Η classicotronica των Chromatic Sequence

Ο Γιώργος Στεφανακίδης και η Εβελίνα Αραπίδη, ως τα δύο μισά του στενού πυρήνα των Chromatic Sequence, μίας μπάντας που δεν είναι απλώς μία μπάντα αλλά ένα πολυεπίπεδο οπτικοακουστικό σχήμα που είτε κυκλοφορεί δίσκους που παντρεύουν την κλασική παιδεία με την ηλεκτρονική πρωτοπορία με γνώμονα μία επίκτητη σκοτεινή (στις παρυφές του goth) αισθητική, είτε ανεβάζει θεατρικούς μονολόγους και άλλα τινά, μας μιλούν για τον Μπαχ, την ανοησία των παρωπίδων όταν αφορούν τη μουσική και τη ζωή σε… μία πολυκατοικία γερόντων.

Γιώργος: Δίσκος; Κασέτα ήταν! Και μάλιστα δύο μαζί. The White Room από KLF και τα 6 Βραδεμβούργια κονσέρτα του Μπαχ. Λεφτά από γονείς τότε και ακρόαση στο παλιό ηχοσύστημα του σπιτιού που μετρούσε ήδη 15 χρόνια!

Εβελίνα: Που με πας τώρα…! Black Celebration των Depeche Mode, σε κασέτα φυσικά! Μεγάλος έρωτας… Λεφτά από την πρώτη μου δουλειά, ετών 13, στο κομμωτήριο που πήγαινε η μαμά μου, “Φαίδρα”! Στο Hilton από πίσω…έφτιαχνα καφέδες και έλουζα!

Ποιος είναι ο τελευταίος;

Γιώργος: Ντουέτα του Μπετόβεν, αγορασμένα από ένα μουσείο στο Βερολίνο. Η αγορά της μουσικής έχει έτσι κι αλλιώς για μένα γίνει μουσειακό είδος μιας και η πρόσβαση στην πληροφορία γίνεται σε μεγάλο ποσοστό online.

Εβελίνα: Πάνε χρόνια τώρα…internet γαρ! Chemical Brothers – Out of control.

Ποιοι είναι οι 3 δίσκοι που έχεις στη δισκοθήκη σου αλλά ντρέπεσαι γι’αυτό; Και ποιοι οι 3 που δεν έχεις και ντρέπεσαι ακόμη περισσότερο γι’ αυτό;

Γιώργος: Παλιά ντρεπόμουν για πολλά. Η εποχή της ταμπέλας. “Τί μουσική ακούς;” Και έπρεπε να ταχθείς με κάποιο μέρος, λες και τα είδη υπάρχουν στ’ αλήθεια! Τώρα δεν καταλαβαίνω από τέτοια. Η μουσική είναι νότες που μπορούν να δημιουργήσουν μαγεία, μυστήριο, ευθυμία, γλέντι, υπέρβαση, ξεφτίλα, αγάπη, ό,τι θες. Αν είσαι πανκιό ακούς πανκ, δηλαδή τρεις τύπους με κιθάρα, μπάσο, τύμπανα να σέρνουν τα εξ αμάξης στο κατεστημένο, αν είσαι φασίστας ακούς “white metal” δηλαδή τρεις τύπους με κιθάρα, μπάσο, τύμπανα να υμνούν την αρεία φυλή! Έχει πλάκα (τρόπος του λέγειν) αν σκεφτείς οτι οι τύποι αυτοί χρησιμοποιούν τα ίδια ακόρντα και τα ίδια ρυθμικά πάτερνς ενώ οι ακροατές τους μαχαιρώνονται στην αρένα! Η μουσική στέκει πέρα από όλα αυτά και μας βγάζει τη γλώσσα όσο εμείς δίνουμε τις καθημερινές μας αστείες μάχες. Α! και ντρέπομαι που δεν έχω ακούσει ακόμα όλες τις συμφωνίες του Μάλερ…

Εβελίνα: Λόγω μπαμπά μουσικού, βετεράνου πνευστού, με δίσκους από τις ορχήστρες και τα κατά καιρούς σχήματα που έπαιζε δε με παίρνει να ντρέπομαι για κανένα δίσκο, γιατί έχουν έρθει στα χέρια μου πολλά διαμάντια και πολλά σκουπιδοειδή! Ντρέπομαι που δεν έχω  ακόμα σε βινύλιο τη Νόρμα με την Κάλας, την 7η Συμφωνία του Μπετόβεν και το The Wall των Pink Floyd.

