δρόμο που με οδήγησε…εδώ. Και βέβαια ξανά στην Αθήνα το βράδυ του Σαββάτου. Τα λέμε εκεί!