Δαμάζοντας το χάος

Χάος: μία κατάσταση διαταραχής στην οποία το παρόν καθορίζει το μέλλον, αλλά η προσέγγιση του παρόντος δεν προσδιορίζει κατά προσέγγιση το μέλλον. Τα συστήματα στα οποία παρατηρούνται χαοτικές συμπεριφορές είναι εύτακτα και ντετερμινιστικά. Δύο εικοσιτετράωρα πριν ο δαίμονας ονόματι 2016 πάει στα τσακίδια, οι Thee Holy Strangers δημιουργούν το δικό τους σύστημα (τα μαθηματικά εδώ είναι περιττά) στη σκηνή του An, διαλύοντας κάθε καθώς πρέπει αστική ευταξία, στέλνοντας την στην αταξία και δημιουργώντας την αίσθηση σε όσους μοιράστηκαν αυτή τη μουσική διατάραξη ότι κι αν το χάος δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον, σίγουρα η μουσική αυτή ξένη ιερότητα δάμασε τα σκοτεινά αποθέματα του παρελθόντος.

Έγκαιρη -και παγωμένη- προσέλευση στο αγαπητό υπόγειο με το αλκοόλ να οφείλει να ρέει λίγο παραπάνω σήμερα και τα μικρά διαόλια νικοτίνης να ανάβουν συχνότερα -ας όψεται το κρύο. Ιεροί είναι αυτοί, κάποιος πρέπει να τους προυπαντήσει.  H πρώτη προσέγγιση διατάραξης του χάους ονόματι The Randen ανεβαίνει στην σκηνή. Η τριμελής μπάντα, με τον frontman να θυμίζει ενδυματολογικά κάτι από Brandon Flowers (ή ίσως και όχι), προσπαθεί να προθερμάνει για περίπου τρία τέταρτα της ώρας το ομολογουμένως μισοάδειο An, κινούμενοι σε rock και altenative rock μονοπάτια, με τον τραγουδιστή να προσπαθεί να μιμηθεί ελαφρώς μία βαρεμένη φωνητική εκδοχή του  Eddie Vedder χωρίς, όμως, το γρέζι. Με την κιθάρα να αποκτά ώρες ώρες αχρείαστο παλιομοδίτικο destortion και τα drums να υπερκαλύπτουν το σύνολο, η μπάντα πάσχιζε συνεχώς να μας ζεστάνει, με δικό της παλιό και νέο υλικό, για να φτάσει να κλείσει με ένα cover το “Rockin’ in the Free World” του Neil Young και να μας ευχαριστήσει. Τώρα κάτι έγινε. Έχει, όμως, ακόμα αρκετό κρύο.

Και με το χάος ακόμα να γυροφέρνει στο χώρο, ο οποίος μπορεί κάπως να γέμισε αλλά οπωσδήποτε τον λες ακόμα χλιαρά γεμάτο, η ιερή ξένη παρέα του Αλέξη Καλοφωλιά, έχοντας στις αποσκευές τους το περσινό ντεμπούτο τους το οποίο σε κάθε άκουσμα γκαζώνει για road trip στον αμερικανικό νότο, με μία blues τσαχπίνικη αλητεία, η οποία, όμως, ποτέ δε γίνεται ξενόφερτη αμερικάνικη βλαχοκαρικατούρα, ανεβαίνουν στη σκηνή και την κάνουν αμέσως σπίτι τους -ή μάλλον σπίτι μας. Mε όρεξη και ενέργεια που βάζουν κάτω κάθε θυμωμένο και βαπτισμένο στο ροκ εν ρολλ παραμύθι 20αρη που θα μπορούσε να περάσει από μία σκηνή, η 7μελής (ιερή ακόμη και στον αριθμό) παρέα μπαίνει σε μία ανέλπιστα χαρούμενη τροχιά, παίρνοντάς μας μαζί της και αποδεικνύοντας ότι ακόμα κι όταν κουβαλάς στις πλάτες σου πολλές από τις σημαντικότερες σελίδες που έγραψε το ροκ σε αυτόν τον τόπο, μπορείς να γεννάς επί σκηνής ένα ροκ εν ρολλ ατόφιο και απαλλαγμένο από ψόφια κουφάρια του παρελθόντος, ακόμα κι αν όλα αυτά συμβαίνουν σε μία γαμημένη μέρα -δηλαδή, νύχτα- του 2016. Γιατί, όντως εδώ κάτι συμβαίνει. Γιατί όταν το λέει η ψυχούλα σου, είναι αλλιώς.

Στις περιπτώσεις που μία εμπειρία είναι άμεσα βιωματική και νιώθεις απευθείας να ηλεκτρίζει τα εγκεφαλικά σου κύτταρα και να κινητοποιεί άμεσα το σώμα σου, οι λεπτομερείς περιγραφικές καταγραφές μοιάζουν ανιαρές και αχρείαστες. Κι αυτή ήταν μία τέτοια εμπειρία. Για τους σκληροπυρηνικούς  φετιχιστές εγκυκλοπαιδιστές, να ειπωθεί εν τάχει ότι για σχεδόν δύο ώρες η μπάντα ήταν αξιοζήλευτα καλοκουρδισμένη, με τα αρμονικά γυναικεία φωνητικά δυστυχώς, να μην ακούγονται τόσο καθαρά κάποιες στιγμές και ναι, ακούστηκε ολόκληρο το album τους. Για όλους τους υπόλοιπους -αλλά και αυτούς-, ήταν μια όμορφη γιορτή, γεμάτη ειλικρίνεια και αμεσότητα που ενυπήρχε σε κάθε grooveάτο καμπούριασμα και κάθε στίχο του Αλέξη. Κι αν η Εύη είναι αυτή που, όπως είπε ο Καλοφωλιάς, δαμάζει το χάος, κι αυτός δεν πάει πίσω, καθώς, η χαοτική αστική μαυρίλα απόψε, σαν να απέκτησε χρώμα. Και μας υπενθύμησε, ότι δεν είναι μόνο οι πικρές αναφορές μας μες στην ποπ κουλτούρα, αλλά τα σκατά υπάρχουν και δίπλα μας. Γιατί το συναίσθημα ότι είναι ένας από μας κι ότι αυτή η νύχτα ήταν από μας για μας, μένει αναμμένο ακόμα με περίσσια ένταση. Μακάρι έτσι να κλείναν όλες οι μαύρες σελίδες.

Truth and sorrow, back from tomorrow, just a match you can’t beat. Το ξόρκισες όμορφα το ’16 ρε Αλέξη.