Γιώργος: Το Concierto του Jim Hall. Ήταν απλά αδύνατον να τον αποχωριστώ! Κώστα, αν διαβάζεις μην τον ζητήσεις πίσω!

Εβελίνα: Έναν δίσκο του Laurent Garnier από τον Νέστορα!

Ποια είναι η καλύτερη συναυλία που έχεις δει στη ζωή σου μέχρι σήμερα;

Γιώργος: Πριν από πολλά χρόνια. Μέγαρο μουσικής, Ricardo Muti στο πόντιουμ, συμφωνική της Βιέννης αν θυμάμαι καλά, 5η του Μπετόβεν. Δε μπορούσα να συνέλθω για δύο μέρες.

Εβελίνα: The Wall από τον Rodger Waters! Αλλά θέλω οπωσδήποτε να αναφέρω και μια καμμένη συναυλία στο φουαγιέ της Volksbuhne (ένα από τα δυο κρατικά θέατρα του Βερολίνου), ένα τρίο με frontman ένα παππού που έπαιζε με παιδικά μουσικά όργανα, τύπου jumbo. Απόλαυση!

Ποιο είναι το πρώτο τραγούδι που σου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι sex, drugs και rock ‘n’ roll (το καθένα από αυτά ξεχωριστά)?

Γιώργος: “Άλλο αγάπη κι άλλο σεξ” από Hi-5. “Σε πότισα ροδόσταμο” (συνειρμός, τί να πω…) του Μίκη Θεοδωράκη. “Like a rolling stone” από Bob Dylan.

Εβελίνα: “Α question of lust” από Depeche Mode. “White Rabbit” από Jefferson Airplane. “People are strange” από Doors.

http://youtu.be/5STlWUCQuSc

(Belle Epoque / Από τον ομόνυμο δίσκο των Chromatic Sequence / Τραγουδάει η Μαίρη Στεφανακίδη)

Είναι πρωί Κυριακής. Το κεφάλι σου κοντεύει να σπάσει από τον πονοκέφαλο και το στομάχι σου είναι σαν πλυντήριο στη λειτουργία του στυψίματος. Δυσκολεύεσαι να θυμηθείς όλα όσα συνέβησαν το προηγούμενο βράδυ. Τι μουσική θα βάλεις να παίζει για να έρθεις στα ίσια σου;

Γιώργος: Υποθετική η ερώτηση για κάποιον που δεν πίνει ποτέ και δεν καπνίζει! Θα έβαζα παρ’ όλ’ αυτά κάτι sample cds που έχω με πουλάκια και ρυάκια ή κανένα new age δισκάκι για να κατέβει το στομάχι στη θέση του.

Εβελίνα: Allegretto από το 2ο μέρος, 7η συμφωνία του Μπετόβεν.

Είσαι backstage, έτοιμος να ανέβεις στη σκηνή για μία συναυλία. Ξαφνικά σε ενημερώνουν ότι στο venue έχει έρθει ο David Bowie. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που περνάει από το μυαλό σου;

Γιώργος: Άραγε σε ποιό από τα δύο μάτια να τον κοιτάξω για να του απευθύνω το πρώτο κομμάτι;

Εβελίνα: Θέλω τη μαμά μου. 

Μιας και τον έφερε η κουβέντα: David Bowie ή Iggy Pop;

Γιώργος: David Bowie ασυζητητί! Κι όχι μόνο για τη μουσική. Ο τύπος είναι αυτό που λέγαμε παλιά “και γαμώ”.

Εβελίνα: Bowie εννοείται!

Πόσες φορές στη ζωή σου μέχρι σήμερα έχεις μετανιώσει που παίζεις μουσική και δεν ζεις μία «κανονική» ζωή;

Γιώργος: Ποτέ. Το κανονικό είναι αυτό, μια άλλη ζωή θα ήταν αταίριαστη και αντισυμβατική με το χαρακτήρα μου. Οπότε κάνω μια απόλυτα συνηθισμένη ζωή.

Εβελίνα: Όχι, όχι… ζω κανονική ζωή, είμαι ηθοποιός, performer, μαμά, φτάχνω ψωμί και τέλειο ταυλανδέζικο! Στόλισα χριστουγεννιάτικο δέντρο και έβαζα κάθε βράδυ καραμέλες και ρυζόγαλο στο τζάκι για τους καλικάτζαρους. Ίσως απλά είμαι λίγο “ξωτική” όπως λέει κι ο γιος μου. Αν δεν είναι όλα αυτά κανονικά, τότε τί είναι; Για πες…

Βάλε τον εαυτό σου στη θέση του Rob Gordon στο High Fidelity. Το έτερόν σου ήμισυ σε έχει μόλις αφήσει σύξυλο, της σέρνεις τον εξάψαλμο από το παράθυρο και όταν το κλείνεις, βάζεις τέρμα τη μουσική. Ποιο τραγούδι ακούγεται;

Γιώργος: Το “Ανεπανάληπτος” του Βοσκόπουλου.

Εβελίνα: “I put a spell on you” από Diamanda Galas.

http://youtu.be/91lgRi1tTrA

Τι μουσική άκουγες την τελευταία φορά που σου έκαναν παρατήρηση οι γείτονες για να χαμηλώσεις την ένταση;

Γιώργος: Κυριολεκτικά μόλις τώρα! Είναι 4 το μεσημέρι και μελετάω κλασσική κιθάρα.

Εβελίνα: Ξύνεις πληγές. Ζούμε σε μια πολυκατοικία γερόντων ιδιαίτερα ευαίσθητων, το τηλέφωνο χτυπάει κάθε ώρα και στιγμή μετά τις 3 το μεσημέρ και μετά τις 10 το βράδυ, όταν οποιοδήποτε μουσικό όργανο στο σπίτι, (κιθάρα, πιάνο, τρομπέτα, φλάουτο, φωνή), αποφασίζει να τζαμάρει, μελετήσει κλπ. Πίστεψε με, είναι τρομακτικό!

Κρατάς στα χέρια σου το τιμόνι ενός Delorean. Ποιες τρεις από τις παρακάτω χωροχρονικές περιόδους θα ήθελες να επισκεφτείς και γιατί; 1) To 1962 στην Ύδρα, με τον Leonard Cohen. 2) Το 1968 στην Καλιφόρνια, με τον Neil Young. 3) To 1960 στην Ινδία με τους Beatles. 4) Το 1973 στη Νέα Υόρκη με τους New York Dolls. 5) Το 1977 στο Λονδίνο με τον Joe Strummer. 5) Το 1979 στο Manchester με τους Joy Division. 6) Το 1987 στη Θεσσαλονίκη με τον Γιάννη Αγγελάκα. 7) Το 1990 στο Seattle με τον Kurt Cobain. 8) Το 1993 στο Περιστέρι με τους Στέρεο Νόβα.

Γιώργος: Διαλέγω 3, 5, 7 (ήτοι Beatles, Joy Division, Kurt Cobain) αλλά προσθέτω κι άλλη μία. Στο Βερολίνο το 1829, τότε που ο Φέλιξ Μέντελσον πρωτοπαρουσίασε μετά από περίπου 100 χρόνια τα “Πάθη κατά Ματθαίον” του Μπαχ και αποκάλυψε στο κοινό ένα από τα συγκλονιστικότερα έργα της δυτικής μουσικής.

Εβελίνα: Εννοείται το 1960 στην Ινδία με Beatles κι εκεί θα κολλήσω, δε θα πάω στους υπόλοιπους.

Ποια μπάντα θα ήθελες να παίξει live στην κηδεία σου;

Γιώργος: Ο Γιώργος Μάγγας. Να βγάλει το κλαρίνο, να ξεκινήσει να παίζει και μετά από κανα οχτάωρο να σκέφτονται όλοι από μέσα τους “άντε ρε πούστη μου, έχουμε και δουλειές!”

Εβελίνα: Οι Chumbawamba. Και συγκεκριμένα το “Tubthumbing”. Ξέρεις, “I get knocked down, but i get up again..!” 

Με ποιον από τη «μεγάλη μπάντα του ουρανού» θα έκανες κολλητή παρέα;

Γιώργος: Με τον Αισχύλο. Θα του έλεγα να μου απαγγείλει και τις υπόλοιπες χαμένες του τραγωδίες. Χρόνο θα είχα.

Εβελίνα:  Με Miles Davis και Shakespeare.

Είναι τέλικα ο Morrissey ο Μεγαλοδύναμος;

Γιώργος: Σιγά μην είναι ο Morrissey. Ένας είναι μόνο ο Μεγαλοδύναμος. Ο…

Εβελίνα: Όχι! Τελικά ο Μεγαλοδύναμος είναι ο νάνος μου (ξέρει η Ruth Kjaer…).

Στις 26 Ιανουαρίου θα παρουσιαστεί στο Tiki Bar (Φαλήρου 15, Μακρυγιάννη, Μετρό Ακρόπολη) το duo-project  “κήποι/gardens”, ένα electro-dubstep cabaret του Γιώργου Στεφανακίδης και της ηθοποιού/performer Εβελίνας Αραπίδη.